Księżniczka słoneczna
| Polytelis anthopeplus[1] | |||
| (Lear, 1831) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
księżniczka słoneczna | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Księżniczka słoneczna[4] (Polytelis anthopeplus) – gatunek ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae) zamieszkujący Australię. Spotykana jest w niewoli jako ptak ozdobny. Znana jest również jako amanda górska lub papuga górska[5].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Są to zielonkawożółte ptaki z wyraźnym dymorfizmem płciowym. Samce są bardziej żółte, a samice – zielone. Młode osobniki przypominają dorosłą samicę[6].
Długość ciała: około 40 cm
Waga: 150–206 g[6] (Handbook of the Birds of the World podaje 114 g[2])
Występowanie i podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Zasięg występowania księżniczki słonecznej i jej podgatunki[2][7]:
- P. a. anthopeplus – południowo-zachodnia Australia
- P. a. monarchoides – południowo-wschodnia Australia (pogranicze Australii Południowej, Nowej Południowej Walii i Wiktorii)
Dawniej podgatunek wschodni błędnie uznawano za nominatywny, zaś podgatunek zachodni nosił nazwę P. a. westralis[2].
Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego wymienia księżniczkę słoneczną na liście gatunków stwierdzonych w Polsce, lecz nie zaliczonych do awifauny krajowej (kategoria E w klasyfikacji AERC – pojaw nienaturalny)[8].
Środowisko: Gatunek ten występuje na obszarach sawannowych i jałowych[5].
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
W naturze ptaki te żywią się między innymi nasionami traw, ziołami, owocami, pąkami i kwiatami[6].
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Księżniczki słoneczne w naturze żyją w stadach liczących co najmniej 100 osobników[6]. Są stosunkowo spokojne. Często poszukują pożywienia na ziemi[9].
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Sezon lęgowy trwa od sierpnia do stycznia. Samica znosi od 4 do 6 białych jaj w dziupli i wysiaduje je przez ok. 20 dni[6]. Podczas inkubacji prawie nie opuszcza gniazda i jest karmiona przez samca. Pisklęta po wykluciu ważą około 7 g i są karmione przez obojga rodziców. Opierzają się, gdy mają 5 tygodni. Ostateczne, dorosłe upierzenie przybierają w wieku 1,5 roku, natomiast są zdolne do rozrodu w wieku 2 lat[9].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Polytelis anthopeplus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b c d Collar, N. & Boesman, P.: Regent Parrot (Polytelis anthopeplus). W: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2019. [dostęp 2019-10-07].
- ↑ Polytelis anthopeplus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: PSITTACULINAE Vigors, 1825 - PAPUGI WSCHODNIE (wersja: 2019-03-16). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2019-10-07].
- ↑ a b Marcin Jan Gorazdowski, Ptaki ozdobne, 2008, ISBN 978-83-7073-538-8.
- ↑ a b c d e Regent Parrot (Polytelis anthopeplus) | Parrot Encyclopedia, www.parrots.org [dostęp 2019-04-29].
- ↑ Frank Gill, David Donsker (red.): Parrots, cockatoos (ang.). IOC World Bird List: Version 9.2. [dostęp 2019-10-07].
- ↑ Aneks: gatunki stwierdzone w Polsce do 01.07.2018, lecz nie zaliczone do awifauny krajowej. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. [dostęp 2019-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-19)].
- ↑ a b Esther J.J. Verhoef-Verhallen, Encyklopedia europejskich i egzotycznych ptaków ozdobnych, 2006, ISBN 83-11-10474-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i materiały multimedialne (ang.). W: eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2020-05-25].