Kukułka czubata
|
||
| Clamator glandarius[1] | ||
| (Linnaeus, 1758) | ||
 Na drugim planie osobnik młodociany |
||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Nadrząd | neognatyczne | |
| Rząd | kukułkowe | |
| Rodzina | kukułkowate | |
| Rodzaj | Clamator | |
| Gatunek | kukułka czubata | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 |
||
Kukułka czubata (Clamator glandarius) – gatunek średniego ptak wędrownego z rodziny kukułkowatych (Cuculidae).
Spis treści
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Zamieszkujący Półwysep Iberyjski, południe Półwyspu Bałkańskiego, Azję Mniejszą, na Bliskim Wschodzie i w północnej Afryce. Populacje południowo-europejskie zimują w Afryce Południowej (na południe od Sahary).
Była notowana w Polsce, jednak te obserwacje zostały później zakwestionowane[3]. Niezbyt często można też ją spotkać w innych częściach Europy Zachodniej i Środkowej.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Cechy gatunku[edytuj | edytuj kod]
Wysmukłe ciało, wyraźny czubek na głowie i wyraźnie schodkowany ogon z białym obrzeżeniem. Czubek, wierzch i boki głowy szare, szyja i pierś żółtawobiałe, wierzch ciała rdzawooliwkowy z białymi plamkami. Spód ciała zawsze jednobarwny – biały, na szyi i gardle ochrowy nalot. Z daleka dorosły ptak jest szary, a młody ma ciemniejsze ubarwienie – szyja i pierś są bardziej pomarańczowożółte, a lotki I rzędu rdzawobrązowe.
W spoczynku przypomina srokę, ale w porównaniu z jej ciężkim lotem kukułka czubata dużo lepiej przemieszcza się w powietrzu. Wśród leśnych gałęzi i zakrzaczeń porusza się lekko, szybko i bez przeszkód.
Wymiary średnie[edytuj | edytuj kod]
- dł. ciała
- ok. 40 cm
- rozpiętość skrzydeł
- 63 cm
- masa ciała
- ok. 130-192 g
Głos[edytuj | edytuj kod]
Mimo swej nazwy rodzajowej i spokrewnienia odgłosy tego gatunku nie przypominają w ogóle kukania kukułki zwyczajnej. Podobne są bardziej do skrzeczenie (określanego czasem szczekaniem) sroki. Terytorialny śpiew samca to głuche, opadające "ki-u". Szorstkie odgłosy przypominają "kakakarrkarr". Zawołanie ostrzegawcze zbliżone jest do głosu wrony – "krak".
Biotop[edytuj | edytuj kod]
Świetliste lasy liściaste, tereny otwarte o pojedynczych krzewach, parki i aleje. Zamieszkuje niższe szerokości geograficzne – tereny z piniami i dębami korkowymi podobnymi do sawanny, wrzosowiska z wysokimi krzewami, zarośla oliwne, ale i obrzeża osiedli wokół których znajdują się parki.
Okres lęgowy[edytuj | edytuj kod]
Gniazdo[edytuj | edytuj kod]
Pasożyt lęgowy, składający jaja niemal wyłącznie w gniazdach ptaków krukowatych – (np. sroki, czarnowrona, kawki, kruka, wrończyka[4]), a w Afryce również błyszczaków. Jej pisklęta wyglądają podobnie i odzywają się w zbliżony sposób do młodych gospodarza. W przeciwieństwie do kukułki zwyczajnej, pisklęta kukułki czubatej nie wyrzucają potomstwa gospodarza z gniazda, więc gospodarz wychowuje zarówno własne potomstwo, jak i pasożyta. Pisklę kukułki otrzymuje jednak więcej pokarmu niż pisklęta gospodarza, ponieważ ich wygląd (m.in. większe rozmiary ciała i wygląd wnętrza dzioba) silniej pobudzają dorosłe ptaki do karmienia niż wygląd ich własnych piskląt[5]. Obecność kukułki w gnieździe zmniejsza sukces reprodukcyjny gospodarza[6].
Jaja[edytuj | edytuj kod]
Składa około 9-25 jaj.
Wysiadywanie[edytuj | edytuj kod]
Kukułka w każdym gnieździe składa kilka jaj, w przeciwieństwie do kukułki zwyczajnej (krukowate są większymi rodzicami zastępczymi i przynoszą więcej pokarmu). Jaja wysiadywane są przez okres 12 do 15 dni. W jednym gnieździe znajduje się do trzech piskląt kukułki czubatej, prawdopodobnie pochodzących od różnych samic. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 18 dniach.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Duże owady i ich larwy, mniejsze kręgowce. Dieta obu kukułek – zwyczajnej i czubatej – jest podobna, choć ta druga łapie większe stawonogi, a jej pisklęta w gnieździe karmione są szczątkami upolowanych kręgowców.
Gdy wrócą z zimowisk przylatują najczęściej do świetlistych lasów sosnowych, gdzie szukają, żywiących się sosnami, owłosionych gąsienic, które akurat wtedy wychodzą ze swych miejsc zimowania. Wśród dużych owadów łapią ważki i szarańczaki. Mogą też schwytać małe jaszczurki.
Ochrona[edytuj | edytuj kod]
W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej[7].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Clamator glandarius, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Clamator glandarius. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ Komisja Fauistyczna, Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2013, „Ornis Polonica”, 2014.
- ↑ Juliana Valencia i inni, No brood parasitism by the Great Spotted Cuckoo Clamator glandarius on the Azure-winged Magpie Cyanopica cyanus, „Bird Study”, 2, 2005, s. 204–209, DOI: 10.1080/00063650509461392, ISSN 0006-3657 [dostęp 2016-12-27].
- ↑ Manuel Soler i inni, Preferential allocation of food by magpies Pica pica to great spotted cuckoo Clamator glandarius chicks, „Behavioral Ecology and Sociobiology”, 1, s. 7–13, DOI: 10.1007/BF00173893, ISSN 0340-5443 [dostęp 2016-12-27] (ang.).
- ↑ Soler i inni, Growth and development of great spotted cuckoos and their magpie host, „The Condor”, 93, 1991, s. 49-54.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1348)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pavel Vasak: Ptaki leśne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-28-X.
- Klaus Richarz: Ptaki – Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.
