Kultura klaktońska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Kultura klaktońska – jedna z najstarszych kultur dolnego paleolitu, występująca na terenach północnej części zachodniej Europy.

Przykład obróbki techniką klaktońską.

Kryteria wydzielania[edytuj | edytuj kod]

Nazwa tej kultury pochodzi od stanowiska eponimicznego Clacton-on-Sea w Wielkiej Brytanii w hrabstwie Essex. Jej cechą charakterystyczną jest prymitywna technika klaktońska, polegająca na pozyskiwaniu zdatnego do dalszej obróbki półsurowca odłupkowego (słupkowego). Z tych odłupków wykonywano ostrza, rylce i inne narzędzia.

Chronologia, geneza, zanik[edytuj | edytuj kod]

Najstarsze narzędzia krzemienne z tej kultury odkryto niedaleko miejscowości Clacton-on-Sea. Rozwijała się około 550 - 475 tysięcy lat temu zwłaszcza w basenie Tamizy. W starszych inwentarzach narzędziowych tej kultury występują licznie nacinaki nawiązujące do olduwajskich, lecz zanikają one w miarę jej rozwoju. Występowały również liczne odłupkowe narzędzia wnękowe, ze szczególnym rodzajem spiczastego ostrza formowanego przez dwie wnęki przy wierzchołku, a w późniejszym okresie liczne masywne zgrzebła. W młodszych inwentarzach narzędziowych zanikają elementy olduwajskie, a pojawiają się aszelskie bez pięściaków i techniki lewaluaskiej[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jerzy Kmieciński (red.): Pradzieje ziem polskich. Tom 1. Od paleolitu do środkowego okresu lateńskiego. Warszawa - Łódź: PWN, 1989. ISBN 83-01-03819-5, s. 60.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Multimedialna Encyklopedia Powszechna - edycja 2003