Góropatwa berberyjska
| Alectoris barbara[1] | |||
| (Bonnaterre, 1792) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
góropatwa berberyjska | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Góropatwa berberyjska[4], kuropatwa berberyjska[5] (Alectoris barbara) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Zamieszkuje północną Afrykę i Sardynię. Osiadły.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Wyróżniono kilka podgatunków A. barbara[6][2]:
- A. barbara koenigi – Wyspy Kanaryjskie, północno-zachodnie Maroko.
- A. barbara spatzi – południowe Maroko do środkowej i południowej Algierii i południowa Tunezja.
- A. barbara barbara – północno-wschodnie Maroko do północnej Tunezji.
- A. barbara barbata – północno-wschodnia Libia, północno-zachodni Egipt.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Cechy charakterystyczne to ciemnobrązowy pasek ciemieniowy, popielate gardło i szeroki, brunatny pasek na szyi. W locie ślizgowym trzyma lekko uniesione skrzydła.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Wygląd zewnętrzny: Obie płci ubarwione jednakowo, ale samica nieznacznie mniejsza od samca. Młode bardziej jednolicie ubarwione i żółtawe.
Rozmiary: długość ciała: 34–38 cm, rozpiętość skrzydeł: 46–49 cm
Masa ciała: samce ok. 460 g, samice ok. 370 g
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Środowisko[edytuj | edytuj kod]
Suche siedliska: skaliste stoki do 3300 m n.p.m., stepy z wilczomleczami, makia, suche koryta rzeczne. Zamieszkuje również tereny uprawne, plantacje cytrusów, palm i oliwek, a także gaje eukaliptusowe.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Północna Afryka: Maroko, Algieria, Tunezja, Libia, Egipt. W Europie na Sardynii, aczkolwiek nie jest pewne, czy jest to naturalny zasięg tego gatunku. Skutecznie introdukowana do południowej Hiszpanii i na Wyspy Kanaryjskie. Próby sprowadzenia tego gatunku w inne części Europy i do Australii zakończyły się niepowodzeniem.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Dieta zróżnicowana, dominują liście, pędy, nasiona i owoce różnych gatunków traw i roślin zielnych, zwłaszcza solanki, kolcowoju, szparagu i wilczomlecza. Uzupełnieniem diety dorosłych i podstawą pożywienia młodych są owady, głównie mrówki. Liście sukulentów stanowią ważne źródło wody dla tego gatunku.
Tryb życia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek osiadły. Prowadzi skryty tryb życia.
Głos[edytuj | edytuj kod]
W czasie toków wydaje serie odgłosów „kczek kczek kczek...” lub „prr prr prr...” przypominających dźwięki wydawane przez zepsuty silnik, może też odzywać się przypominającym kulika „kjui”. Startując woła „pekjui pekjui...”, zaś spłoszona „psi-psii-psii”.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Okres godowy[edytuj | edytuj kod]
Gatunek monogamiczny.
Gniazdo jest płytkim, wyściełanym zagłębieniem w ziemi, zwykle dobrze ukrytym.
Okres lęgowy[edytuj | edytuj kod]
Termin składania jaj zależy od regionu, zwykle od marca do maja, na nizinach wcześniej niż na terenach górskich. W bardzo suche lata może nie przystępować do rozrodu.
Jaja: składa 6–20 jaj, średnio 11.
Wysiadywanie: ok. 25 dni.
Pisklęta: są brązowo-kremowe z wierzchu, jaśniejsze od spodu, z wyrazistym paskiem nad okiem.
Status, zagrożenie i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Kategoria zagrożenia według Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych IUCN: gatunek najmniejszej troski (LC – least concern). Gatunek łowny. Lokalnie jego liczebność może spadać.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alectoris barbara, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Barbary Partridge (Alectoris barbara). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)]. (ang.).
- ↑ Alectoris barbara, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Coturnicini Reichenbach, 1848 (wersja 2020-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-27].
- ↑ Busse i inni 1991 ↓, s. 305.
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-27]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul Sterry, Andrew Cleve, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Świat Książki, 2007. ISBN 978-83-247-0818-5.
- P. J. K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 486. ISBN 84-87334-15-6. (ang.).
- Lars Jonsson: Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. Warszawa: Muza, 2003, s. 178. ISBN 83-7319395-2.
- Przemysław Busse (red.), Zygmunt Czarnecki, Andrzej Dyrcz, Maciej Gromadzki, Roman Hołyński, Alina Kowalska-Dyrcz, Jadwiga Machalska, Stanisław Manikowski, Bogumiła Olech: Ptaki. T. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).