Kyōto Geihinkan
35°01′24″N 135°45′50″E/35,023333 135,763889 Wejście główne do Kyoto State Guest House | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość |
Kioto |
| Adres |
23 Kyoto Gyoen, Kamigyo-ku, Kyoto City, Kyoto 〒602-0881 |
| Typ budynku |
rezydencja rządowa |
| Styl architektoniczny |
współczesny styl japoński łączący tradycję z nowoczesnością |
| Architekt |
Nikken Sekkei |
| Wysokość całkowita |
11,17 ｍ |
| Powierzchnia użytkowa |
16 000 m² |
| Rozpoczęcie budowy |
2002 |
| Ukończenie budowy |
2005 |
| Właściciel |
rząd Japonii |
Położenie na mapie Japonii  | |
Położenie na mapie prefektury Kioto  | |
Położenie na mapie Kioto  | |
| 35°01′24″N 135°45′50″E/35,023333 135,763889
| |
| Strona internetowa | |
Kyōto Geihinkan (jap. 京都迎賓館; oficjalna nazwa ang. Kyoto State Guest House) – rezydencja gościnna w Kioto (Kyōto), jedna z dwóch rezydencji rządu Japonii, przeznaczona do przyjmowania gości zagranicznych na szczeblu państwowym, składających oficjalne wizyty. Drugą jest Pałac Akasaka Geihinkan w Tokio[1][2].
Opis
[edytuj | edytuj kod]Rezydencja została wzniesiona we współczesnym stylu japońskim łączącym długą tradycję architektoniczną z metodami nowoczesnego budownictwa. W konstrukcji budynku wykorzystano stal, beton i najnowocześniejszą technologię, we wnętrzu w dużym stopniu – drewno i papier[3].
Rezydencja została zbudowana w 2005 roku jako obiekt służący przyjmowaniu wybitnych osobistości z całego świata w otoczeniu prezentującym japońską historię i kulturę. Konstrukcja oraz wyposażenie i wystrój wnętrz harmonizują z dziedzictwem Kioto i regionu oraz ze środowiskiem naturalnym. Jej wygląd zewnętrzny nawiązuje do dachów naczółkowych i prostego, surowego stylu sukiya-zukuri, stosowanego w pawilonach służących do ceremonii parzenia herbaty (cha-no-yu)[3].
Wykorzystano osiągnięcia wielu tradycyjnych rzemiosł, które reprezentują Kioto, w tym: stolarstwo sukiya-zukuri, tynkowanie, ogrodnictwo krajobrazowe, kirikane[a], brokat nishijin-ori[b], maki-e i laka)[3].
Główne drzwi wejściowe zostały wykonane z 700-letniego wiązu japońskiego (Zelkova serrata) z prefektury Fukui, a brązowe uchwyty ozdobiono drucianym motywem cloisonné z kumihimo (plecionym sznurem jedwabnym) z Kioto[3].
Ogród wokół rezydencji jest zaprojektowany tak, aby tworzył zharmonizowaną całość z otaczającymi budynkami. Ta starożytna filozofia architektoniczna, znana jako teioku-ichinyo („jedność budynku i ogrodu”), jest ważną częścią japońskiej estetyki architektonicznej i krajobrazowej[4].
Kyoto State Guest House jest otwarty dla ogółu zwiedzających przez cały rok, kiedy nie jest wykorzystywany do swojej głównej działalności polegającej na przyjmowaniu oficjalnych osobistości z zagranicy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1990 roku, aby upamiętnić 1200. rocznicę założenia starożytnej stolicy Heian-kyō przypadającą w 1994 roku, pojawiły się we władzach tendencje do zbudowania rezydencji gościnnej, która mogłaby pełnić funkcje recepcyjne służące do podejmowania oficjalnych gości zagranicznych w tradycyjnym stylu japońskim w Kioto[5].
W październiku 1994 roku rząd wydał zgodę na budowę tego rodzaju obiektu spełniającego zarówno funkcje recepcyjne, jak i reprezentującego dziedzictwo kulturalne kraju. Jako miejsce najwłaściwsze do tego celu wybrano teren parku o nazwie Kyōto Gyoen (ang. Kyoto Gyoen National Garden)[5][c].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]- 1. Największa sala w rezydencji nazywa się Fuji-no-Ma (Sala Wisterii) jest wykorzystywana do organizacji bankietów w stylu europejskim i uroczystych powitań. Może pomieścić około 60 gości w cesarskim układzie bankietowym (z długimi stołami ustawionymi prostopadle do głównego stołu) lub 120 gości przy okrągłych stołach. Gobelin na ścianie, tkany techniką tsuzure-ori, tsuzure-nishiki (polichromowany gobelin), prezentuje 39 odmian japońskich kwiatów. Gobeliny tego rodzaju są zwykle tkane z jedwabiu na bawełnianej osnowie pokrytej jedwabnymi, złotymi lub srebrnymi nićmi. Dywan (dantsū) na podłodze przedstawia nawiane wiatrem płatki kwiatów wisterii (Wisteria floribunda) przedstawionych na gobelinie[6].
- 2. Ikebana w hallu wejściowym i parawan tworzący jej tło są zmieniane za każdym razem, zgodnie z gustami gości i specyfiką danego kraju[3].
- 3. Deski podłogowe są wykonane z japońskiego wiązu, zabezpieczonego przed zarysowaniami. Okna są wyposażone w ekrany shōji. Z prawej strony stoi na podłodze lampa andon wykonana z drewna i papieru japońskiego washi pochodzącego z miasta Mino[3].
- 4. Sala bankietowa w stylu japońskim o nazwie Kiri-no-Ma (Sala Paulowni). Przesuwne drzwi sali są ozdobione emblematem znanym jako go-shichi-no-kiri (trzy liście paulowni, siedem kwiatów na środku i po pięć na bocznych liściach), dawniej używanym jako prywatny emblemat rodziny cesarskiej, obecnie logo rządu japońskiego. Przyjęcia są urozmaicane koncertami na koto i pokazami tradycyjnych tańców w wykonaniu geiko i maiko[7].
- 5. Sala Juraku-no-Ma jest wykorzystywana jako poczekalnia dla dygnitarzy lub towarzyszących im delegacji, gdy odbywają się bankiety i spotkania ministerialne. Fotele stojące przy ścianie zostały wykonane bez gwoździ i metalowych części, przy użyciu tradycyjnej techniki stolarskiej z Kioto, a karmazynowa tapicerka (nishijin-ori), utkana w słynnej dzielnicy Nishijin w Kioto[8].
- 6. Sala Yubae-no-Ma służy do organizacji konferencji, spotkań ministerialnych, ceremonii parzenia herbaty w stylu ryūrei-shiki (ceremonia przy stolikach i krzesłach, zamiast siedzenia na tatami) oraz jako poczekalnia na bankiety. Nazwa Yubae-no-Ma pochodzi od połączonych nazw dwóch gobelinów, Hiei Getsuei i Atago Yūshō, wiszących na wschodniej i zachodniej ścianie sali. Gobelin Hiei Getsuei przedstawia światło księżyca nad górą Hiei, na wschód od Kioto, a Atago Yūshō – słońce zachodzące za górą Atago, szczytem na zachód od Kioto[9].
-
1. Fuji-no-Ma -
2. Ikebana w hallu wejściowym -
3. Korytarz wejściowy -
4. Kiri-no-Ma -
5. Juraku-no-Ma -
6. Yubae-no-Ma -
-
-
-
-
-
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kirikane → tradycyjna technika tworzenia wzorów dekoracyjnych poprzez nakładanie pędzelkami bardzo cienkiej folii metalicznej (złotej, srebrnej, platynowej), ciętej w paski lub inne kształty. Została opracowana do tworzenia dostojnego wyglądu szat i akcesoriów na posągach Buddy i buddyjskich obrazach. Obecnie technika ta stosowana jest również w wielu rodzajach rzemiosła.
- ↑ Początki nishijin-ori sięgają V i VI wieku. Historia nazwy (pochodząca od nazwy miejsca) wiąże się z dramatem rozproszenia społeczności tkaczy i zniszczeniem całego miasta w czasie wojny Ōnin (1467–1477). Po jej zakończeniu powrócili, aby wznowić produkcję. Od końca XV wieku nishijin-ori jest szeroko znaną metodą tkania przy użyciu barwionych nici, które można znaleźć m.in. w kimonach.
- ↑ Gyoen → ogród cesarski
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 321. ISBN 4-7674-2015-6.
- ↑ 新明解国語辞典. Tokyo: Sanseido Co., Ltd., 2018, s. 443. ISBN 978-4-385-13107-8.
- ↑ a b c d e f Main Entrance. State Guest Houses. [dostęp 2022-02-07]. (ang.).
- ↑ Japanese Garden. State Guest Houses. [dostęp 2022-02-07]. (ang.).
- ↑ a b About the Kyoto State Guest House. State Guest Houses. [dostęp 2022-02-07]. (ang.).
- ↑ Fuji-no-Ma. State Guest Houses. [dostęp 2022-02-06]. (ang.).
- ↑ Kiri-no-Ma. State Guest Houses. [dostęp 2022-02-06]. (ang.).
- ↑ Juraku-no-Ma. State Guest Houses. [dostęp 2022-02-07]. (ang.).
- ↑ Yubae-no-Ma. State Guest Houses. [dostęp 2022-02-07]. (ang.).