Lasiodora camurujipe

Lasiodora camurujipe
Bertani, 2023
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	ptaszniki
Rodzina	ptasznikowate
Podrodzina	Theraphosinae
Rodzaj	Lasiodora
Gatunek	Lasiodora camurujipe

Lasiodora camurujipe – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych. Endemiczny dla wschodniej Brazylii, znany tylko z Mata Atlântica w Bahii.

Taksonomia

Kladogram rodzaju wg Bertaniego (2023) L. klugi L. benedeni L. parahybana L. franciscana L. sertaneja L. subcanens L. camurujipe

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2023 roku przez Rogéria Bertaniego na łamach „Zootaxa”. Jako lokalizację typową wskazano Camurujipe koło Mata de São João w brazylijskim stanie Bahia. Epitet gatunkowy pochodzi od tejże lokalizacji.

Wyniki przeprowadzonej przez Bertaniego w 2023 roku analizy kladystycznej wskazują na zajmowanie przez omawiany gatunek pozycji siostrzanej dla L. subcanens.

Morfologia

Pająk duży. U przykładowego samca karapaks ma 27,2 mm długości i 27,5 mm szerokości, a opistosoma (odwłok) 27,6 mm długości i 18 mm szerokości, natomiast u przykładowej samicy karapaks ma 26,6 mm długości i 25,4 mm szerokości, a opistosoma 34,1 mm długości i 25,9 mm szerokości.

Karapaks jest czarny, z wierzchu gęsto porośnięty, obrzeżony gęstymi szczecinkami jasnołososiowej barwy, u samicy węziej niż u samca. Szczękoczułki są czarne, u samca zaopatrzone w 11 zębów na przedniej krawędzi bruzdy i porośnięte jasnołososiowymi szczecinkami, a u samicy zaopatrzone w 9 zębów na przedniej krawędzi bruzdy i pozbawione takich szczecinek, u obu płci ponadto z drobnymi ząbkami u jej nasady. Szczęki i warga dolna mają rudobrązowe ubarwienie. Rudobrązowe sternum i spody bioder porastają krótkie szczecinki ciemnobrązowe i rozproszone, długie szczecinki brązowe.

Odnóża są czarne z wierzchu i ciemnobrązowe od spodu, u samca z biodrami, krętarzami i nasadami ud porośniętymi jasnołososiowymi szczecinkami, z jasnymi pasami na udach, rzepkach, goleniach i nadstopiach oraz z wyraźnymi białawymi obrączkami na wierzchołkach członów, u samicy natomiast z jasnołososiowymi szczecinkami ograniczonymi do bioder, z wyraźnymi białawymi obrączkami na wierzchołkach członów, pozbawione jasnych pasków. Pierwsza i czwarta para odnóży są najdłuższe, a trzecia najkrótsza. Kolcopodobne szczecinki aparatu strydulacyjnego na tylno-bocznych powierzchniach szczęk występują zarówno w górnym, jak i środkowym i dolnym obszarze; przemieszane są ze szczecinkami pierzastymi. Biodra pierwszej i drugiej pary mają na powierzchniach przednio-bocznych długie, brązowawe, nieco szpatułkowate szczecinki strydulacyjne. Powierzchnie tylno-boczne bioder pary pierwszej mają szczecinki strydulacyjne pierzaste i małe kolcowate, zaś par pozostałych nie mają szczecinek kolcowatych na tych powierzchniach. Szczecinki strydulacyjne bioder dwóch ostatnich par są bardzo cienkie. Stopy wszystkich par oraz nadstopia pary pierwszej i drugiej mają skopule na całej długości, natomiast nadstopia pary trzeciej mają je na połowie długości, a pary czwartej w odsiebnej ćwiartce.

Opistosoma (odwłok) jest czarna z wierzchu i ciemnobrązowa od spodu, obficie porośnięta długimi szczecinkami barwy beżowej lub rudej. U obu płci obecne są włoski drażniące typu I i III.

Nogogłaszczki samca mają gruszkowaty bulbus z nieco dłuższym od tegulum, w części odsiebnej nieco spłaszczonym bocznie, na krótkim szczycie zgrubiałym embolusem o ząbkowanym kilu retrolateralnym. Genitalia samicy zawierają dwie bardzo krótkie, oddzielone silnie zesklerotyzowanym rejonem spermateki o szypułkach nieznacznie węższych niż części nabrzmiałe.

Ekologia i występowanie

Gatunek neotropikalny, endemiczny dla stanu Bahia we wschodniej Brazylii, rozmieszczony od gminy Mata de São João do gminy São João. Zamieszkuje formację Mata Atlântica. Znajdywany był wśród korzeni figowców.