Leśni ludzie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Leśni ludzie – nazwa określająca grupy agitatorów lewicowych, działające na terenie Królestwa Polskiego przed powstaniem styczniowym.

Działający wiosną i latem 1861 agitatorzy lewicowi, zwani leśnymi ludźmi, próbowali nawiązać kontakty z ruchem chłopskim w Królestwie Polskim. Najbardziej aktywni na Podlasiu i w Grodzieńszczyźnie, ale działający też w Radomskiem i Kieleckiem. Zwalczani przez władze rosyjskie i ziemiaństwo polskie[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tadeusz Łepkowski: Mały słownik historii Polski, Warszawa 1964, s. 167.