Lech Głuchowski

Lech Głuchowski
Jeżycki
	rotmistrz pośmiertnie awansowany na majora
Data i miejsce urodzenia	1902 ; Raków koło Częstochowy, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	15 września 1944 ; Warszawa, Polska
	Przebieg służby
Lata służby	1920–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Armia Krajowa
Jednostki	7 Pułk Ułanów Lubelskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa, powstanie warszawskie
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lech Jerzy Głuchowski ps. Jeżycki (ur. 1902 w Rakowie pod Częstochową, zm. 15 września 1944 w Warszawie) – dowódca 7 pułku ułanów Lubelskich AK kryptonim Jeleń

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Syn Mariana i Marii z Ziółkowskich. Urodzony w 1902 roku w Rakowie pod Częstochową. Szkoły średnie w Radomsku, a następnie w Łodzi. Członek POW. W 1918 roku, jako 16-letni chłopiec, bierze udział w rozbrajaniu Niemców. W następnym roku spędza wakacje na froncie w szeregach 7 pułku ułanów Lubelskich, dowodzonego przez jego brata, wówczas majora, Janusza Głuchowskiego. W lecie 1920 roku zgłasza się jako ochotnik do 7 puł i bierze udział w walkach szwadronu zapasowego na północ od Płocka, gdzie szwadron jest odcięty przez kilka tygodni. Po Bitwie Warszawskiej wraz ze szwadronem dołącza do pułku i bierze udział w końcowych walkach.

Lata pokoju[edytuj | edytuj kod]

Długotrwała choroba sprawia, że dopiero w 1922 roku może rozpocząć studia na Akademii Rolniczej w Bydgoszczy. Po studiach kończy Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii. Po odbyciu praktyki rolnej obejmuje dzierżawę majątku Mały Obzyr nad Stochodem, a następnie w 1930 roku administrację dóbr ordynacji Branickich w miejscowości Roś. Jest czynny w pracy społecznej i przysposobienia wojskowego, organizuje w Rosi oddział „Strzelca”.

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 1939 zgłasza się ochotniczo do pułku i odbywa całą kampanię w 4 szwadronie 7 puł, który to szwadron po bitwie pod Suchowolą, przebija się w kierunku walczącej Warszawy. O jej kapitulacji dowiadują się dopiero 2 października. Kierują się wówczas w strony Mińska Mazowieckiego, gdzie 9 października następuje rozwiązanie szwadronu i zakopanie broni. Następnie rusza do Warszawy, gdzie nawiązuje kontakt z ZWZ, początkowo działając w „Strzelcu”, by z kolei pracować nad odtworzeniem 7 puł. Lubelskich AK kryptonim Jeleń, w którym zostaje zastępcą dowódcy pułku. W 1944 awansowany na rotmistrza. 17 lipca 1944 obejmuje dowództwo pułku, równocześnie dowodząc jego warszawskim I dywizjonem. 1 sierpnia 1944 dowodzi natarciem dywizjonu „Jeleń” na Aleję Szucha, by następnie, z grupą pozostałych przy życiu ułanów, przedrzeć się na Mokotów. Tam dowodzi resztkami dywizjonu, biorąc między innymi udział w natarciu na szkołę przy ul. Woronicza. 21 sierpnia obejmuje dowództwo rejonu Sadyby, gdzie Jeleń stanowi trzon obrony, i podczas której znów ponosi krwawe straty. Po wycofaniu się na Mokotów, 15 września 1944 w czasie obrony przeciw natarciu niemieckich czołgów w okolicy ulicy Dolnej zostaje śmiertelnie ranny i aby nie narażać pragnących go wynieść żołnierzy, pozbawia się życia strzałem w skroń. Pochowany w tymczasowej mogile, po ekshumacji spoczywa w grobie rodzinnym na cywilnym cmentarzu na Powązkach (kwatera 99-I-27). Pośmiertnie awansowany do stopnia majora i odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Powstanie Warszawskie; Adam Borkiewicz, Pax Warszawa 1957
Powstanie Warszawskie w Ilustracji; Stolica Warszawa 1957
Powstanie Warszawskie; Lesław M.Bartelski Iskry Warszawa 1967
Ułani Lubelscy Księga Dziejów 7 P.Uł.Lubelskich; Londyn 1969
Mokotów 1944; Lesław M.Bartelski MON Warszawa 1971
Jeleniowcy; Praca zbiorowa. PIW Warszawa 1989
Wilanów w czasie okupacji niemieckiej 1939-45 Bożena Niemirowska-Szczepańczyk Warszawa 1992
135 Pluton AK...; Opracował Andrzej Dławichowski Warszawa 1994
Śladami pradziadów, Krzysztof Głuchowski, PFK Londyn 2001
W polskim Londynie, Krzysztof Głuchowski, PFK Londyn 1999
Stryj Lech Głuchowski, Opracował bratanek Krzysztof Głuchowski, Oficyna Komputerowa Krzysztofa Głuchowskiego, Rio de Janeiro 2006

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Biogram na stronie Muzeum Powstania Warszawskiego