Lejkówka alpejska
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
lejkówka alpejska |
| Nazwa systematyczna | |
| Clitocybe bresadolana Singer Revue Mycol., Paris 2(4): 228 (1937) | |
Lejkówka alpejska (Clitocybe bresadolana Singer) – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Clitocybe, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten opisał w 1937 r. Rolf Singer. Nazwą uczcił mykologa Giacomo Bresàdolę. Synonimy:
- Clitocybe bresadolana f. longispora Lamoure ex E. Ludw. 2012
- Infundibulicybe bresadolana (Singer) Harmaja 2003[2].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 2–5 cm, początkowo wypukły, potem zagłębiony, na koniec lejkowaty. Brzeg cienki, falisty, długo podwinięty. Powierzchnia filcowata, brązowo-ochrowa lub czerwonawo-brązowa, na środku ciemniejsza. Jest niehigrofaniczny i nieprążkowany[4].
Zbiegające na trzon, dość gęste, z międzyblaszkami, kremowe[4].
Wysokość 3–4 cm, grubość 0,5–1 cm, cylindryczny, dołem rozszerzający się, pełny. Powierzchnia włóknista, początkowo kremowa, potem ochrowa, brązowawa. Podstawa z białymi ryzomorfami[4].
Elastyczny, gąbczasty, kremowy, potem prawie ochrowy. Ma słodki, owocowy smak i migdałowy zapach[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki 5-6,5 × 3-4 µm, eliptyczne, gładkie, szkliste. Podstawki 4- zarodnikowe[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Lejkówka alpejska występuje w Ameryce Północnej Europie i azjatyckiej części Rosji[5]. Jest rzadkim grzybem[4]. W Polsce W. Wojewoda w 2003 r. przytoczył jedno tylko stanowisko z uwagą, że jest niepewne, oraz że częstość występowania i stopień zagrożenia tego gatunku nie są znane[3].
Naziemny grzyb saprotroficzny. Występuje wysoko w górach, na podłożu wapiennych skał, wśród karłowatych wierzb i dębików (Dryas)[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2022-12-20] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-12-20] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f Infundibulicybe bresadolana [online], La Valle del Matauro [dostęp 2022-12-20] (hiszp.).
- ↑ Występowanie Clitocybe bresadolana na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2022-12-20] (ang.).