Biegi na 100 metrów podczas Igrzysk odbyły się w dniach 6 kwietnia (Eliminacje) oraz 10 kwietnia (finał). Do biegu zostało zgłoszonych 21 biegaczy, lecz później sześciu się wycofało. Ostatecznie wystartowało 15 biegaczy, bez autorów najlepszych wyników w 1896 - Bernie Wefersa i Charlesa Bradleya, którzy spotkali się we wrześniu 1895 na pojedynku London Athletic Club - New York Athletic Club, gdzie wygrał Wefers. Najlepszym kontynentalnym sprinterem był prawdopodobnie Fritz Hofmann, który wygrał zawody „Championship of the Continent” w Berlinie w 1893 roku na dystansach 100 i 400 m.
Eliminacje do biegu na 100 metrów był pierwszą konkurencją Igrzysk Olimpijskich. Pięciu sprinterów w każdym biegu stanęło do rywalizacji o finał. Pierwszy bieg wygrał Amerykanin Francis Lane z Princeton University (12.2) pokonując Węgra Alajosa Szokolyi (12.6). Drugą parą, która awansowała do finału byli Thomas Curtis ze Stanów Zjednoczonych (12.2) i gospodarz Aleksandrosa Chalkokondilisa (12.6). Ostatni bieg wygrał także reprezentant Stanów Zjednoczonych Tom Burke, który z czasem 11.8 ustanowił rekord olimpijski. Drugie miejsce zajął Niemiec Fritz Hofmann.
Finał biegu na 100 metrów został rozegrany cztery dni po eliminacjach - 10 kwietnia. Do rywalizacji nie przystąpił Amerykanin Thomas Curtis, który tego samego dnia wygrał bieg na 110 metrów przez płotki.
Ze startu zawodnicy wyszli równo, jednak po połowie dystansu wyraźnie na czele znajdowali się Burke i Hofmann. W drugiej połowie dystansu Amerykanin wyraźnie oddalił się od Niemca i pewnie wygrał bieg z przewagą około 3 metrów.