Leon Marzęta

Leon Marzęta
Leszek
	porucznik (w AL)
Data i miejsce urodzenia	30 października 1915 ; Przypisówka
Data i miejsce śmierci	29 maja 1985 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Gwardia Ludowa; Armia Ludowa; Milicja Obywatelska; Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	8 Pułk Piechoty Legionów; Oddział GL "Franka"; Oddział GL "Maćka"; Batalion AL im. Jana Hołoda
Stanowiska	Zastępca dowódcy oddziału partyzanckiego; Członek dowództwa okręgu AL; Komendant MO w Lubaniu; Członek polskiej misji pokojowej w Laosie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Wojna obronna; Bitwa pod Rąblowem;
Późniejsza praca	Najwyższa Izba Kontroli
	Odznaczenia

Leon Marzęta ps. Leszek (ur. 30 października^[1] 1915 w Przypisówce, zm. 29 maja 1985 w Warszawa) – podoficer zawodowy Wojska Polskiego, partyzant Gwardii i Armii Ludowej, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej, oficer Sił Zbrojnych PRL.

Życiorys

Syn Jana, urodził się i wychował na północy Lubelszczyzny. W młodości wstąpił do KPP. W stopniu podoficerskim służył w 8 Pułku Piechoty Legionów, w którego składzie walczył w kampanii wrześniowej. W 1941 wraz z Franciszkiem Wolińskim i Janem Wójtowiczem utworzyli niezależny oddział partyzancki, w skład którego obok miejscowej ludności weszli zbiegli z niewoli jeńcy radzieccy. Wiosną 1942 nawiązali kontakt z przedstawicielstwem PPR włączając oddział w szeregi GL. Dowódcą został Woliński (ps. „Franek”), Wójtowicz (ps. „Maciek”) i Marzęta (ps. „Leszek”) zostali jego zastępcami. W drugiej połowie 1943 oddział włączono jako kompanię do 1 batalionu GL. W 1943 lub w 1944 awansowany do stopnia podporucznika. W marcu lub w kwietniu 1944 dowodził oddziałem ochraniającym delegację KRN udającą się do Związku Radzieckiego (skład delegacji: ppłk Marian Spychalski ps. „Marek”, mjr Kazimierz Sidor ps. „Kazik” i Edward Osóbka pa. „Morawski”). Brał udział w bitwie pod Rąblowem, gdzie się wyróżnił. Został w jej trakcie także ranny w szyję (do końca życia nosił kulę). W 1944 otrzymał rangę porucznika. Po walkach przeprowadził jedną z kolumn partyzanckich napotykając idący im z odsieczą batalion por. „Przepiórki” z 1 Brygady AL^[2]. Po wyzwoleniu skierowany do MO, wysłany na Ziemie Odzyskane. Przez pewien okres więziony ze względu na antygomułkowską nagonkę w partii. Od 1960 w ASG im. gen. Karola Świerczewskiego. W 1968 uczestniczył w misji pokojowej ONZ w Laosie. Ze względu na odniesione rany pod Rąblowem został przeniesiony w stan spoczynku. Aż do emerytury pracował w NIK.

Życie prywatne

Ożenił się z Marią z domu Szymbor (ur. 29 października 1924, zm. 6 listopada 1990). Para spoczywa na wojskowych Powązkach^[3].

Odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Krzyż Partyzancki
Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

i inne

Awanse

podporucznik - 1943/44
porucznik - 1944

Przypisy

↑ E. Gronczewski, "Kalendarium walk GL-AL na Lubelszczyźnie", str. 189
↑ Wspomnienia "Przepiórki", str. 104.
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2018-04-09] (pol.).

Bibliografia

M. Moczar, Barwy walki
E. Gronczewski, Kalendarium walk Gwardii Ludowej i Armii Ludowej na Lubelszczyźnie 1942-1944
S. Glinka, Burza majowa
J. B. Garas, Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942-1945
E. Gronczewski, Wspomnienia "Przepiórki"
W. Czyżewski, Więc zarepetuj broń

[1] E. Gronczewski, "Kalendarium walk GL-AL na Lubelszczyźnie", str. 189

[2] Wspomnienia "Przepiórki", str. 104.

[3] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2018-04-09] (pol.).

[1]

[2]

[3]