Czubajeczka szarozielonawa
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
czubajeczka szarozielonawa |
| Nazwa systematyczna | |
| Lepiota griseovirens Maire Bull. trimest. Soc. mycol. Fr. 44: 37 (1928) | |
Czubajeczka szarozielonawa (Lepiota griseovirens Maire) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lepiota, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
- Lepiota griseovirens Maire 1928 subsp. griseovirens
- Lepiota griseovirens Maire 1928 var. griseovirens
- Lepiota poliochloodes Vellinga & Huijser 1993
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 8-13 mm, początkowo dzwonkowaty, potem płaskowypukły z szerokim garbkiem. Brzeg prosty ze zwieszającymi się resztkami osłony. Powierzchnia o barwie początkowo białej, potem kremowej, pokryta koncentrycznie ułożonymi łuskami o barwie szarobrązowej z odcieniem zielonym lub oliwkowobrązowym. Największe skupienie tych łusek znajduje się na środku kapelusza, ku brzegowi rozrzedzają się[4].
Wysokość od 1,6 do 2 cm, średnica od 0,15 do 0,2 cm, cylindryczny, rozszerzający się w kierunku podstawy, początkowo pełny, potem pusty. Nie posiada pierścienia, jest tylko strefa pierścieniowa. Powyżej tej strefy jest gładki, biały do kremowego, poniżej pokryty rozproszonymi łuskami o barwie od szarobrązowej do czarnej. U podstawy białe sznury grzybniowe[4].
Wolne, nieco stłoczone, początkowo białe, potem kremowe[4].
Biały, cienki, bez smaku, o owocowym zapachu[4].
Biały[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki o rozmiarach 6.2–7.0 × 3.5–4.2 µm, podłużne, z obciętą podstawą i wnęką, silnie amyloidalne. Podstawki wąskowrzecionowate lub workowate o rozmiarach 17–20 × 6–8 µm. Cheiloocystydy o rozmiarach 22–30 × 6–8 µm, wąskowrzecionowate lub workowate. Pleurocystyd brak. Skórka kapelusza i trzonu zbudowana z cylindrycznych, cienkościennych komórek z brązowym pigmentem. Mają długość 40–140 µm i średnicę 7 × 13 µm. We wszystkich strzępkach na przegrodach występują sprzążki[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie tego gatunku tylko w niektórych krajach Europy, jedno stanowisko podano także na Tajlandii[4]. Na terenie Polski do 2003 r. podano tylko jedno stanowisko (Wielkopolska, 1965 r.)[3]. Nowsze stanowiska podaje internetowy atlas grzybów[5]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający[6]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech, Danii, Holandii[3].
Saprotrof, grzyb naziemny[3]. Grzyb trujący[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum. [dostęp 2017-11-11]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2017-11-10]. (ang.).
- ↑ a b c d Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f g Mycobank. Lepiota griseovirens. [dostęp 2017-11-11].
- ↑ Stanowiska Lepiota griseovirens w Polsce. [dostęp 2017-11-11].
- ↑ Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
- ↑ Andreas Gminder: Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. Warszawa: Weltbild, 2011. ISBN 978-83-258-0588-3.