Przejdź do zawartości

Leszek Cwojdziński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leszek Cwojdziński
generał dywizji generał dywizji
Data urodzenia

27 marca 1956

Przebieg służby
Lata służby

1979–2016

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

Siły Powietrzne RP

Stanowiska

szef szkolenia

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Leszek Kazimierz Cwojdziński (ur. 27 marca 1956) – polski pilot, generał dywizji pilot Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1975–1979 był podchorążym Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Janka Krasickiego w Dęblinie, a w 1984 został absolwentem Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Odbył szereg kursów specjalistycznych związanych z lotnictwem wojskowym, a w 2000 studia podyplomowe w Wojskowej Akademii Technicznej. Trzy lata później, również w WAT, na podstawie pracy Analiza możliwości poprawy dokładności wyznaczania pozycji obiektów (celów) w oparciu o teledetekcyjne dane obrazowe uzyskał stopień doktora nauk technicznych w zakresie geodezji i kartografii[1].

Od 1979 służył w 60 Lotniczym Pułku Szkolnym jako pilot-instruktor, w latach 1986–1989 w ramach 6 Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego był starszym pilotem, następnie dowódcą klucza lotniczego i zastępcą dowódcy eskadry. W 1992 został dowódcą eskadry i zastępcą dowódcy pułku. Od 1996 do 1999 dowodził 7 Pułkiem Lotnictwa Bombowo-Rozpoznawczego, po czym pełnił funkcję dowódcy baz lotniczych: 21 Bazy Lotniczej (do 2001) i 3 Bazy Lotniczej (do 2002). Później był zastępcą szefa sztabu 3 Korpusu Obrony Powietrznej we Wrocławiu. W sierpniu 2005 mianowany na stopień generała brygady[2]. W latach 2005–2007 zajmował stanowisko szefa Wojsk Lotniczych – zastępcy szefa szkolenia Sił Powietrznych. W 2007 został zastępcą szefa Zarządu Szkolenia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, a w 2010 szefem Szkolenia Sił Powietrznych RP.

11 sierpnia 2010 prezydent Bronisław Komorowski awansował go na stopień generała dywizji[3][4].

4 sierpnia 2011, po upublicznieniu 29 lipca tego samego roku przez Komisję Badania Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwowego pod przewodnictwem Jerzego Millera Raportu końcowego z badania zdarzenia lotniczego nr 192/2010/11 samolotu Tu-154M nr 101 zaistniałego dnia 10 kwietnia 2010 r. w rejonie lotniska Smoleńsk Północny (tzw. katastrofy smoleńskiej), minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak zwolnił go (podobnie jak szereg innych osób) z zajmowanego stanowiska służbowego[5]. W późniejszym okresie został dyrektorem Departamentu Polityki Zbrojeniowej MON[6]. W 2016 zakończył zawodową służbę wojskową, przechodząc w stan spoczynku.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]