Louis François Dauprat

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Louis François Dauprat
Ilustracja
Louis François Dauprat (1800)
Data i miejsce urodzenia

24 maja 1781
Paryż

Data i miejsce śmierci

16 lipca 1868
Paryż

Instrumenty

Róg naturalny

Gatunki

muzyka klasyczna

Zawód

kompozytor, waltornista

Multimedia w Wikimedia Commons

Louis François Dauprat (ur. 24 maja 1781 w Paryżu, zm. 16 lipca 1868 tamże) – francuski kompozytor, wirtuoz gry na rogu naturalnym[1]. Profesor Konserwatorium Paryskiego w latach 1816–1842. Autor kilku traktatów poświęconych grze na rogu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Louis François Dauprat urodził się 24 maja 1781 roku w Paryżu jako syn Charles’a Benoît Dauprata i Adrienne Frazé. Obdarzony mocnym, czystym głosem został w kwietniu 1793 roku członkiem chóru chłopięcego przy katedrze Notre-Dame, pozostając w składzie zespołu do listopada tego samego roku[2]. Będąc jeszcze dzieckiem, zainteresował się grą na rogu naturalnym[3]. W 1796 roku wstąpił do Konserwatorium Paryskiego, aby studiować grę na tym instrumencie. Jego profesorem był Johann Joseph Kenn[2], jeden z najlepszych ówczesnych specjalistów w grze na rogu. Po sześciu miesiącach nauki został członkiem zespołu, który Bernard Sarrette, dyrektor konserwatorium, włączył w skład orkiestry Élèves de Mars[3]. 24 października 1797 roku zdobył pierwszą nagrodę Konserwatorium Paryskiego w kategorii rogu[2]. W 1799 roku został członkiem orkiestry gwardii przybocznej Napoleona, biorąc udział w kampanii włoskiej w 1800 roku. Po powrocie do Paryża odszedł z wojska i został członkiem orkiestry Théâtre Montansier. W tym samym czasie powrócił do Konserwatorium Paryskiego, gdzie pobierał lekcje harmonii pod kierunkiem Catela. Następnie został przyjęty do klasy kompozycji w pod kierunkiem François-Josepha Gosseca, studiując w pełnym wymiarze godzin. W latach 1806–1808 pracował w Théâtre de Bordeaux, po czym wrócił do Paryża, zastępując na stanowisku dyrektora Opery Paryskiej Johanna Josepha Kenna, który przeszedł na emeryturę[3]. Stanowisko to piastował do około 1830 roku[2]. W 1811 roku został powołany na członka honorowego kapeli cesarza Napoleona. W 1816 roku został członkiem kapeli króla Ludwika XVIII[3]. 1 kwietnia tego samego roku został profesorem katedry rogu w Konserwatorium Paryskim[2]. Wkrótce po przejściu Frédérica Nicolasa Duvernoya na emeryturę, Dauprat objął stanowisko waltornisty solowego Opery Paryskiej. W 1831 odszedł z opery w związku ze zmienionymi warunkami pracy, jakie wprowadziła jej nowa administracja. W 1833 roku kapelmistrz Ferdinando Paër powołał Dauprata na stanowisko waltornisty basowego w nowym królewskim zespole Ludwika Filipa I[3]. 15 listopada 1842 roku Dauprat odszedł z Konserwatorium Paryskiego na emeryturę[2].

3 września 1852 roku decyzją prefektury Sekwany uzyskał zezwolenie na pobyt czasowy w Turcji i w Egipcie[2].

16 lipca 1868 roku zmarł w swoim domu przy ulicy Four w 6. dzielnicy Paryża. Miał 87 lat. Pozostawił wdowę Florę Armand[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Dzieła muzyczne[edytuj | edytuj kod]

Koncerty[edytuj | edytuj kod]

  • I koncert na róg altowy lub basowy i orkiestrę (op. 1)
  • II koncert na róg basowy i orkiestrę F-dur (op. 9)
  • III koncert na róg altowy i basowy i orkiestrę E-dur (op. 18)
  • IV koncert na róg i orkiestrę F-dur Punto in memoriam (op. 19)
  • V koncert na róg basowy E-dur (op. 21)[4]

Utwory kameralne I solowe[edytuj | edytuj kod]

  • sonata na fortepian i róg (op. 2)
  • sonata na róg i harfę (op. 3)
  • 3 wielkie tria na róg E-dur (op. 4)
  • musicale tableau lub scena-duo na fortepian i róg (op. 5)
  • 3 kwintety na róg, dwoje skrzypiec, altówkę i wiolonczelę (op. 6)
  • duo na róg i fortepian (op. 7)
  • 6 kwartetów I 6 triów na róg w różnych tonacjach (op. 8)
  • 10 wielkich sekstetów na róg w różnych tonacjach (op. 10)
  • 3 utwory solowe na róg altowy lub basowy z podwójnym akompaniamentem fortepianu lub orkiestry (op. 11)
  • 2 utwory solowe i duo na róg basowy D-dur, róg basowy D-dur i róg altowy G-dur, z akompaniamentem fortepianu lub orkiestry (op. 12)
  • 6 dużych duo na rogi Es-dur (op. 13)
  • 20 duo na rogi w mieszanych tonacjach (op. 14)
  • tria na 2 rogi altowe G-dur i F-dur oraz na róg basowy C-dur, z akompaniamentem fortepianu lub orkiestry (op. 15)
  • 3 utwory solowe na róg altowy E-dur w 3 różnych skalach (op. 16)
  • 3 utwory solowe na róg altowy E-dur w 3 innych skalach (op. 17)
  • 2 utwory solowe odpowiednio do 2 typów (op. 20)
  • wariacje na róg i harfę nt. arii szkockiej (z La Dame Blanche) (op. 22)
  • I temat wariacyjny oraz rondo-bolero z akompaniamentem fortepianu lub orkiestry (op. 23)
  • II temat wariacyjny zakończony rondem (op. 24)
  • 3 melodie na róg i fortepian (op. 25)
  • wielkie tria na rogi (op. 26)
  • concertino (op. posth.)
  • balet
  • symfonia[4]

Rozprawy[edytuj | edytuj kod]

  • Méthode de Cor alto et Cor basse (wyd. 1824)[5] lub Méthode de Cor[6]
  • Du cor à pistons. Extrait d'un Traité théorique et pratique de cet instrument[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Elliott W. Galkin: A History of Orchestral Conducting: In Theory and Practice. New York: Pendragon Press, 1988, s. 32. ISBN 978-0-918728-47-0. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h PHILIDOR: DAUPRAT, Louis François (1781-1868). philidor.cmbv.fr. [dostęp 2017-08-22]. (fr.).
  3. ↑ a b c d e Richard Burdick: Louis-François Dauprat (1781-1868). www.naturalhorn.com. [dostęp 2017-08-22]. (ang.).
  4. ↑ a b Richard Burdick: Louis-François Dauprat (1781-1868) – List of works. www.naturalhorn.com. [dostęp 2017-08-22]. (ang.).
  5. ↑ John Ericson: A Brief Look at the Dauprat Méthode. hornmatters.com. [dostęp 2017-08-22]. (ang.).
  6. ↑ IMSLP: Méthode de Cor (Dauprat, Louis-François). imslp.org. [dostęp 2017-08-22]. (ang.).
  7. ↑ IMSLP: Du cor à pistons (Dauprat, Louis-François). imslp.org. [dostęp 2017-08-22]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Louis_François_Dauprat&oldid=71654081”