Ludwik Falk
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
nieznana |
| Zawód, zajęcie |
lekarz, działacz społeczny i kulturalny, |
Ludwik Falk (ur. 30 września 1872 w Lipawie (Łotwa), zm. ?) – lekarz łódzki pochodzenia żydowskiego.
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Syn Józefa, kupca i działacza społecznego, i Szyfry Michelson.
Nauka, studia[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu gimnazjum i szkoły muzycznej w Lipawie studiował na uniwersytecie w Dorpacie i Uniwersytecie w Berlinie, gdzie w 1897 r. uzyskał tytuł doktora medycyny. Przez pewien czas był asystentem w klinice słynnego dermatologa i wenerologa prof. Alberta Neissera we Wrocławiu.
Praca zawodowa w tym służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]
Przybył do Łodzi i tu rozpoczął prywatną praktykę lekarską. Wkrótce jednak został powołany do służby wojskowej - uczestniczył jako lekarz wojskowy w wojnie rosyjsko-japońskiej (1904–1905).
Po demobilizacji przybył do Łodzi i wspólnie z Zygmuntem Golcem i Stanisławem Jelnickim, założył przy ul. Wólczańskiej 36 prywatną lecznicę chorób skóry, dróg moczowych i chorób wenerycznych. W 1910 r. przywiózł z Frankfurtu nad Menem wynaleziony przed rokiem przez Paula Ehrlicha preparat krętkobójczy salwarsan „606”, stanowiący przełom w leczeniu chorób wenerycznych. Oprócz typowej działalności leczniczej prowadzono w lecznicy także swoiste badania profilaktyczne - „badanie mamek i służby na syfilis z wydaniem odpowiednich świadectw”[1].
Po wybuchu I wojny światowej został ponownie zmobilizowany, służył w armii rosyjskiej na froncie wschodnim. Po demobilizacji od 1918 r. znów praktykował jako lekarz w Łodzi.
Działalność społeczna[edytuj | edytuj kod]
Oprócz pracy zawodowej udzielał się społecznie, m.in. jako współzałożyciel i wieloletni wiceprzewodniczący Łódzkiego Żydowskiego Towarzystwa Muzycznego i Literackiego „Hazomir” (1906–1910), Łódzkiego Żydowskiego Towarzystwa Gimnastyczno-Sportowego oraz Komitetu Wykonawczego Centralnego Związku Żydowskich Towarzystw Gimnastyczno-Sportowych Rzeczypospolitej Polskiej w Łodzi[2]. Uczestniczył aktywnie w towarzystwie dobroczynnym „Linas Hacedek”.
Działalność dziennikarska[edytuj | edytuj kod]
Pisywał do gazet; był recenzentem muzycznym łódzkiej gazety „Neue Lodzer Zeitung”, publikował też w berlińskim czasopiśmie „Die Musik”. Zamieszczał też liczne artykuły naukowe z dziedziny medycyny, głównie w niemieckiej prasie fachowej.
Adresy zamieszkania[edytuj | edytuj kod]
W 1920 i 1937 r. mieszkał przy ul. Nawrot 7[3][4].
W getcie łódzkim był członkiem II Rady, ukonstytuowanej w lutym 1940 r. Data i miejsce śmierci nieznane.
Żonaty z Julią Klein, ur. 10 czerwca 1885 r. w Mitawie. W getcie łódzkim mieszkali przy ul. Franciszkańskiej 107.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Łódzki przewodnik medyczny, Łódź 1909
- ↑ Informator m. Łodzi z kalendarzem na rok 1919, Wydany nakładem Magistratu m. Łodzi, Łódź 1919, s. 234
- ↑ Informator m. Łodzi z kalendarzem na rok 1920, Opracowany i wydany przez Wydział Statystyczny Magistratu m. Łodzi, Łódź 1920, s. 502
- ↑ Księga adresowa m. Łodzi (…) Rocznik 1937-1939. Łódź 1937[?] dz. II Wykaz mieszkańców m. Łodzi s. 109
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Kempa, Marek Szukalak, Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny Żydów łódzkich oraz z Łodzią związanych. Tom II A-Z,, Łódź: Oficyna Bibliofilów, 2002, s. 32, ISBN 83-87522-52-X, OCLC 749597745.
- Fijałek Jan Indulski Janusz, Opieka zdrowotna w Łodzi do roku 1945 Studium organizacyjno-historyczne, Łódź 1990,
- Wiesław Puś, Żydzi w Łodzi w latach zaborów 1793-1914, Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2001, ISBN 83-7171-411-4, OCLC 830273491.
- Dzieje Żydów w Łodzi 1820-1944. Wybrane problemy. Pod redakcją Wiesława Pusia i Stanisława Liszewskiego Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 1991, ISBN 83-7016-571-0,
- Włodzimierz Berner, Jerzy Supady, Działalność lekarsko-społeczna na rzecz zdrowia publicznego w Łodzi w latach 1870-1914, Łódź: „Adi”, 2001, ISBN 83-85815-69-4, OCLC 831025377.