Salwarsan
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny | C12H14As2N2O2 | ||||||||||||||||||||||||||||||
Inne wzory | C18H18As3N3O3 (trimer) C30H30As5N5O5 (pentamer) | ||||||||||||||||||||||||||||||
Masa molowa | dimer: 439,00 g/mol trimer: 658,11 g/mol pentamer: 1096,85 g/mol | ||||||||||||||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||||||||||
Numer CAS | 139-93-5 | ||||||||||||||||||||||||||||||
PubChem | 8774 | ||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
|
Salwarsan – nazwa handlowa arsfenaminy, arsenoorganicznego związku chemicznego, będącego pierwszym syntetycznym środkiem bakteriobójczym.
Nazwa salwarsanu (niem. Salvarsan) stanowi złożenie słów salvare (łac. "wybawić, ocalić"), arsen oraz sanus (łac. "zdrowy")[2], ponieważ był on pierwszym skutecznym środkiem stosowanym w pierwszej połowie XX w. w leczeniu kiły. Właściwości przeciwkiłowe arsfenaminy odkryte zostały przez Sahachiro Hatę w laboratorium Paula Ehrlicha w 1909 roku (preparat 606). W latach 40. XX wieku salwarsan został wyparty przez antybiotyki, głównie penicylinę.

Przez długi czas uważano, że arsfenamina ma strukturę pochodnej azobenzenu [4,4'-(diarseno-1,2-diylo)bis(2-aminofenol), A]. W roku 2005 za pomocą spektrometrii mas ustalono, że występuje on jako mieszanina trimeru [4,4',4''-(triarsirano-1,2,3-triylo)tris(2-aminofenol), B] i pentameru [4,4',4'',4''',4''''-(pentaarsolano-1,2,3,4,5-pentaylo)pentakis(2-aminofenol), C][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b związki arsenu z wyjątkiem wymienionych w innym miejscu niniejszego załącznika (ang.) w wykazie klasyfikacji i oznakowania Europejskiej Agencji Chemikaliów. [dostęp 2015-03-28].
- ↑ Salvarsan, www.chemie.de [dostęp 2020-11-17] (niem.).
- ↑ Lloyd NC., Morgan HW., Nicholson BK., Ronimus RS. The composition of Ehrlich's salvarsan: resolution of a century-old debate.. „Angew Chem Int Ed Engl”. 44(6), s. 941-4, 2005. DOI: 10.1002/anie.200461471. PMID: 15624113.