Ludwik Kulczycki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ludwik Kulczycki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 22 lipca 1866
Warszawa
Data i miejsce śmierci 31 sierpnia 1941
Warszawa
Miejsce spoczynku Cmentarz Powązkowski w Warszawie (kw. 220-I-14/15)
Zawód, zajęcie socjolog
Miejsce zamieszkania Warszawa, Lwów
Narodowość polska
Uczelnia Szkoła Nauk Politycznych, Wyższa Szkoła Dziennikarska
Stanowisko profesor
Partia PPS, III Proletariat, Narodowa Partia Robotnicza
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Źródła Teksty w Wikiźródłach
Grób Ludwika Kulczyckiego na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim

Ludwik Kulczycki (ur. 22 lipca 1866 w Warszawie, zm. 31 sierpnia 1941 w Warszawie) – polski socjolog i publicysta. Współzałożyciel i autor prac programowych II Proletariatu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Warszawie i Genewie. Od 1894 członek PPS. Za udział w ruchu rewolucyjnym kilkukrotnie więziony (m.in. w Cytadeli Warszawskiej), a także i zesłany na Syberię wschodnią (1895-1899). W 1899 zbiegł do Lwowa, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną i naukową. Zajął się socjologią, historią ruchów społecznych XIX wieku i zagadnieniami prawno-państwowymi. Utracił zaufanie współtowarzyszy i został odsunięty od władz partii. W 1900 dokonał secesji i utworzył III Proletariat, bardzo aktywny w latach 1904–1905. Po 1910 odszedł od ruchu socjalistycznego. W latach 1910-1914 działacz Polskiego Stronnictwa Postępowego w Galicji[1]. W czasie I wojny światowej członek Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1917 roku rozpoczął pracę w polskiej służbie państwowej pracując w departamencie spraw wewnętrznych i ministerstwie pracy i opieki społecznej. Był pracownikiem Biura Delegacji do Spraw Szkół Lekarsko-Dentystycznych Tymczasowej Rady Stanu[2]. Profesor Szkoły Nauk Politycznych (1918–1932) i Wyższej Szkoły Dziennikarskiej (do 1924). Od 1920 związany z Narodową Partią Robotniczą.

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3].

Ludwik Kulczycki został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 221-I-14/15)[4][5].

Jego żoną była Natalia (zm. 1952), z którą miał syna Jerzego (1895-1919)[5].

Publikacje (wybór)[edytuj | edytuj kod]

  • Zarys podstaw socjologii ogólnej, (1900)
  • Anarchizm współczesny, (1902)
  • Współczesne prądy umysłowe i polityczne, (praca dwutomowa: 1902 i 1903)
  • Historia ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim (1905) (wydana pod pseudonimem Mieczysław Mazowiecki)
  • Rewolucja rosyjska (praca dwutomowa: 1907 i 1910)
  • Autonomia i federalizm, (1906)
  • Bankructwo Narodowej Demokracji w Galicji na tle obecnej sytuacji politycznej, (1911)
  • Państwa centralne: Rosja a Polska, (1916)
  • Francja, Anglia a Polska, (1916)
  • Panslawizm a sprawa polska, (1916)
  • Druga rewolucja rosyjska, (1917)
  • Nauka o państwie, (1924)
  • Prawo polityczne, (1930)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Walentyna Korpalska, Niepodległościowa działalność Władysława Sikorskiego a program Polskiego Stronnictwa Postępowego (przyczynek do nieznanych dziejów polskich partii politycznych w Galicji w latach 1910-1914), "Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy - Studia z Nauk Społecznych" z. 2, 1979, s. 11-13
  2. ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 222
  3. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
  4. ↑ Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.
  5. ↑ a b Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne. Cmentarz Stare Powązki. Kulczyccy. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-10-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wielka ilustrowana encyklopedja powszechna. T. 1 -.. Wydawnictwo Gutenberga. ISBN 83-902184-0-2.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Kulczycki&oldid=58218622”