Przejdź do zawartości

Ludwik Maria Łubieński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Maria Łubieński
Major Major
Data i miejsce urodzenia

6 maja 1912
Kazimierza Wielka

Data i miejsce śmierci

22 stycznia 1996
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1939–1944

Siły zbrojne

Polskie Siły Zbrojne

Stanowiska

oficer łącznikowy

Późniejsza praca

Radio Wolna Europa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Ludwik Maria Łubieński herbu Pomian (ur. 6 maja 1912 w Kazimierzy Wielkiej, zm. 22 stycznia 1996 w Londynie[1], pochowany w Kazimierzy Wielkiej)[2], – polski prawnik, major[3], oficer łącznikowy Wojska Polskiego, szef polskiej misji morskiej w Gibraltarze, były sekretarz przedwojennego szefa dyplomacji Józefa Becka, pracownik polskiej sekcji Radia Wolna Europa. Był naocznym świadkiem wydarzeń związanych ze śmiercią gen. Sikorskiego[4].

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako młodszy syn Leona i Leopoldyny z Hutten-Czapskich (siostry Józefa Czapskiego) w rodzinnym majątku, Kazimierza Wielka[5]. Jego żoną była Elżbieta z Tyszkiewiczów, z którą po wojnie miał trójkę dzieci w Anglii: Różę – która przyjęła pseudonim artystyczny 'Rula Lenska', kiedy wybrała zawód aktorki na brytyjskiej scenie, Gabrielę i Annę. Rodzina zamieszkała w Londynie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1934 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W sierpniu 1937 został urzędnikiem Konsulatu RP w Rzymie. 3 lipca 1939 został sekretarzem ministra spraw zagranicznych Józefa Becka, od 25 sierpnia 1939 był oficerem łącznikowym pomiędzy MSZ i Kwaterą Główną Naczelnego Wodza. 18 września 1939 razem z Beckiem przedostał się do Rumunii. Skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay[6]. Od marca 1940 przebywał w Wielkiej Brytanii, początkowo służył w sztabie gen. Bronisława Regulskiego, dowodzącego polskim zgrupowaniem pancernym we Francji. W latach 1941–1943 był oficerem do zadań specjalnych Sztabu Najwyższego Wodza. W marcu 1943 objął na Gibraltarze funkcję szefa Polskiej Misji Morskiej. Dnia 4 lipca 1943 roku na Gibraltarze był naocznym świadkiem katastrofy, w której zginął gen. Władysław Sikorski[4][7]. Na podstawie jego relacji James Robert Norton-Amora, urzędnik stanu cywilnego w Gibraltarze, sporządził akt zgonu generała. Część historyków kwestionuje prawdziwość jego relacji[8]. Łubieński był także pierwszą osobą, która zawiadomiła Londyn o śmierci gen. Sikorskiego w katastrofie. Od września 1943 był oficerem łącznikowym Naczelnego Dowództwa Alianckiego w Algierze i Neapolu, od czerwca 1944 do września 1949 służył jako oficer do zleceń gen. Władysława Andersa.

Po wojnie w latach 1949–1958 pracował w londyńskim biurze gen. Andersa. W latach 1958–1968 był dyrektorem Rady Polonii Amerykańskiej na Europę z siedzibą w Monachium. od 1968 do 1979 pracował w Radiu Wolna Europa, gdzie pełnił funkcję kierownika Działu Produkcji w sekcji polskiej. Następnie przeszedł na emeryturę. W latach 1982–1991 był członkiem Rady Narodowej RP[9]. Od 1981 do 1990 był przewodniczącym Głównej Komisji Skarbu Narodowego[10], a także przewodniczył Komisji Likwidacyjnej Skarbu Narodowego. W 1988 był wiceprzewodniczącym Rady Pomocy Uchodźcom[11].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ „The Times”, 24 stycznia 1996.
  2. ↑ Roman Daszczyński, Płacz po generale [online], Wyborcza.pl, 18 kwietnia 2010 [dostęp 2011-12-13] [zarchiwizowane z adresu 2010-04-20].
  3. ↑ arkadiusz Bińczyk, Ludwik Łubieński: Niezwykła historia wpleciona w współczesność [online], Nasza Historia , i.pl, 2019 [dostęp 2023-04-22].
  4. ↑ a b Tadeusz Kisielewski, „Zamach. Tropem zabójców generała Sikorskiego”, REBIS 2007, ISBN 83-7301-767-4.
  5. ↑ Stanisław Cichoń, Arystokratyczny ród Łubieńskich – Suplement [online], zarowianie.republika.pl [dostęp 2011-12-13] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-22].
  6. ↑ Mirosław Dymarski, Polskie obozy odosobnienia we Francji i w Wielkiej Brytanii w latach 1939–1942, w: Dzieje Najnowsze t. XXIX, 1997, 3, s. 116.
  7. ↑ Dariusz Baliszewski: Zbrodnia na Gibraltarze. www.wprost.pl. [dostęp 2011-12-13].
  8. ↑ Józef Kazimierz Kubit, Czy gen. Sikorski był ofiarą Katynia? [online], PolishNews.com, 29 listopada 2008 [dostęp 2011-12-13] [zarchiwizowane z adresu 2010-11-29].
  9. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 3 czerwca 1982 r. o powołaniu członka Rady Narodowej R.P. [online]
  10. ↑ Eugeniusz S. Kruszewski. Prawno-polityczne podstawy funkcjonowania władz Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie w latach 1939–1990. „Przegląd Polsko-Polonijny”. 2, s. 64, 2011. ISSN 2083-3121. 
  11. ↑ Konferencja delegatów rządu R. P. na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 50, nr 4 z 10 października 1988. 
  12. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 96, nr 6 z 15 grudnia 1989. 
  13. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 15, nr 3 z 31 grudnia 1984. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918-1945. Tom IV, Wyd. Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Warszawa 2007
  • Tadeusz Kisielewski, „Zamach. Tropem zabójców generała Sikorskiego”, REBIS 2007, ISBN 83-7301-767-4.
  • Tadeusz Kisielewski. Tajemnice tragedii w Gibraltarze: Część pierwsza opowieści o śmierci Generała Sikorskiego. „Mówią Wieki”, 2002-01-01. ISSN 1230-4018. 
  • Przybyszewski Stanisław M., Ludwik Łubieński, żołnierz, dyplomata, emigrant rodem z Kazimierzy Wielkiej, Wydawnictwo Nowa Nidzica 2014

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Maria_Łubieński&oldid=70181401”