Ludwik Sabaudzki-Achajski
| |
| hrabia Piemontu | |
| Okres |
od 7 maja 1402 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| książę Achai | |
| Okres |
od 7 maja 1402 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Ojciec | |
| Matka |
Małgorzata Beaujeu |
| Rodzeństwo | |
| Żona |
Bona Sabaudzka |
| Konkubina |
‘szlachcianka neapolitańska’[1] |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
| |
Ludwik Sabaudzki-Achajski, wł. Ludovico di Savoia-Acaia (ur. 1364 w Pinerolo, zm. 11 grudnia 1418 w Turynie) – władca Piemontu i tytularny książę Achai[2][3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ludwik, syn Jakuba Sabaudzkiego-Achajskiego (wł. Giacomo di Savoia-Acaia, 1315–1367) i Małgorzaty Beaujeu (fr. Marguerite de Beaujeu, 1346–1402), stał się księciem Achai i hrabią Piemontu w 1402 roku, po śmierci brata Amadeusza, który nie miał męskiego potomka.
Jego polityka była ukierunkowana na przywrócenie pokoju w Piemoncie, targanego przez konfliktami, w które zaangażowani byli członkowie rodziny sabaudzkiej, markizi Monferrato i markizi Saluzzo. Z Teodorem II Monferrato, który stracił Mondovi w 1396, podpisał dziesięcioletni pokój w 1403, w wyniku którego Małgorzata Sabaudzka wyszła za mąż za księcia Paleologa, w tym samym roku, książę Achai ożenił się z Boną Sabaudzką (wł. Bona di Savoia, 1388–1432), siostrą Amadeusza VIII. Jednak wojna z Monferrato wybuchła już w 1411. Ludwik uniknął oddania Mondovi Teodorowi, osiągając pokój z domem margarabiów z Casale w 1413. Z Amadeuszem VIII podjął, w tym samym czasie, wyprawę przeciwko margrabiemu Ceva, który przysiągł wierność Paleologom.
W 1412 cesarz mianował go namiestnikiem cesarskim Piemontu. Władca Niemiec odwiedził z tej okazji Turyn, w którym powstał Uniwersytet Turyński, ufundowany przez Ludwika w 1404 roku.
Po jego śmierci, w związku z brakiem spadkobierców z prawego łoża, achajska gałąź dynastii sabaudzkiej wymarła, a wszystkie tytuły i dobra przeszły na księcia Sabaudii Amadeusza VIII. Ludwik miał syna z nieprawego łoża, Ludwika (ur. ok 1390, zm. w 1459 w Lyonie), który otrzymał tytuł pana Racconigi i Migliabruna[4]. Książę Amadeusz VIII ratyfikował akt dziedziczenia[a], a jego syn nadał Ludwikowi w 1443 lenno feudalne, tym samym uznając powstanie rodziny Sabaudzkiej-Racconigi. Ludwik przyjął imię Ludwik Sabaudzki-Racconigi (wł. Ludovico di Savoia-Racconigi).
Ordery[edytuj | edytuj kod]
Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) w 1409[5]
Rodowód[edytuj | edytuj kod]
| Tomasz II Piemoncki | ||||||||||||
| Tomasz III Piemoncki | ||||||||||||
| Beatrice Fieschi z Lavagna | ||||||||||||
| Filip I Sabaudzki-Achaja | ||||||||||||
| Hugo Chalon | ||||||||||||
| Guyonne Burgundzka | ||||||||||||
| Adelajda I Burgundzka | ||||||||||||
| Jakub Sabaudzki-Achaja | ||||||||||||
| Albert III de la Tour du Pin | ||||||||||||
| Humbert I Viennois | ||||||||||||
| Beatrycze Coligny | ||||||||||||
| Katarzyna de la Tour du Pin | ||||||||||||
| Guigues VII Viennois | ||||||||||||
| Anna Burgundzka | ||||||||||||
| Beatrycze Faucigny | ||||||||||||
| Ludwik Sabaudzki-Achaja | ||||||||||||
| ? | ||||||||||||
| Guichard VI Beaujeu | ||||||||||||
| ? | ||||||||||||
| Edward I Beaujeu | ||||||||||||
| Gaucher V Châtillon | ||||||||||||
| Maria Châtillon | ||||||||||||
| Izabela Dreux | ||||||||||||
| Małgorzata Beaujeu | ||||||||||||
| ? | ||||||||||||
| Jan Thil | ||||||||||||
| ? | ||||||||||||
| Maria Thil | ||||||||||||
| ? | ||||||||||||
| ? | ||||||||||||
| ? | ||||||||||||
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sabaudzcy-Racconigi jednak nigdy nie mieli prawa używać w nazwisku członu Achajski.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Davide Shamà: SAVOIA (Savoia-Acaia). [w:] GENEALOGIE DELLE FAMIGLIE NOBILI ITALIANE [on-line]. [dostęp 2016-08-05]. (wł.).
- ↑ Samuel Guichenon: Histoire généalogique de la royale maison de Savoie. T. I. s. 343. (fr.).
- ↑ Foudation of Medieval Genealogy (praca zbiorowa): SAVOY. [w:] Medieval Lands [on-line]. 2014-05-24. [dostęp 2016-08-04]. (ang.).
- ↑ Cognasso 2002 ↓, s. 213.
- ↑ Federico Bona: I Cavalieri dell’Ordine Supremo del Collare o della Santissima Annunziata. [w:] Blasonario subalpino [on-line]. (wł.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Francesco Cognasso: I Savoia. Turyn: Editrice Corbaccio, 2002. ISBN 88-7972-135-6. (wł.).