Makasarczycy
| |
| Populacja |
2,7 mln (2010) |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania | |
| Język | |
| Religia | |
| Grupa | |
| Pokrewne | |
Makasarczycy[1], Makasarzy[2][3] (Tu Mangkasarak) – indonezyjska grupa etniczna zamieszkująca południową część wyspy Celebes (Sulawesi), w pobliżu miasta Makasar.
Słyną jako doskonali szkutnicy i żeglarze. W przeszłości rywalizowali z sąsiadującymi z nimi Bugisami. W większości wyznają islam[4], występują pewne wpływy rodzimych wierzeń[3].
Posługują się językiem makasarskim z wielkiej rodziny austronezyjskiej[5]. W użyciu jest także malajski makasarski, którzy służy do komunikacji międzyetnicznej[6]. W mieście Makasar istotną rolę odgrywa język indonezyjski[7].
Od XIV w. tworzyli państwo Gowa[3]. Utrzymywali kontakt z Aborygenami australijskimi, wskutek czego w językach australijskich zaznaczyły się wpływy języka makasarskiego[8].
Przez innych Indonezyjczyków są często myleni bądź utożsamiani z Bugisami. Są to jednak odrębne (choć zbliżone kulturowo) grupy etniczne, posługujące się wzajemnie niezrozumiałymi językami[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Makasarczycy, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-05-05].
- ↑ Indonezyjczycy, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-05-05].
- ↑ a b c Krystyna Damm, Aldona Mikusińska (red.), Ludy i języki świata, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000 (PWN Leksykon), s. 135, ISBN 83-01-13070-9, OCLC 830240260 (pol.).
- ↑ Karel Steenbrink, Catholics in Independent Indonesia: 1945–2010, Leiden–Boston: Brill, 2015 (Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 298), s. 401, DOI: 10.1163/9789004285422, ISBN 978-90-04-28542-2, OCLC 932124859 [dostęp 2021-10-25] (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Makasar, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2017-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-11] (ang.).
- ↑ Subhan Zein, Language Policy in Superdiverse Indonesia, Abingdon–New York: Routledge, 2020 (Routledge Studies in Sociolinguistics), s. 35, DOI: 10.4324/9780429019739, ISBN 978-0-367-02954-8, ISBN 978-0-429-01973-9, LCCN 2019031403, OCLC 1139891689 (ang.).
- ↑ Jukes 2019 ↓, s. 30.
- ↑ Alexander Adelaar, The Austronesian languages of Asia and Madagascar: a historical perspective, [w:] Alexander Adelaar, Nikolaus P. Himmelmann (red.), The Austronesian languages of Asia and Madagascar, London: Routledge, 2005, s. 1–42, DOI: 10.4324/9780203821121, ISBN 978-0-2038-2112-1, ISBN 978-0-7007-1286-1, OCLC 53814161 (ang.). zob. s. 32.
- ↑ Jukes 2019 ↓, s. 17.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Indonesia, Insight Guides, Londyn 2006 Polskie wydanie ISBN 978-83-60174-66-1.
- Indonesia. A travel survival kit, Robert Storey, wyd. 3, Hawthorn, Vic., Australia: Lonely Planet Publications, 1992, ISBN 0-86442-163-X, OCLC 27245124 (ang.).
- Anthony Jukes, A Grammar of Makasar: A Language of South Sulawesi, Indonesia, Leiden–Boston: Brill, 2019 (Grammars and Sketches of the World’s Languages, Mainland and Insular South East Asia 10), s. 17, DOI: 10.1163/9789004412668, ISBN 978-90-04-41266-8, OCLC 1130902791 [dostęp 2022-09-05] (ang.).