Maybach Special
 Maybach Mk1 | |||
| Kategoria | |||
|---|---|---|---|
| Konstruktor | |||
| Projektant | |||
| Dane techniczne | |||
| Nadwozie |
stalowa kratownica przestrzenna | ||
| Zawieszenie przednie |
wahacze, odwrócone półeliptyczne resory piórowe, stabilizator poprzeczny | ||
| Zawieszenie tylne |
oś podnoszona/oś de Dion (Mk4), wahacze wleczone, ćwierćeliptyczne resory piórowe | ||
| Silnik | |||
| Skrzynia biegów |
manualna, 4 biegi | ||
| Historia | |||
| Debiut | |||
| Kierowcy | |||
| Używany |
1948–1960 | ||
| Wyścigi |
? | ||
| Wygrane |
? | ||
| Pole position |
? | ||
| Najszybsze okrążenie |
? | ||
| |||
Maybach Special – seria czterech samochodów wyścigowych projektu i konstrukcji Charliego Deana, ścigających się w Australii i Nowej Zelandii w latach 1948–1960.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Maybach Mk1[edytuj | edytuj kod]
Tuż po zakończeniu II wojny światowej do Australii został przetransportowany samochód zwiadowczy marki Büssing-NAG[1] z 3,8-litrowym silnikiem Maybach. Po oględzinach samochód został sprzedany za 40 funtów inżynierowi Repco, Charliemu Deanowi. Postanowił on przystosować silnik samochodu do wyścigów[2]. W tym celu umiejscowił jednostkę w stalowej kratownicy przestrzennej własnej konstrukcji[3]. Silnik przekazywał napęd na tylne koła za pośrednictwem czterostopniowej ręcznej skrzyni biegów FIAT[2]. Koła pochodziły ze Studebakera[3]. Na samochód nałożono karoserię w stylu Grand Prix. W ten sposób w 1946 roku powstał Maybach Special Mk1[2]. Ten pojazd zadebiutował podczas Grand Prix Australii 1948[3].
W 1949 roku Dean zakupił z Europy dwa dodatkowe silniki Maybacha. Dysponując odpowiednimi częściami, Dean zbudował silnik o pojemności 4,2 litra ze sprężarką Rootsa. Zmniejszono masę resorów piórowych, a części Studebakera zastąpiono częściami Pontiaka[3]. Na przednie zawieszenie składały się górne wahacze i odwrócone półeliptyczne resory piórowe. Tylne zawieszenie stanowiła oś podnoszona – rozwiązanie stosowane w Bugatti, a także wahacze wleczone i ćwierćeliptyczne resory piórowe, co obniżało masę samochodu[2]. Dean zastosował również dyferencjał o ograniczonym poślizgu, pochodzący z amerykańskiej ciężarówki z 1922 roku. Te rozwiązania spowodowały zwiększenie konkurencyjności pojazdu[3].
W 1951 roku[1] pojazd został sprzedany Stanowi Jonesowi (ojcu Alana), jakkolwiek Dean nadal brał czynny udział w jego rozwoju[3]. Jones uczestniczył w zawodach Formuły Libre w Australii i Nowej Zelandii, wielokrotnie je wygrywając[2]. Australijczyk prowadził w Grand Prix Australii w 1952 i 1953 roku, tracąc zwycięstwa przez nieudane pit-stopy[3]. W 1954 roku Jones wygrał pierwsze międzynarodowe Grand Prix Nowej Zelandii, organizowane na torze Ardmore. Australijczyk pokonał najnowsze modele Ferrari, Cooper i BRM, jak również takich kierowców, jak Ken Wharton i Peter Whitehead[2].
Maybach Mk2[edytuj | edytuj kod]
W 1954 roku Dean pozbył się starego nadwozia, a silnik umieścił w nowym nadwoziu – krótszym, węższym i lżejszym. Wał napędowy został poprowadzony pod kierowcą. W listopadzie 1954 roku organizowano Grand Prix Australii na szybkim i niebezpiecznym torze Southport. Podczas wyścigu Jones prowadził z komfortową przewagą, kiedy w połowie dystansu nadwozie złamało się przy prędkości 160 km/h, samochód przestał się prowadzić, a kierowca uderzył w drzewo. Chociaż Jones wyszedł z wypadku bez szwanku, samochód rozpołowił się, a wiele części – szczególnie silnika – uległo bezpowrotnemu zniszczeniu. Mimo to Dean przystąpił do prac nad trzecią generacją modelu[3].
Maybach Mk3[edytuj | edytuj kod]
Przygotowanie Maybacha Mk3 zajęło Deanowi cztery miesiące. Silnik, podobnie jak w Mercedesie W196, został obrócony o 60 stopni w lewo. Przeniesienie napędu znajdowało się po prawej stronie kierowcy, a nowe nadwozie również było inspirowane Mercedesem[3].. Zamontowano również ulepszony układ hamulcowy[4]. W celu zwiększonej prędkości obrotowej zmniejszono pojemność silnika – do 3,8 litra. Dean zarzucił kupienie nowych gaźników, zamiast tego rozwijając przy współpracy z Philem Irvingiem własny wtrysk paliwa. Pojazd ten prowadził w Grand Prix Australii 1955 na torze Port Wakefield, zanim uszkodzeniu nie uległo sprzęgło. Następnie Jones zakupił Maserati 250F, a Maybach stał się własnością Ema Seeligera[3].
Maybach Mk4[edytuj | edytuj kod]
Seeliger wyposażył pojazd w silnik Chevroleta Corvette. Nadwozie zostało wydłużone, by pomieścić oś de Dion. Seeliger zajął tym samochodem drugie miejsce w Grand Prix Australii 1958, ustępując jedynie Lexowi Davisonowi w Ferrari[3]. Stan Jones na krótko powrócił do ścigania się Maybachem. W 1959 roku wygrał nim wyścig Gold Star[1]. Ostatni raz pojazd ścigał się w Grand Prix Australii 1960, ale Jones przejechał nim tylko cztery okrążenia[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Peter Windsor: Alan Jones and the Maybach: celebrating Albert Park’s 60th. [w:] peterwindsor.com [on-line]. 2012-11-21. [dostęp 2018-08-30]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Wouter Melissen: Maybach Special Mk 1. [w:] ultimatecarpage.com [on-line]. 2007-03-19. [dostęp 2018-08-30]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l The family tree of a home-grown racer. [w:] motorsportmagazine.com [on-line]. [dostęp 2018-08-30]. (ang.).
- ↑ Anthony Pritchard: Maserati 250F In Focus. Veloce Publishing, 2014, s. 107. ISBN 978-1-84584-563-6.