Mewa białooka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mewa białooka
Ichthyaetus leucophthalmus[1]
(Temminck, 1825)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Ichthyaetus

Gatunek

mewa białooka

Synonimy
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     Zasięg występowania mewy białookiej

Mewa białooka[4] (Ichthyaetus leucophthalmus) – gatunek ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae). Zamieszkuje Morze Czerwone i Zatokę Adeńską; nie jest zagrożony wyginięciem.

Ilustracja dołączona do pierwszego opisu
Taksonomia
Gatunek ten opisał w 1825 roku Coenraad Jacob Temminck, nadając mu nazwę Larus leucophthalmus[5][6]. Miejsce typowe to wybrzeża Morza Czerwonego[5][6]. Obecnie gatunek zwykle zaliczany jest do rodzaju Ichthyaetus[4][6][7][8], choć niektórzy autorzy nadal umieszczają go w rodzaju Larus[3]. Nie wyróżnia się podgatunków[7][8].
Zasięg występowania
Występuje na Morzu Czerwonym i Zatoce Adeńskiej. Regularnie choć nielicznie zapuszcza się na północ do Zatoki Akaba. Lęgi odbywa na położonych na tych akwenach wyspach należących do Egiptu, Sudanu, Erytrei, Dżibuti, Arabii Saudyjskiej, Jemenu i Somalii[7]. Zimą rozprasza się po całym zasięgu lęgowym[7].
Morfologia
Długość ciała 39–43 cm, rozpiętość skrzydeł 100–109 cm[9] (inne źródło podaje 110–115 cm[7]). Masa ciała 275–415 g[7].
Osobnik młodociany
Ekologia
Przeważnie nadmorska. Sezon lęgowy trwa od czerwca (w Egipcie od maja) do września. Samica składa 1–3 jaja. Zjada głównie ryby, także nieco krabów, mięczaków i pierścienic; w Egipcie odnotowano zjadanie owoców krzewu Nitraria retusa[7].
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2018 roku klasyfikuje mewę białooką jako gatunek najmniejszej troski; wcześniej – od 2000 roku – miała ona status gatunku bliskiego zagrożenia, a od 1994 roku – gatunku narażonego. Liczebność światowej populacji szacuje się na 35 800 – 37 800 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ichthyaetus leucophthalmus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Larus leucophthalmus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-03-02] (ang.).
  3. a b c BirdLife International, Larus leucophthalmus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2023-03-03] (ang.).
  4. a b Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2021-07-07). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-03-03].
  5. a b C.J. Temminck, Nouveau recueil de planches coloriées d'oiseaux, t. 5 (wydanie zbiorcze), Paryż 1838, ilustr. 366 + tekst (fr.).
  6. a b c D. Lepage: White-eyed Gull Ichthyaetus leucophthalmus. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-03-03]. (ang.).
  7. a b c d e f g Burger, J., M. Gochfeld, G.M. Kirwan & E.F.J. Garcia: White-eyed Gull (Ichthyaetus leucophthalmus), version 1.0. [w:] Birds of the World (red. J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. [dostęp 2023-03-03]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  8. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.1). [dostęp 2023-03-03]. (ang.).
  9. Lars Svensson: Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. Przewodnik Collinsa. Multico, 2012, s. 196. ISBN 978-83-7073-972-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]