Mewa ochocka
| Larus schistisagus[1] | |||
| Stejneger, 1884 | |||
 Szata godowa | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
mewa ochocka | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 występuje przez cały rok zimowiska | |||
Mewa ochocka[4] (Larus schistisagus) – gatunek dużego ptaka z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący wybrzeża północno-wschodniej i wschodniej Azji oraz zachodniej Alaski. Nie jest zagrożony wyginięciem[3].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisał w 1884 roku Leonhard Hess Stejneger, nadając mu nazwę Larus schistisagus[5], która obowiązuje do tej pory[4][6]. Miejsce typowe to Wyspa Beringa oraz okolice Pietropawłowska Kamczackiego[2][5]. Jest to gatunek monotypowy (nie wyróżnia się podgatunków)[6].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten jest lęgowy na wybrzeżach północno-wschodniej i wschodniej Syberii, zachodniej Alaski i północnej Japonii, także na Wyspach Kurylskich, Wyspach Komandorskich i Sachalinie[3][6]. Część populacji jest osiadła, a część zimuje w Japonii, Korei Północnej i Południowej, na wybrzeżu Chin i na Tajwanie (czyli głównie w rejonie Morza Ochockiego i Morza Japońskiego)[3][7].
Wyjątkowo pojawia się w Europie[8]; w Polsce stwierdzona po raz pierwszy w 2017 roku[9][10] (obserwacja z roku 2016[11] nie uzyskała akceptacji Komisji Faunistycznej[12]).
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała: 55–67 cm; rozpiętość skrzydeł: 132–148 cm; masa ciała: 1050–1700 g[13]. Obie płcie mają podobne upierzenie, choć samice są nieco mniejsze[13].
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Podobnie jak inne mewy, mewa ochocka jest wszystkożerna – żywi się głównie rybami i morskimi bezkręgowcami, ale nie gardzi padliną, odpadkami, gryzoniami, a nawet owadami. Może rabować gniazda, a czasami także odbierać zdobycz innym morskim ptakom (kleptopasożytnictwo)[7].
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę ochocką za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Całkowita liczebność populacji nie jest dokładnie znana; w 2006 roku zgrubnie szacowano, że zawiera się w przedziale 25 000 – 1 000 000 osobników. Trend liczebności populacji również nie jest znany[3][7].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Larus schistisagus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b D. Lepage: Slaty-backed Gull Larus schistisagus. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-02-02]. (ang.).
- ↑ a b c d e Larus schistisagus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-04-30].
- ↑ a b L.H. Stejneger. Analecta Ornithologica. Second Series. „The Auk”. 1 (3), s. 231–233, 1884. (ang.).
- ↑ a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.1). [dostęp 2023-02-02]. (ang.).
- ↑ a b c Species factsheet: Larus schistisagus. BirdLife International, 2021. [dostęp 2021-04-30]. (ang.).
- ↑ wynik wyszukiwania: Larus schistisagus. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-04-30]. (ang.).
- ↑ B. Nowak. Pierwsze stwierdzenie mewy ochockiej Larus schistisagus w Polsce. „Ornis Polonica”. 59, s. 78–87, 2018.
- ↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 34. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2017. „Ornis Polonica”. 59, s. 119–153, 2018.
- ↑ Mewa ochocka po raz pierwszy w Polsce [online], stanislawczyz.pl, 3 grudnia 2016 [zarchiwizowane z adresu 2018-01-19] (pol.).
- ↑ Rok 2017. Orzeczenia negatywne z miesiąca: Maj [online], orzeczenie nr 15258, Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej PTZool [zarchiwizowane z adresu 2022-01-16] (pol.).
- ↑ a b N. Bouglouan: Slaty-backed Gull. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-06-19]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).