Mięta zielona

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mięta zielona
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

jasnotowce

Rodzina

jasnotowate

Rodzaj

mięta

Gatunek

mięta zielona

Nazwa systematyczna
Mentha spicata L.
Sp. pl. 2:576. 1753
Synonimy
  • Mentha crispa L.
  • Mentha cordifolia Opiz ex Fresen.
  • Mentha viridis (L.)[3] L.
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Mięta zielona, mięta kłosowa (Mentha spicata L.) – gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Pochodzi z Egiptu, południowo-wschodniej Europy (Albania, Jugosławia, Grecja, Kreta, Włochy) i Azji Zachodniej (Cypr, Izrael, Turcja, Liban, Syria), ale rozprzestrzeniła się też w innych rejonach świata o klimacie umiarkowanym[3]. W Polsce jest antropofitem zadomowionym[5]. Jest uprawiana w wielu krajach świata, również w Polsce.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kwiatostan
Młode pędy
Łodyga
Naga, wzniesiona, o wysokości 40-120 cm. Na przekroju kwadratowa. Pod ziemią roślina wytwarza grube kłącze
Liście
Podługowate do lancetowatych, najszersze w nasadzie. Są nagie, jedynie na nerwach mają włoski, zazwyczaj gałęziste.

Biologia[edytuj | edytuj kod]

Bylina, hemikryptofit. Okres kwitnienie przypada na miesiące lipiec-wrzesień. Roślina o silnym zapachu kminku. Rozmnaża się przez nasiona oraz wegetatywnie. Ziele zbierane dwu-trzykrotnie w sezonie, zawiera do 2,5% olejku eterycznegokarwonu. Posiada do 6% garbników[6].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Uprawiana głównie we Włoszech, Francji i na Bałkanach jako przyprawa. Jako przyprawę używa się suszonych liści i młode wierzchołki pędów. Jest dodawana do ziemniaków, zielonego groszku, do drinków i deserów[7]. Poprawia trawienie i wydzielanie żółci[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-31] (ang.).
  3. a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-01-02].
  4. Mentha spicata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  6. a b Aleksander Ostrowski: Rośliny przyprawowe. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00456-7.
  7. Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.