Michał Bujwid

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Bujwid
podpułkownik lekarz podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

1897
Wilno

Data śmierci

20 stycznia 1944

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Polska na Wschodzie

Jednostki

3 Batalion Sanitarny,
76 Pułk Piechoty,
Wojskowe Sanatorium im. Marszałka Józef Piłsudskiego w Zakopanem

Stanowiska

lekarz

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi Order Estońskiego Czerwonego Krzyża II Klasy

Michał Bujwid (ur. 1897 w Wilnie, zm. 20 stycznia 1944) – oficer lekarz Wojska Polskiego II RP, podpułkownik Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22[1][2][3] lub 24 stycznia[4] bądź 4 lutego 1897 w Wilnie[3] jako syn Władysława.

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika podlekarza w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych ze starszeństwem z 1 czerwca 1921[5][6]. W 1923, 1924 jako oficer 3 Batalionu Sanitarnego został odkomenderowany na studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (wcześniej jako oficer nadetatowy przydzielony do 76 Pułku Piechoty w Grodnie pełnił tam stanowisko młodszego lekarza pułku)[7][8]. Ukończył studia medyczne, uzyskał stopień naukowy doktora i został zweryfikowany w stopniu porucznika lekarza w korpusie oficerów sanitarnych ze starszeństwem z 1 czerwca 1921[9]. W 1928 służył w szpitalu Obszaru Warownego Wilno[10]. Został awansowany na stopień kapitana lekarza ze starszeństwem z 1 stycznia 1930[11]. W latach 30. był lekarzem w Wojskowym Sanatorium im. Marszałka Józef Piłsudskiego w Zakopanem[12]. Ordynował tamże jako specjalista chorób wenerycznych i dziecięcych[13].

Podczas II wojny światowej był podpułkownikiem lekarzem Armii Polskiej na Wschodzie[3]. Zmarł 20 stycznia 1944[3]. Został pochowany na Brytyjskim Cmentarzu Wojennym w Ramleh[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-03-11].
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1932.
  3. ↑ a b c d e Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 171.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1207.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1090.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 344, 1141.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1034.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 740.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 717.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 330.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 875.
  13. ↑ Kalendarz „Głosu Podhala” na rok 1935. Nowy Sącz: 1935, s. 134.
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  16. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Bujwid&oldid=72428980”