Michał Przybysz

Michał Przybysz

„Młot”

major
Data i miejsce urodzenia	11 września 1890 Kiączyn
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1984 Kościan
Przebieg służby
Lata służby	1912–1933
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	4 pułk piechoty Wkpl. 9 pułk piechoty 16 batalion KOP
Stanowiska	zastępca dowódcy kompanii dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka III powstanie śląskie
Odznaczenia

Michał Przybysz ps. „Młot” (ur. 11 września 1890 w Kiączynie, zm. 1 lipca 1984 w Kościanie) – żołnierz armii niemieckiej, armii wielkopolskiej, kapitan Wojska Polskiego II RP i major ludowego Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa i Marii z d. Dudych. Absolwent szkoły powszechnej w Kaźmierzu i szkoły budowy maszyn w Bochum. W 1912 został zmobilizowany do armii niemieckiej. W czasie I wojny światowej w stopniu sierżanta walczył na froncie zachodnim. Od 15 stycznia uczestnik powstania wielkopolskiego w składzie 1 kompanii poznańskiej w 4 pułku piechoty. Pełnił tam funkcję zastępcy dowódcy kompanii. Brał udział w walkach m.in. pod Szubinem i Rynarzewem.

Następnie już w szeregach Wojska Polskiego także w składzie 4 pułku piechoty przemianowanego na 58 pułk piechoty brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej na stanowisku dowódcy 9 kompanii.

Szczególnie zasłużył się „wykazując inicjatywę i osobiste męstwo w walkach nad Szczarą, Żabiczem i Próżanami”. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Od 31 grudnia 1920 brał udział w przygotowaniach do III powstania śląskiego na terenie powiatu kluczborskiego, gdzie posługiwał się pseudonimem „Młot”. Po wybuchu powstania jako dowódca IX batalionu 9 pułku piechoty.

Po zakończeniu walk powstańczych wrócił do macierzystego 58 pułku na stanowisko dowódcy kompanii. W 1927 przeniesiony do 16 batalionu KOP na stanowisko dowódcy kompanii granicznej .

Z dniem 28 lutego 1933 został przeniesiony w stan spoczynku. Pracował później w administracji państwowej i prowadził prywatny tartak w Lesznie do czasu wybuchu wojny. Podczas okupacji został wysiedlony przez Niemców, po jej zakończeniu wrócił i nadal zajmował się prowadzeniem tartaku aż do czasu jego upaństwowienia w 1951. Zmarł w Kościanie, został pochowany na cmentarzu w Lesznie.

Życie prywatne

Był żonaty z Marią z d. Przymuszał. Mieli dwoje dzieci: Kazimierza - żołnierz AK (ur. 1924) i Gabrielę (ur. 1930).

Awanse

• sierżant – ok. 1917 (w armii niemieckiej)
• podporucznik – 22 czerwca 1919
• porucznik – 1 kwietnia 1920
• kapitan – 12 kwietnia 1927 ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• major rezerwy – 1972

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 0601 (13 kwietnia 1921)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Medal Niepodległości (20 grudnia 1932)
• Srebrny Krzyż Zasługi (18 marca 1932)
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy (6 grudnia 1957)
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
• Gwiazda Górnośląska

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Wykaz zmian stanu oficerów batalionu granicznego KOP „Sienkiewicze” w latach 1927–1934 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
• Jerzy Łapiński: Zarys historii wojennej 58-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.