Michaił Szumajew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Szumajew
Państwo działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

22 kwietnia 1924
Bolszyje Ałabuchi, gubernia tambowska

Data i miejsce śmierci

5 lutego 1995
Obninsk

Specjalność: fizyka atomowa
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Leninowska Nagroda Stalinowska
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Medal „Za pracowniczą dzielność” (ZSRR)

Michaił Pietrowicz Szumajew (ros. Михаил Петрович Шумаев, ur. 22 kwietnia 1924 we wsi Bolszyje Ałabuchi w powiecie borisoglebskim w guberni tambowskiej (obecnie w rejonie gribanowskim w obwodzie woroneskim), zm. 5 lutego 1995 w Obninsku) – radziecki fizyk atomowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1941 ukończył szkołę średnią, pracował w kołchozie. W marcu 1942 został powołany do Armii Czerwonej, brał udział w wojnie z Niemcami w składzie 682 pułku piechoty 212 Dywizji Piechoty na Froncie Briańskim i Dońskim. Uczestniczył w operacji woronesko-woroszyłowgradzkiej i bitwie pod Stalingradem, pod koniec 1942 został ciężko ranny, w związku z czym 25 lutego 1943 zdemobilizowano go. Od 1944 studiował w Iwanowskim Instytucie Chemiczno-Technologicznym, w 1945 przeniósł się na Wydział Fizyczny Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, który ukończył w 1950. Pracował jako starszy inżynier w Biurze Konstrukcyjnym nr 11 w mieście Arzamas-75 (późniejszy Arzamas-16, obecnie Sarow), gdzie w składzie grupy Igora Tamma pracował nad skonstruowaniem radzieckiej bomby wodorowej. W 1955 został kierownikiem jednego z działów Wydziału Teoretycznego Instytutu Naukowo-Badawczego nr 1011 Ministerstwa Budowy Maszyn Średnich ZSRR w mieście Kasił-2 (późniejszy Czelabińsk-50 i Czelabińsk-70, obecnie Snieżynsk). Jako fizyk teoretyk brał udział w stworzeniu wielu ładunków nuklearnych, a także w dziesiątkach prób atomowych na różnych poligonach w ZSRR. W 1961 otrzymał stopień kandydata, a w 1968 doktora nauk fizyczno-matematycznych[1]. Należał do KPZR, był deputowanym do obwodowej rady w Czelabińsku. Od 1990 do sierpnia 1991 był głównym pracownikiem naukowym wydziału teoretycznego Wszechzwiązkowego Naukowo-Badawczego Instytutu Budowy Przyrządów, następnie przeszedł na emeryturę.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]