Przejdź do zawartości

Michał Czarnocki (urzędnik ziemski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Czarnocki
Herb
Lis
Rodzina

Czarnoccy herbu Lis

Data urodzenia

1711

Data śmierci

2 lipca 1788

Ojciec

Adam Franciszek Czarnocki

Matka

Jadwiga Gosławska

Żona

Apolonia Misiowska

Michał Czarnocki[1] herbu Lis (ur. 1711, zm. 2 lipca 1788) – stolnik stężycki, cześnik chęciński, konfederat barski.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem stolnika sanockiego Adama Franciszka Czarnockiego i Jadwigi z Gosławskich. Około 1761 przeprowadził zagon na terytorium Turcji, zagarniając kilkaset koni, za co został skazany przez Trybunał Koronny. Gdy skarb państwa zajął połowę jego wsi Secemin, Czarnocki zaskarżył wyrok przed sądem konfederacji radomskiej w 1767[2]. 21 czerwca 1768 obwołano go w Krakowie marszałkiem konfederacji barskiej[2]. Wystosowywał odezwy do mieszkańców powiatów, wzywając ich, by przystąpili do konfederacji, która została zawiązana w Barze na Podolu. Chociaż formalnie stał na czele konfederacji, w rzeczywistości dowodzili nią marszałek nadworny koronny Jerzy August Mniszech i Wielopolscy. Czarnocki znany był bowiem z nadużywania alkoholu, przy którym zwykł wołać: „Dawaj wina, póki stanie Secemina”[3]. 17 sierpnia 1768, po rosyjskim szturmie Krakowa, został wzięty do niewoli. Początkowo przetrzymywano go w Kijowie, a następnie został zesłany do Kazania. W 1773 odzyskał wolność i powrócił do kraju. Został pochowany pod wielkim ołtarzem w kościele parafialnym w Seceminie. Z małżeństwa z Apolonią z Misiowskich nie pozostawił potomstwa[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Cmentarz Powązkowski pod Warszawą, t. 3, s. 70, Kazimierz Władysław Wójcicki, Drukarnia Samuela Orgelbranda, Warszawa, 1858 błędnie podaje nazwisko Czarnecki.
  2. a b W. Konopczyński, Czarnocki Michał (1711–1788) h. Mzura, konfederat barski, Kraków 1938, s. 229.
  3. W. Konopczyński, Czarnocki Michał (1711–1788) h. Mzura, konfederat barski, Kraków 1938, ss. 229–230.
  4. W. Konopczyński, Czarnocki Michał (1711–1788) h. Mzura, konfederat barski, Kraków 1938, s. 230.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]