Yvan Blot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 czerwca 1948 |
|---|---|
| Data śmierci |
10 października 2018 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, urzędnik państwowy |
Yvan Blot (ur. 29 czerwca 1948 w Saint-Mandé[1], zm. 10 października 2018[2]) – francuski polityk, urzędnik państwowy, publicysta i nauczyciel akademicki, jeden z teoretyków Nowej Prawicy, deputowany do Zgromadzenia Narodowego, eurodeputowany III i IV kadencji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Z wykształcenia ekonomista. Kształcił się następnie w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu oraz w École nationale d’administration[3]. Pracował na jednym z paryskich uniwersytetów, a także w administracji państwowej, uzyskując wyższą rangę urzędniczą radcy generalnego. Był m.in. członkiem gabinetu politycznego przewodniczącego Senatu Alaina Pohera i dyrektorem gabinetów dwóch kolejnych sekretarzy generalnych Zgromadzenia na rzecz Republiki. Był również urzędnikiem w resorcie spraw wewnętrznych[3][4][5].
Pod koniec lat 60. związał się z think tankiem GRECE i ruchem politycznym tzw. Nowej Prawicy. Pod pseudonimem Michel Norey publikował w związanych z tym nurtem periodykach „Élements” i „Nouvelle école”. W 1974 był współzałożycielem konserwatywnego stowarzyszenia Club de l'Horloge[4]. Działał w gaullistowskim Zgromadzeniu na rzecz Republiki[3], od 1979 wchodził w skład jego władz centralnych[4]. Od 1985 do 1992 był radnym departamentu Pas-de-Calais[5]. W latach 1986–1988 sprawował mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego[6].
W 1989 przeszedł do Frontu Narodowego[5]. Z jego ramienia w tym samym roku i w 1994 wybierany na europosła III i IV kadencji. W PE zasiadał do 1999, pracując m.in. w Komisji ds. Instytucjonalnych[1]. W latach 90. wybierany nadto do rady regionalnej Alzacji. W 1998 poparł Bruno Mégreta i odszedł do tworzonego przez niego Narodowego Ruchu Republikańskiego, jednak wkrótce powrócił do FN[4].
W 2000 zrezygnował z działalności partyjnej w FN, powracając do pracy urzędniczej[7]. W 2013 przeszedł na emeryturę[8]. Zajął się również działalnością akademicką jako wykładowca uczelni m.in. w Rennes i Nicei. W 2004 z poparciem Nicolasa Sarkozy’ego uzyskał członkostwo w Unii na rzecz Ruchu Ludowego[7]. W 2012 kandydował do Zgromadzenia Narodowego jako niezależny w jednym z paryskich okręgów, uzyskując marginalne poparcie[9].
Był autorem kilkunastu publikacji książkowych z zakresu nauk politycznych i filozofii[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-05-25].
- ↑ Décès d’Yvan Blot – R.I.P.. medias-presse.info, 11 października 2018. [dostęp 2018-10-11]. (fr.).
- ↑ a b c Yvan Blot. prabook.com. [dostęp 2016-05-25]. (ang.).
- ↑ a b c d Jacek Bartyzel: Yvan Blot. legitymizm.org. [dostęp 2016-05-25].
- ↑ a b c Yvan Blot. voltairenet.org, 1 kwietnia 1997. [dostęp 2016-05-25]. (fr.).
- ↑ Yvan Blot. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2016-05-25]. (fr.).
- ↑ a b c Yvan Blot: «A mon avis, la Russie est un pays plus démocratique que la France». libertepolitique.com, 14 kwietnia 2016. [dostęp 2016-05-25]. (fr.).
- ↑ Décret du 2 mai 2013 portant admission à la retraite (inspection générale de l'administration) – M. BLOT (Yvan). legifrance.gouv.fr, 4 maja 2013. [dostęp 2016-05-25]. (fr.).
- ↑ Résultats des élections législatives 2012. interieur.gouv.fr. [dostęp 2016-05-25]. (fr.).