Mieczysław Smal
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 czerwca 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 marca 1987 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1938–1950 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Mieczysław Smal (ur. 16 czerwca 1915 w Zawadówce, zm. 7 marca 1987 w Warszawie[1]) – major ludowego Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W Chełmie Lubelskim uczęszczał do Męskiego Państwowego Seminarium Nauczycielskiego, które ukończył w 1935 roku. W Ostrowi–Komorowie ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i 1 października 1938 roku promowano go do stopnia podporucznika piechoty oraz otrzymał przydział do 80 pułku piechoty. W pułku został dowódcą plutonu w 3 kompanii ckm. Po mobilizacji pułku oraz podczas kampanii wrześniowej pozostał na tym stanowisku. Podczas obrony Warszawy dowódca 3 kompanii ckm[2].
Kiedy stolica skapitulowała znalazł się w niewoli niemieckiej, w której przebywał do końca wojny. Był w oflagach: IV A Hohnstein, ll B Arnswalde oraz II D Gross-Born z którym ewakuowano go do Lubeki. Po uwolnieniu pozostawał tam do października 1945 roku w Polskim Obozie Wojskowym. Następnie został przeniesiony do obozu w Oberlangen[2].
Do kraju powrócił w październiku 1946 roku, a 15 października tegoż roku powołano go do służby w Wojsku Polskim. Awansował do stopnia kapitana i otrzymał przydział na stanowisko kierownika referatu w Oddziale II Sztabu Generalnego[2].
W maju 1948 roku przydzielony jako attaché wojskowy do Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie, gdzie awansowany został do stopnia majora[3]. 1 września 1950 roku został odwołany z tego stanowiska i przeniesiony do dyspozycji Departamentu Personalnego Ministerstwa Obrony Narodowej. W październiku 1950 roku został zdemobilizowany, po której był długoletnim urzędnikiem Komitetu ds. Radiofonii „Polskie Radio”. W początkowym okresie był dyrektorem, a później sekretarzem zespołu. Bezskutecznie ubiegał się w 1957 roku o powrót do czynnej służby wojskowej. Awansowany został do stopnia podpułkownika rezerwy w 1970 roku. Będąc emerytem mieszkał w Warszawie[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nekrologi Warszawskie [Dostęp 2017.12.23]
- ↑ a b c d e Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 289.
- ↑ Z prawem do korzystania z tytularnego stopnia ppłk
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 580
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 289. ISBN 978-83-934259-5-2.