Przejdź do zawartości

Mikulino (obwód smoleński)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy rosyjskiej wsi. Zobacz też: inne miejscowości o tej nazwie.
Mikulino
Микулино
wieś (trb. dieriewnia)
Państwo

 Rosja

Obwód

 smoleński

Rejon

rudniański

Powierzchnia

2,06 km²

Wysokość

201 m n.p.m.

Populacja (2010)
• liczba ludności


97[1]

Nr kierunkowy

+7 48141[2]

Kod pocztowy

216763[3]

Tablice rejestracyjne

67

Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Mikulino”
Położenie na mapie obwodu smoleńskiego
Mapa konturowa obwodu smoleńskiego, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Mikulino”
Ziemia55°01′52″N 31°06′18″E/55,031111 31,105000
Multimedia w Wikimedia Commons

Mikulino (ros. Микулино) – wieś (ros. деревня, trb. dieriewnia) w zachodniej Rosji, w osiedlu wiejskim Pieriewołoczskoje rejonu rudniańskiego w obwodzie smoleńskim.

Geografia

[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość położona jest nad Rutawieczem, między dwoma jeziorami Witrino i Bolszoje Rutawiecz, 6 km od granicy z Białorusią, przy drodze regionalnej 66N-1615 (66K-28 – Pieriewołoczje – Mikulino), 4 km od drogi regionalnej 66K-28 (Diemidow – Rudnia), 9 km od drogi federalnej R120 (Orzeł – Briańsk – Smoleńsk – granica z Białorusią), 3 km od centrum administracyjnego osiedla wiejskiego (Pieriewołoczje), 9,5 km od centrum administracyjnego rejonu (Rudnia), 66,5 km od Smoleńska.

W granicach miejscowości znajduje się jezioro Głybaj i ulice: Borkowskaja, Centralnaja, Czuriłowskaja, Łogowaja[4].

Mikulin – dawny katolicki kościół bernardynów po przeróbce na cerkiew (1941–42)

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

W 2010 r. miejscowość zamieszkiwało 97 osób[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Do XV wieku na terenie wsi istniał ufortyfikowany gród o nazwie Mikulin[5][6]. Od średniowiecza w składzie Wielkiego Księstwa Litewskiego, a następnie Rzeczypospolitej Obojga Narodów w obrębie powiatu orszańskiego[6]. Dawna własność Ogińskich[6]. W 1720 r. kasztelan witebski Marcjan Michał Ogiński ufundował w Mikulinie kościół św. Antoniego i klasztor zakonu bernardynów[7]. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej w 1772 roku w składzie Imperium Rosyjskiego, w powiecie orszańskim, obwodu mohylewskiego. W 1780 roku własność Mateusza Ogińskiego[6]. Po stłumieniu Powstania styczniowego, w 1866 r. władze rosyjskie zabrały wiernym kościół katolicki św. Antoniego i przekazały na rzecz cerkwi prawosławnej[8].

W czasie II wojny światowej od lipca 1941 roku wieś była okupowana przez hitlerowców. Wyzwolenie nastąpiło w październiku 1943 roku[9].

Kościół i klasztor bernardynów

[edytuj | edytuj kod]

W 1704 roku kapituła prowincji bernardynów w Wielkim Księstwie Litewskim zaakceptowała finansową fundację kasztelana witebskiego Marcjana Michała Ogińskiego i jego żony, którą była Teresa Brzostowska[10]. Małżonkowie oświadczyli, że zbudują drewniany klasztor i drewniany kościół pod wezwaniem Św. Antoniego, który miał też pełnić funkcję kościoła parafialnego. Utrzymanie klasztoru miało być od 1710 roku sfinansowane z procentu od 150 tysięcy złotych polskich zapisanego na dobrach majątkowych Mikulin. Drewniany kościół spłonął w 1804 lub 1805 roku[10]. Po pożarze msze katolickie przeniesiono do refektarza zbudowanego niewiele wcześniej murowanego klasztoru bernardynów. Murowany kościół ukończono budować w roku 1829 i miał on kształt prostokąta, nie miał wieży, posiadał trzy nawy, a na fasadzie od strony wschodniej miał czterokolumnowy portyk toskański. Pomiar kościoła i plan wykonano w 1833 roku[10]. Władze rosyjskie odebrały kościół miejscowym katolikom i w 1839 roku przekazały budynek na cerkiew pod wezwaniem Trójcy Świętej[10]. W 2 połowie XIX wieku kościół przebudowano, zmieniając jego orientację, dodano od strony zachodniej wieżę-dzwonnicę i przedsionek, na dachu umieszczono kopuły. Klasztor przekazany prawosławnym został rozebrany[10].

Osobliwości

[edytuj | edytuj kod]
  • Osada na północnym brzegu jeziora Głybaj (Hołobaj) (III–VII wiek n.e.)[11][6]
  • Grodzisko średniowiecznej osady Mikulin[11]
  • Grodzisko na południowych obrzeżach wsi (zamieszkane między końcem I tysiąclecia n.e. a XIII wiekiem, potem prawdopodobnie ludność przeniosła się do Mikulina)[11]
  • Grupa 4 kurhanów 4 km na wschód od wsi[11]
  • Mogiły 6 minerów (bohaterowie Związku Radzieckiego), którzy 8 maja 1943 roku dokonali sabotażu w pobliżu stacji Lelekwinskaja, a 4 dni później zginęli otoczeni przez oddział SS

Urodzeni w dieriewni

[edytuj | edytuj kod]
  • Konstantin Michajłowicz Kosmaczow (1911–1992) – białoruski i radziecki artysta malarz[12][13]

Pochowani we wsi

[edytuj | edytuj kod]
  • 6 bohaterów ZSRR (grupa Kołosowa) poległych 12 maja 1943 roku[14] w pobliżu wsi Kniażyno (już nieistniejąca miejscowość przy granicy z Białorusią, 3 km na południe od Dubrowki)[15]: Iwan Kuriłłowicz Bazylew (ur. 1922)[16], Filipp Iwanowicz Biezrukow (ur. 1922)[17], Władimir Pietrowicz Goriaczow (ur. 1923)[18], Wiaczeslaw Borisowicz Jefimow (ur. 1923)[19], Nikołaj Wasiljewicz Kołosow (ur. 1919)[20], Michaił Wasiljewicz Miagkij (ur. 1922)[21]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Смоленская область. Численность населения на 01.10.2010 года. pop-stat.mashke.org. [dostęp 2021-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ros.).
  2. ↑ Телефонные коды городов Российской Федерации. na-svyazi.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  3. ↑ Поиск объектов почтовой связи. vinfo.russianpost.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  4. ↑ Деревня Микулино на карте. mapdata.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  5. ↑ М.Н. Тихомиров: Список русских городов дальних и ближних. www.russiancity.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  6. ↑ a b c d e Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom VI – wynik wyszukiwania – DIR [online], dir.icm.edu.pl [dostęp 2022-03-28].
  7. ↑ Mikulin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VI: Malczyce – Netreba, Warszawa, 1885. s. 412.
  8. ↑ Ганчар А.И., Римско-католический костел в Беларуси (1864-1905), Grodno, ГГАУ, 2008, s. 53.
  9. ↑ Смоленская наступательная операция. mil.ru. [dostęp 2021-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ros.).
  10. ↑ a b c d e Maria Kałamajska-Saeed: Rosyjskie pomiary klasztorów skasowanych w roku 1832. T. II. Warszawa: Instytut Polonika, 2021, s. 608–609, seria: „Studia i Materiały”. ISBN 978-83-66172-40-1.
  11. ↑ a b c d Энциклопедия Смоленской области: Микулино. websprav.admin-smolensk.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  12. ↑ ЕДИНЫЙ РЕЕСТР ПРОФЕССИОНАЛЬНЫХ ХУДОЖНИКОВ Российской империи, СССР, «русского зарубежья», Российской Федерации и республик бывшего Советского Союза(XVIII–XXI вв.). painters.artunion.ru. [dostęp 2021-04-23]. (ros.).
  13. ↑ И дольше века... C 28 мая по 27 июня 2011 года: Космачёв Константин Михайлович. www.artmuseum.by. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  14. ↑ 12 мая 1943 года. broadband-77-37-134-143.ip.moscow.rt.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  15. ↑ КАРТА – СХЕМА боевый действий группы Колосова Н.В.. broadband-77-37-134-143.ip.moscow.rt.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  16. ↑ Базылев, Иван Кириллович. www.warheroes.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  17. ↑ Безруков, Филипп Иванович. www.warheroes.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  18. ↑ Горячёв, Владимир Петрович. www.warheroes.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  19. ↑ Ефимов, Вячеслав Борисович. www.warheroes.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  20. ↑ Колосов, Николай Васильевич. www.warheroes.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
  21. ↑ Мягкий, Михаил Васильевич. www.warheroes.ru. [dostęp 2021-04-24]. (ros.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mikulino_(obwód_smoleński)&oldid=70465514”