Mirosław Andzelewicz

Mirosław Andzelewicz

Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1909 Chersoń
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 1991 Wrocław
Miejsce spoczynku	Cmentarz Grabiszyński
Zawód, zajęcie	inżynier elektryk
Alma Mater	Państwowa Wyższa Szkoła Budowy Maszyn w Poznaniu
Odznaczenia

Mirosław Andzelewicz (ur. 14 lipca 1909 w Chersoniu, zm. 7 kwietnia 1991 we Wrocławiu) – polski inżynier elektryk, działacz Stowarzyszenia Elektryków Polskich, instruktor harcerski.

Życiorys

Był synem inżyniera budowy portów. W 1934 uzyskał dyplom inżyniera elektryka w Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki w Poznaniu; na ostatnim roku studiów odbywał staż w Zakładach Cegielskiego. Był wieloletnim pracownikiem kolejnictwa. Pracę rozpoczął od Zarządu Kolei Leśnych w Zagnańsku, od 1937 pracował w dziale trakcji elektrycznej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Warszawa. W latach okupacji związany był z Armią Krajową i Szarymi Szeregami, pracując jednocześnie w podstacji trakcyjnej Brwinów, potem na stacji Warszawa Zachodnia.

W 1945 jako jeden z pionierów polskiego kolejnictwa znalazł się na Dolnym Śląsku. W maju tegoż roku rozpoczął pracę w Oddziale Elektrotechnicznym Polskich Kolei Państwowych w Bierutowie (był zawiadowcą odcinka silnych prądów), potem pracował w DOKP Wrocław jako inspektor nadzoru robót elektryfikacyjnych, kierownik działu sieci i zasilania, starszy kontroler trakcji elektrycznej w zarządzie trakcji. Był jednocześnie zaangażowanym działaczem stowarzyszeniowym; w latach 1963–1969 zasiadał w zarządzie Oddziału Wrocławskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich, przez wiele lat (1963–1987) przewodniczył sekcji trakcji elektrycznej tego oddziału, był wśród założycieli Koła Zakładowego przy DOKP Wrocław. W 1990 otrzymał tytuł Zasłużonego Seniora SEP.

Od dzieciństwa związany z harcerstwem, z ruchem skautowym zetknął się po raz pierwszy w 1916. W 1921 wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego w Chełmie Lubelskim. W czasie studiów działał w harcerstwie poznańskim (1929–1934), w 1933 reprezentował Poznań w IV Jamboree w węgierskim Gödölle. Później prowadził drużynę w Zagańsku i Radomiu, od 1937 był komendantem Hufca Harcerzy Warszawa powiat. W 1937 uzyskał stopień harcmistrza. Po wojnie w latach 1947–1949 był zastępcą komendanta Dolnośląskiej Chorągwi ZHP i kierownikiem referatu obozów i turystyki Komendy Chorągwi. Był także komendantem Hufca Oleśnica (1945–1949). Po rozwiązaniu ZHP przez kilka lat pozostawał poza ruchem harcerskim, powrócił do tej aktywności w 1957, ponownie stając na czele Hufca Oleśnica (do 1960). Od 1961 do końca życia był instruktorem Hufca Wrocław Psie Pole; znany w ruchu harcerskim jako „Papcio”, przygotowywał kronikę hufca. W 1970 uzyskał tytuł harcmistrza Polski Ludowej. Był także miłośnikiem turystyki i malarzem amatorem, swoje prace wystawiał w Warszawie i poza krajem (Budapeszt, Paryż).

Został odznaczony Złotą Odznaką Honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Złotą Odznaką Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej, Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985). Posiadał także odznaczenia harcerskie, m.in. Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” (1973, 1981 krzyż złoty) i tytuł honorowy „Instruktor Senior ZHP” (1984). Zmarł 7 kwietnia 1991 we Wrocławiu, został pochowany na miejscowym Cmentarzu Grabiszyńskim.

Bibliografia

• Jan Józków, Zbigniew Lubczyński, Andzelewicz Mirosław, w: Słownik biograficzny zasłużonych elektryków wrocławskich, tom I, Stowarzyszenie Elektryków Polskich, Oddział we Wrocławiu, Wrocław 1997, s. 11–12
• Adam Kiewicz, Słownik biograficzny instruktorów harcerskich Dolnego Śląska w latach 1945–1990, Wrocław 1995, s. 22–23 (tu informacja, że Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski otrzymał już w 1979 na wniosek władz harcerskich)