Miskant
|
||
 Miscanthus floridulus |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | jednoliścienne | |
| Rząd | wiechlinowce | |
| Rodzina | wiechlinowate | |
| Rodzaj | miskant | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Miscanthus Andersson Öfvers. Förh. Kongl. Svenska Vetensk.-Akad. 12: 165. 1855 |
||
Miskant (Miscanthus) – rodzaj roślin z rodziny wiechlinowatych, do którego należy w zależności od ujęcia systematycznego od 14[2] do 20[3] gatunków wieloletnich traw. Centrum zróżnicowania tego rodzaju znajduje się w południowo-wschodniej Azji i na wyspach Pacyfiku. Nieliczne gatunki rosną także w Afryce i Dalekim Wschodzie[2]. Gatunkiem typowym jest Miscanthus capensis (C. G. D. Nees) Andersson[4] (obecnie synonim dla Miscanthus ecklonii (Nees) Mabb.[5]).
Systematyka[edytuj]
- Pozycja systematyczna według APweb (aktualizowany system APG III z 2009)
Rodzaj należący do rodziny wiechlinowatych (Poaceae), rzędu wiechlinowców (Poales)[1]. W obrębie rodziny należy do podrodziny Panicoideae, plemienia Andropogoneae[6].
- Pozycja w systemie Reveala (1994–1990)
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa komelinowe (Commelinidae Takht.), nadrząd Juncanae Takht., rząd wiechlinowce (Poales Small), rodzina wiechlinowate (Poaceae (R. Br.) Barnh.), rodzaj miskant (Miscanthus Andersson)[7].
- Gatunki flory Polski[8]
- miskant cukrowy (Miscanthus sacchariflorus (Maxim.) Hack.) – gatunek uprawiany
- miskant chiński (Miscanthus sinensis (Thunb.) Andersson) – gatunek uprawiany
- miskant olbrzymi (Miscanthus ×giganteus J. M. Greef & Deuter ex Hodk. & Renvoize) – gatunek uprawiany
- Miscanthus ecklonii (Nees) Mabb.
- Miscanthus floridulus (Labillardière) Warburg ex K. Schumann & Lauterbach
- Miscanthus intermedius (Honda) Honda
- Miscanthus junceus (Stapf) Pilg.
- Miscanthus longiberbis (Hack.) Nakai
- Miscanthus lutarioriparius L. Liu ex Renvoize & S. L. Chen
- Miscanthus nepalensis (Trinius) Hackel
- Miscanthus nudipes (Grisebach) Hackel
- Miscanthus oligostachyus Stapf
- Miscanthus paniculatus (B. S. Sun) Renvoize & S. L. Chen
- Miscanthus tinctorius (Steud.) Hack.
- Miscanthus transmorrisonensis Hayata
- Miscanthus violaceus (K. Schum.) Pilg.
Zastosowania[edytuj]
Mieszaniec miskantu chińskiego i miskantu cukrowego – miskant olbrzymi (czasami zwany "trawą słoniową", podobnie jak rosplenica perłowa Pennisetum glaucum), jest brany pod uwagę jako uprawa energetyczna i surowiec do produkcji biopaliw od lat 80. XX wieku. Może osiągnąć wysokość 3,5 m w ciągu jednego sezonu. Plon suchej biomasy z jednego hektara wynosi około 25 ton. Wymieszany w stosunku 1:1 z węglem może być użyty jako paliwo w niezmodyfikowanych elektrowniach i elektrociepłowniach.
Miskant chiński jest rośliną ozdobną. W Japonii, gdzie nosi nazwę susuki, jest uważany za ikonę późnego lata i wczesnej jesieni. Miskant stanowi również surowiec do produkcji papieru.
Przypisy
- ↑ a b Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2011-01-13].
- ↑ a b c Shou-liang Chen, Stephen A. Renvoize: Miscanthus (ang.). W: Flora of China [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2011-01-13].
- ↑ L. Watson, M. J. Dallwitz: Miscanthus Anderss. (ang.). W: The Grass Genera of the World [on-line]. [dostęp 2011-01-13].
- ↑ Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-02-06].
- ↑ a b Species Records of Miscanthus (ang.). W: Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture. [dostęp 2011-01-13].
- ↑ Poaceae (grass family) (ang.). W: Taxonomy Browser [on-line]. The National Center for Biotechnology Information. [dostęp 2011-01-13].
- ↑ Crescent Bloom: Systematyka rodzaju Miscanthus (ang.). The Compleat Botanica. [dostęp 2009-02-06].
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland : a checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
