Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2015
Sevens Grand Prix Series 2015
|
|
| Szczegóły
|
| Organizacja
|
Europa
|
| Termin
|
6 czerwca – 12 lipca 2015
|
| Zwycięzca
|
 Francja
|
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2015 – czternaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 6 czerwca do 12 lipca 2015 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków. Zawody służyły również jako kwalifikacja do turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016.
We wszystkich trzech turniejach zwyciężyła Francja, która tym samym zdobyła tytuł mistrza Europy oraz bezpośredni awans na igrzyska olimpijskie, pozostałe miejsca na podium zajęli Hiszpanie i Anglicy. Relegowana została najsłabsza w gronie elity Rumunia[1][2][3][4].
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów – trzech w GPS oraz czterech w niższych dywizjach[5][6].
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu trzech turniejów w czerwcu i lipcu – w Moskwie, Lyonie i Exeter – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[7]:
| Miejsce
|
Punkty
|
| 1
|
20
|
| 2
|
18
|
| 3
|
16
|
| 4
|
14
|
| 5
|
12
|
| 6
|
10
|
| 7
|
8
|
| 8
|
6
|
| 9
|
4
|
| 10
|
3
|
| 11
|
2
|
| 12
|
1
|
W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[8]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- pozycji w ostatnim turnieju.
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa ósemka awansowała do półfinałów, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[9].
W związku z wycofaniem się kilku zespołów zakładana obsada turniejów uległa zmianie[10]. Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku[11].
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz dwie z Dywizji A i B zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów Dywizji A oraz po dwie czołowe z Dywizji B i C[12].
Najlepsza reprezentacja tego sezonu, spośród tych, które dotąd nie uzyskały awansu, otrzymała bezpośrednią kwalifikację do olimpijskiego turnieju. Kolejna otrzymała prawo występu w światowym turnieju kwalifikacyjnym, a o kolejne trzy miejsca w tych zawodach miały walczyć w repasażach pozostałe drużyny Grand Prix Series, czołowe zespoły Dywizji A oraz zwycięzca Dywizji B[13][14][15].
Francja
Hiszpania
Anglia
Rosja
Niemcy
Portugalia
Walia
Belgia
Litwa
Gruzja
Włochy
Rumunia