Model adaptacyjny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Model adaptacyjny – model opieki pielęgniarskiej stworzony przez amerykańską teoretyk pielęgniarstwa, Callistę Roy. Należy do najbardziej znanych modeli opieki pielęgniarskiej stosowanych i nauczanych na świecie[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Inspiracje w tworzeniu swojego modelu czerpała Roy z zajęć prowadzonych przez D. E. Johnson na Uniwersytecie Kalifornijskim oraz z własnej praktyki w dziedzinie pielęgniarstwa pediatrycznego. Podstawowe zręby teorii opracowała w latach 1964-1966 i potem je dopracowywała. Opublikowała ją jako część swojej pracy magisterskiej pod kierunkiem D. E. Johnson (1970) w Mount Saint Mary’s College w Los Angeles[2].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Model ten wyróżnia się sposobem określenia zakresu adaptacji podopiecznego do nowo powstałych w jego życiu sytuacji – głównie choroby i niepełnosprawności. Proces adaptacyjny realizowany jest w warstwie fizjologicznej (odżywianie, wydalanie, ochrona, aktywność i inne), w zakresie koncepcji samego siebie (mechanizmy obronne i kompensacyjne, integracja w zakresie psychofizycznym, radzenie sobie w trudniejszych sytuacjach), w obszarze pełnionych ról społecznych i ich zmiany, a także współzależności (adekwatności zachowań, wychowania)[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dorota Mielniczek, Marta Wodzińska, Teoretyczne modele pielęgniarstwa, w: Prace i Materiały Powiślańskiej Szkoły Wyższej w Kwidzynie, nr 1/2010, s.8. [dostęp 2018-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-27)].
  2. Monika Zając, Model opieki pielęgniarskiej nad pacjentką leczoną z powodu bulimii psychicznej (część II), w: W cieniu czepka, nr 10(228)/2010, s.19
  3. Jolanta Bielawska, Interdyscyplinarny charakter pielęgniarstwa, w: Zeszyty Naukowe Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Witelona w Legnicy nr 11(2)/2014, s.12, ISSN 1896-8333