Myszołap rdzawoskrzydły
| Butastur rufipennis[1] | |||
| (Sundevall, 1851) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
myszołap rdzawoskrzydły | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Myszołap rdzawoskrzydły[4] (Butastur rufipennis) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Występuje w pasie od zachodniej do środkowo-wschodniej Afryki. Nie wyróżnia się podgatunków[2][5][6]. Nie jest zagrożony wyginięciem.
- Zasięg występowania
- Senegambia na wschód do Etiopii; migruje na południe po Sierra Leone, Kamerun, północno-wschodnią Demokratyczną Republikę Konga, Kenię i północną Tanzanię[2][6].
- Morfologia
- Długość ciała 39–44 cm, rozpiętość skrzydeł 92–106 cm[7] (inne źródło podaje, odpowiednio, 30–35 cm i 90 cm[8]). Masa ciała: samce 310–340 g, samice 300–380 g[8]. Siedząc, przypomina pustułkę, w locie błotniaka, z mniejszej odległości jest jednak bardzo charakterystyczny.
- Ekologia i zachowanie
- Jego środowisko to głównie sawanna, zakrzewienia i półpustynie. Jest ptakiem wędrownym, przemieszcza się ze swych suchszych terenów lęgowych, gdzie spędza porę deszczową, do bardziej zadrzewionych obszarów w okresie suchym.
- Jest głównie owadożerny, żywi się pasikonikami, modliszkami, chociaż zjada również młode ptaki, ssaki i węże. Jest znany ze swego zwyczaju polowania wokół płonących traw i nad spalonymi obszarami, gdzie chwyta uciekające lub widoczne w spalonym gruncie zwierzęta.
- Gniazduje zazwyczaj na niskim drzewie, buduje głębokie gniazdo i wyścieła je liśćmi. Samica składa od 1 do 3 niebieskawobiałych jaj z nielicznymi ciemnymi plamkami[8].
- Status
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje myszołapa rdzawoskrzydłego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji szacuje się na 20–50 tysięcy dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Butastur rufipennis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Grasshopper Buzzard (Butastur rufipennis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-17)]. (ang.).
- ↑ a b Butastur rufipennis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2019-03-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-11-04].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-11-04]. (ang.).
- ↑ a b Species account: Grasshopper Buzzard Butastur rufipennis. [w:] Global Raptor Information Network [on-line]. The Peregrine Fund. [dostęp 2020-11-04]. (ang.).
- ↑ James Ferguson-Lees, David A. Christie: Raptors of the World. Houghton Mifflin Harcourt, 2001, s. 182. ISBN 978-0-618-12762-7.
- ↑ a b c Nicole Bouglouan: Grasshopper Buzzard. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-11-04]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wielka encyklopedia ptaków (główny konsultant dr Christopher M. Perrins), Muza SA, Warszawa 2004, ISBN 83-7319-521-1
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).