Natalia Andriolli

Natalia Andriolli z d. Tarnowska
Data i miejsce urodzenia	1856 ; Osiny
Data śmierci	1912
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	rzeźba, malarstwo
Epoka	neoklasycyzm, sentymentalizm
	Ważne dzieła
	Śpiący Amor (amor z lilią);
	Multimedia w Wikimedia Commons

Natalia Andriolli z d. Tarnowska (ur. 1856, zm. 1912 w Osinach)^[1] – rzeźbiarka i malarka. Znana z neoklasycystycznych rzeźb portretowych, kompozycji rodzajowych i ceramiki artystycznej^[2]. Tworzyła głównie w Paryżu. Żona Michała Elwira Andriollego^[3].

Życiorys

Córka Adama Tarnowskiego herbu Rolicz i Anieli Skrzyńskiej^[4]. Miała siedmioro rodzeństwa. Już w latach dziecięcych wykazywała zdolności artystyczne. W 1877 poślubiła starszego o 19 lat Michała Elwira Andriollego^[3]. Na ich związek silnie wpłynęła śmierć dwuletniej córki Marii w 1878 roku. Pomimo wspólnego wyjazdu do Paryża, ich małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1887 r. orzeczonym z winy męża^[4].

Natalia Andriolli powróciła do Polski pod koniec lat 90. XIX wieku z powodu śmierci siostry, której czwórką dzieci się zaopiekowała. Prawdopodobnie ponownie wyszła za mąż, sygnując się pod koniec życia nazwiskiem Andriolli-Miecznikowska^[4]. W 1899 na stałe przeniosła się do rodzinnego majątku Osiny^[1].

Twórczość

Jej pierwszym nauczycielem był Wojciech Gerson. Swoją działalność artystyczną rozwinęła jednak dopiero w Paryżu, po rozwodzie z Andriollim. Swoje pierwsze prace, szkice, wysyłała na wystawy już w 1886 roku, zaś pierwsze rzeźby z gliny palonej na Wystawę Przemysłową w 1888. W prasie pisano o nich:

zręcznie obmyślane, lecz bronzowanie gliny a szczególniej malowanie nie równie gorsze sprawia wrażenie^[4].

Również w tym samym roku wstąpiła do Academie Collarossi, gdzie studiowała malarstwo i rzeźbę pod kierunkiem Henri Chapu, Jean-Antoine Injalberta, Edme-Antony-Paula Noëla i Louis-Auguste’a Roubauda^[1]. Ostatecznie założyła własną pracownię rzeźbiarską. Swoje dzieła odlewała przeważnie z gipsu.

W 1890 roku, jako jedna z dwóch Polek wysłała swoje prace na wystawę w Berlinie, Lirnika i Wiosnę. Były one później wystawiane również w Salonie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Dwa lata później jej rzeźby wystawiono na salonie paryskim: Nagą modelkę i Postać wieśniaka, gdzie zwłaszcza ta druga zyskała pochlebne recenzje. W 1896 na wystawie Paris-Province przy Avenue del’Opera zdobyła złoty medal za Śmieszkę^[4].

Złoty medal na salonie paryskim zdobyła także w 1896 roku za rzeźbę Śpiący Amor (Amor z lilią), która do dzisiaj pozostaje jedną z jej najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych prac^[4]. Widać w niej inspiracje klasycyzmem Antonio Canovy, jak i wpływy bardziej jej współczesnego sentymentalizmu^[2].

Po powrocie do Polski w 1898 otworzyła pracownię rzeźbiarską w Częstochowie i w Warszawie. Jej ostatnie prace były wyłącznie religijne. Wykonała m.in. sukienkę do obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej^[1].

Udział w wystawach

Wystawa Przemysłowa w Warszawie, 1888
Wystawia Powszechna w Paryżu, 1889^[1]
Salon Paryski 1890 (wyróżnienie), Naga modelka, Postać wieśniaka, 1892, 1894, 1895, Amor z lilią (złoty medal),1896^[4]
Portret młodej kobiety, wystawa l’Union des Femmes Peintres et Sculpteurs w Palais de l’Industrie, Paryż 1890
Dwie stokrotki (Deux Marguerites), Siłacz, Syrena, Exposition Internationale Le Blanc et le Noir, Paryż 1892
Autoportret (nagroda), Śmieszka (La Rieuse) (złoty medal), Popiersie prof. Józefa Korzeniowskiego (nagroda), Konkurs Paris-Province, Paryż 1896
Grajek wioskowy, Wiosna, Internationale Kunst-Ausstellung, Berlin 1891^[1]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f KatarzynaK. Mikocka-Rachubowa KatarzynaK., Artystki polskie. Katalog wystawy, AgnieszkaA. Morawińska (red.), Muzeum Narodowe w Warszawie, 1991, s. 80–81 .
↑ ^a ^b Rzeźbiarki przełomu XIX i XX wieku – Muzeum Narodowe w Krakowie [online], mnk.pl [dostęp 2020-07-17] .
↑ ^a ^b JaninaJ. Wiercińska JaninaJ., Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających (zmarłych przed 1966 r.). Malarze, rzeźbiarze, graficy, t. 1, Wrocław 1971, s. 31–32 .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Elwiro Michał Andriolli (1836-1893). Powstaniec, zesłaniec, artysta [online] .

Bibliografia

Mikocka-Rachubowa K., Artystki polskie. Katalog wystawy, Morawińska A. (red.), Muzeum Narodowe w Warszawie, 1991
Wiercińska J., Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających (zmarłych przed 1966 r.). Malarze, rzeźbiarze, graficy, t. 1, Wrocław 1971

Linki zewnętrzne

Nagranie audio o Andriolli przygotowane przy okazji wystawy Bez gorsetu. Camille Claudel i polskie rzeźbiarki XIX wieku w Muzeum Narodowym w Warszawie^[1].

↑ Audioprzewodnik / Audio guide / Bez gorsetu. Camille Claudel i polskie rzeźbiarki XIX wieku / Wystawy czasowe / Audioprzewodniki / Muzeum on-line / Muzeum Narodowe w Warszawie [online], mnw.art.pl [dostęp 2023-05-23] .

[:3-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f KatarzynaK. Mikocka-Rachubowa KatarzynaK., Artystki polskie. Katalog wystawy, AgnieszkaA. Morawińska (red.), Muzeum Narodowe w Warszawie, 1991, s. 80–81 .

[:0-2] Rzeźbiarki przełomu XIX i XX wieku – Muzeum Narodowe w Krakowie [online], mnk.pl [dostęp 2020-07-17] .

[:2-3] JaninaJ. Wiercińska JaninaJ., Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających (zmarłych przed 1966 r.). Malarze, rzeźbiarze, graficy, t. 1, Wrocław 1971, s. 31–32 .

[:1-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Elwiro Michał Andriolli (1836-1893). Powstaniec, zesłaniec, artysta [online] .

[5] Audioprzewodnik / Audio guide / Bez gorsetu. Camille Claudel i polskie rzeźbiarki XIX wieku / Wystawy czasowe / Audioprzewodniki / Muzeum on-line / Muzeum Narodowe w Warszawie [online], mnw.art.pl [dostęp 2023-05-23] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[1]