Nawłoć alpejska

Nawłoć alpejska
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	astropodobne
Rząd	astrowce
Rodzina	astrowate
Podrodzina	Asteroideae
Rodzaj	nawłoć
Gatunek	nawłoć alpejska
	Nazwa systematyczna
	Solidago alpestris Waldst. & Kit.; Sp. Pl., ed. 4 [Willdenow] 3(3): 2065. 180
Synonimy
	S. virgaurea subsp. alpestris (Waldst. & Kit. ex Willd.) Gremli; S. virgaurea L. subsp. minuta (L.) Arcang.;
	S. virgaurea subsp. alpestris (Waldst. & Kit. ex Willd.) Gremli; S. virgaurea L. subsp. minuta (L.) Arcang.;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nawłoć alpejska (Solidago alpestris Waldst. & Kit.) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. Przez niektórych botaników uważana jest za podgatunek nawłoci pospolitej. Występuje w górach środkowej Europy, w Polsce wyłącznie w wyższych partiach Sudetów i Karpat. Jest tam dość pospolita.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Łodyga: Sztywna, pojedyncza, naga lub rzadko owłosiona. Ma wysokość 10-50 cm.
Liście: Odziomkowe są mniejsze od dolnych liści łodygowych (ważna cecha różniąca od nawłoci pospolitej). Mają jajowaty lub eliptyczny kształt i zwężają się przy łodydze w oskrzydlony ogonek, brzegi ostro piłkowane. Liście na środku łodygi ogonkowe, w górnej części łodygi bezogonkowe, lancetowate z zaostrzonym końcem. Wszystkie liście z rzadka owłosione, zmniejszające się ku wierzchołkowi łodygi.
Kwiaty: Drobne, żółte, zebrane w koszyczki (od kilku do kilkunastu kwiatków w jednym koszyczku). Kwiatostany na krótkich szypułkach, wyrastające bardzo gęsto, szczególnie na szczycie łodygi i nie zebrane w wiechę, jak u nawłoci pospolitej. Listki okrywy kwiatostanu szeroko obrzeżone, niejednakowe. Kwiaty są zapylane przez motyle i muchówki. Brzeżne kwiaty języczkowe, żeńskie, znacznie dłuższe od listków okrywy koszyczka. Kwiaty środkowe są obupłciowe, rurkowe. Roślina miododajna.
Owoc: Niełupki z puchem kielichowym, rozsiewane przez wiatr (anemochoria).
Kłącze: Z rozgałęzionego kłącza wyrasta w pierwszym roku wegetacji tylko różyczka liści.

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do września. Siedlisko: ziołorośla, hale górskie, wolne miejsca w kosodrzewinie, przydroża, wilgotne miejsca wśród skał, murawy i borówczyska. Rośnie głównie w piętrze kosówki i piętrze halnym. Fitosocjologia: w klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Calamagrostietum villosae (tatricum)Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.. Roślina trująca: Roślina szkodliwa dla bydła domowego – może powodować zatrucia, objawiające się gorączką, obrzękami i nadmiernym wydalaniem moczu.

Zobacz też: Rośliny tatrzańskie.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Roślina lecznicza. Ma podobne własności lecznicze, jak nawłoć pospolita.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-15] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

.Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-15] (ang.).

[1]

[2]