Negroamaro
| |
| Rodzaj | |
|---|---|
| Gatunek | |
Negroamaro, Negro amaro, Negro Amaro[a][b] – czerwony szczep winorośli, pochodzący z południowych Włoch i uprawiany przede wszystkim w Apulii[1][2]. Odmianę negro amaro powszechnie sadzono tam już od VI w. p.n.e. i dopiero z czasem zyskała obecną nazwę[3]. Odgrywa ważną rolę we włoskim winiarstwie: wśród czerwonych szczepów lokuje się pod względem powierzchni upraw z 16 800 ha na piątym miejscu, a wśród wszystkich na ósmym[c][4].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jagody mają niemal czarny odcień skórek, który dał nazwę szczepowi (negro)[3]. Choć amaro w języku włoskim znaczy gorzki, to równie prawdopodobnym źródłem tego członu nazwy jest greckie słowo maru (czarny).
Rozpowszechnienie[edytuj | edytuj kod]
Jeszcze w 1990 roku powierzchnia upraw była niemal dwukrotnie wyższa (31 400 ha)[4]. Mimo to nadal negroamaro stanowi najważniejszą odmianę w Apulii, tzw. obcasie włoskiego buta[2][5][6].
Wina klasy DOC z negroamaro są wytwarzane w ramach apelacji Salice Salentino DOC oraz Alezio, Brindisi, Copertino, Galatina, Nardò, Rosso di Cerignola i Squinzano[7][8]
Popularne są także regionalne wina klasy Indicazione geografica tipica (np. IGT Salento).
Wina[edytuj | edytuj kod]
Czerwone wino z negroamaro jest intensywnie czerwono-rubinowe, wonne, o pełnym i intensywnym, lekko korzennym smaku i dość wysokim poziomie alkoholu[5][6][7][8]. Negro amaro bywa mieszane z innymi odmianami, np. tradycyjnie z malvasia nera w winach salice salentino, copertino, nardò i innych albo z uva di troia (w rosso di cerignola)[2][6][8][9][10]. Grona winifikuje się także na wina różowe[6][11].
Synonimy[edytuj | edytuj kod]
Winorośl negro amaro jest znana także pod innymi nazwami: abbruzzese, abruzzese, albese, amaro nero, amaronero, arbese, arbise, jonico, lacrima, lacrimo, mangia verde, mangiaverde, mangiaverme, morese, negra della lorena, nero amaro, nero leccese, nicra amaro, niuri maru, niuru maru, san lorenzo, san marzuno, uva cane[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W wersji bez apostrofów nazwy szczepów winorośli piszemy w języku polskim małymi literami – (poradnia.pwn.pl). Polska literatura dotycząca winiarstwa również stosuje się do tej konwencji, za to w źródłach dotyczących ogólnie ogrodnictwa i sadownictwa stosuje się jednak pisownię każdego członu nazwy wielką literą.
- ↑ W piśmiennictwie botanicznym najczęściej używa się nazwy negro amaro, w odróżnieniu od win, niemal wyłącznie etykietowanych jako negroamaro albo negramaro. Pisownia łączna jest też spotykana w większości dołączonych źródeł
- ↑ dane za 2000
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Negro amaro w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2013-03-24]. (ang.).
- ↑ a b c Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 185. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
- ↑ a b Smak Italii. Salice Salentino. www.smakitalii.pl. [dostęp 2013-03-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 października 2020)]. (pol.).
- ↑ a b Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 343. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
- ↑ a b Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1999, s. 92. ISBN 1-84038-085-3. (ang.).
- ↑ a b c d Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 298. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ a b Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 50. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ a b c Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 815. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 798. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 814. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 816. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).