Przejdź do zawartości

Neleus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Neleus
mityczny król Pylos
Dane biograficzne
Ojciec

Posejdon

Matka

Tyro

Rodzeństwo

Pelias

Żona

Chloris

Dzieci

Pero,
Alastor,
Nestor,
Periklymenos

Neleus (gr. Νηλεύς)[1] – w mitologii greckiej syn Posejdona i Tyro, bliźniaczy brat Peliasa. Jego żoną była Chloris. Ojciec Nestora.

Neleus był synem Posejdona i Tyro. Przyszedł na świat wraz ze swoim bratem-bliźniakiem, noszącym imię Pelias. Po porodzie matka porzuciła dzieci[2]. Posejdon zesłał jednak klacz, która wykarmiła jego synów[1]. Zostali uratowani przez wieśniaków[2] bądź przez handlarzy koni[1].

Drzewo genealogiczne Neleusa[1][3]
Kreteus
 
 
 
 
 
Tyro
 
 
 
 
 
 
 
Posejdon
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
AmytaonAjsonFeresNeleusPelias

Neleus i Pelias w końcu dowiedzieli się, skąd się wzięli na świecie. Odnaleźli Tyro. Zemścili się na jej macosze[2]/teściowej Sidero. Ta schroniła się w świątyni, gdzie nie mogli jej zabić. Jednak Pelias złamał tabu[1], zabijając w świątyni Hery. Rozgniewało to boginię, która zasiała pomiędzy Neleusem i Peliasem niezgodę[2]. Rodzeństwo podjęło walkę o władzę. W efekcie wygnany przez brata[1] Neleus wyjechał do Messenii. Założył tam miasto Pylos, stając się jego królem[2].

Żoną Neleusa została Chloris, córka Amfiona. Doczekali się 12 synów i jednej córki[2] imieniem Pero[1].

Potomkowie Neleusa[1]
Neleus
 
 
 
 
 
 
Chloris
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Tauros, Asterios, Pylaon, Deimachos, Eurybios, Epilaos, Frasjos, Eurymenes, Euagoras, Alastor, PeriklymenosPeroNestor

Herakles po zabójstwie Ifitosa zwrócił się do Neleusa o oczyszczenie go z tej zbrodni. Władca Pylos nie zgodził się. Rozgniewany heros zabił wszystkich jego synów oprócz Nestora. Co do końca Neleusa nie ma jednej wersji. Możliwe, że zginął z ręki Heraklesa wraz ze swymi synami. Wedle innej wersji mitu Herakles nie zabił go, a Neleus umarł w Koryncie z powodu choroby[2]. Tam też miał znaleźć się jego grób[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i Grimal 2008 ↓, s. 247.
  2. a b c d e f g Schmidt 2006 ↓, s. 222.
  3. Grimal 2008 ↓, s. Tablica 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]