Okręty podwodne typu Vanguard

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Okręty podwodne typu Vanguard
Ilustracja
Kraj budowy

 Wielka Brytania

Użytkownicy

 Royal Navy

Wejście do służby

1994

Zbudowane okręty

4

Okręty w służbie

4

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

W zanurzeniu: 15980 t

Długość

149,9 m

Szerokość

12,8 m

Napęd

1 reaktor jądrowy typu PWR (chłodzony wodą) napędzający jedną turbinę parową

Załoga

135

Uzbrojenie

16 pocisków balistycznych Trident II
4 wyrzutnie torpedowe wyposażone w torpedy typu Spearfish

Okręty podwodne typu Vanguard – typ brytyjskich okrętów podwodnych o napędzie atomowym, przenoszących amerykańskie pociski balistyczne klasy SLBM typu Trident II D-5 z głowicami jądrowymi.

15 lipca roku 1980 rząd brytyjski podjął decyzję o zakupie i wprowadzenie na uzbrojenie pocisków rakietowych Trident I (C- 4), a w marcu 1982 zamówienie zostało zmienione i pociskiem który zakupiono był Trident II (D-5). W związku z tym stocznia VSEL została zobligowana do budowy nowego typu okrętów podwodnych o napędzie atomowym jako nośnika powyższego uzbrojenia. Jednostki te po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii projektowano pod kątem przenoszonego uzbrojenia. Prototyp został zamówiony 30 kwietnia 1986 roku. Koszt wykonania tej jednostki zamknął się kwotą 1,705 mld GBP. Okręty typu Vanguard budowane były techniką blokową. Poszczególne bloki miały masę około 250 ton. Kadłuby powstały ze stali NQ-1, charakteryzującej się większą granicą plastyczności. Czas budowy poszczególnych jednostek wynosił około 7 lat.

W latach 1994 - 1999 cztery okręty typu Vanguard weszły do służby w Royal Navy:

Od 1998, kiedy Wielka Brytania wycofała ze służby ostatnie bomby atomowe zrzucane przez samoloty, okręty typu Vanguard mają monopol na przenoszenie brytyjskiej broni jądrowej. Znajdują się na nich listy premiera z instrukcjami na wypadek ataku jądrowego (Letters of last resort).

Od pewnego czasu trwają prace nad nowymi podwodnymi nosicielami pocisków balistycznych, które zastąpią jednostki typu Vanguard. Koszt programu budowy nowych jednostek jest szacowany na 3,3 miliarda funtów[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Maciej Hypś: 200 milionów funtów na nowy SSBN. Konflikty.pl, 9 lutego 2016.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]