Okręty podwodne projektu 667A
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy |
|
| Stocznia | |
| Wejście do służby | |
| Zbudowane okręty |
34 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
• nawodna: 7.760 t |
| Długość |
128,0 m |
| Szerokość |
11,7 m |
| Zanurzenie |
7,9 m |
| Napęd |
2 reaktory VM-2-4 napędzające 2 turbiny o mocy 52.000 KM |
| Prędkość |
• nawodna: 15,0 w |
| Załoga |
120 |
| Uzbrojenie |
• 16 SLBM R-27 |
.svg){kind=small}
Okręty podwodne projektu 667A (NATO: Yankee I) – radzieckie okręty podwodne o napędzie jądrowym, przenoszące szesnaście pocisków balistycznych R-27. Okręty te były pierwszymi jednostkami drugiej generacji radzieckich jednostek wyposażonych w pociski klasy SLBM, których konstrukcję i budowę rozpoczęto w celu zniwelowania amerykańskiej przewagi ilościowej i jakościowej osiągniętej dzięki powstałym w ramach programu 41 for Freedom okrętom pierwszej generacji "Polaris".
Pierwszym projektem II generacji był projekt okrętów 667, mających przenosić osiem pocisków R-21 (SS-N-5), jednakże z uwagi na stopień komplikacji konstrukcji spowodowanej koniecznością końcowego montowania pocisków dopiero na pokładzie okrętów oraz pomysłem obrotowej wyrzutni, projekt ten nie doczekał się realizacji. W międzyczasie dobiegały końca prace nad nowymi mniejszymi pociskami RT-15M na paliwo stałe, będącymi morską wersją pocisku lądowego, który wszedł do testów na pokładzie okrętu projektu 613D7 (NATO: Whiskey) (S-229). Biuro SKB-385 zaproponowało wprowadzenie do służby mniejszych pocisków R-27) na paliwo ciekłe (NATO: SS-N-6, Serb), działających w systemie D-5, wraz z okrętami nowego projektu 667A. Projekt ten został skierowany do produkcji w Siewierodwińsku oraz w Komsomolsku nad Amurem.
Podobnie do amerykańskich okrętów Polaris, okręty projektu 667A wyposażone zostały w 16 pionowych wyrzutni, umieszczonych w dwóch rzędach tuż za kioskiem. Okręty te dysponowały jednak lepszą od amerykańskich jednostek głębokością zanurzenia, krótszym czasem pomiędzy odpaleniem poszczególnych pocisków, a także większa prędkością. 667A mogły odpalać pociski z głębokości 50 metrów - dwukrotnie większej niż jednostki typów Polaris. Zgodnie jednak z opiniami nawet radzieckich konstruktorów (Szef projektu 667A biura CKB-18 - Kowalew), okręty radzieckie były znacząco głośniejsze od jednostek Polaris.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
- Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.