Oksazyrydyna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oksazyrydyna
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

CH3NO

Masa molowa

45,04 g/mol

Identyfikacja
PubChem

15817734

Wzór ogólny pochodnych oksazyrydyny

Oksazyrydyna – nasycony, heterocykliczny związek organiczny zbudowany z trzyatomowego pierścienia zawierającego dwa heteroatomy, którymi są azot i tlen.

Pochodne oksazyrydyny zostały po raz pierwszy otrzymane w połowie lat 50. XX wieku przez Williama D. Emmonsa[1], a następnie przez Krimma[2] i Hornera i Jürgensa[3]. Tlen i azot zazwyczaj działają jako nukleofile z uwagi na ich wysoką elektroujemność przez co oksazyrydyna ulega łatwo substytucji nukleofilowej zachodzącej przy obu heteroatomach. Reaktywność ta jest spowodowana silnym napięciem pierścienia oraz stosunkowo słabym wiązaniem azotu z tlenem. Nukleofile mają tendencję do ataku na azyrydynowy atom azotu, gdy podstawnik przy azocie jest mały (R1= H) i na atom tlenu, gdy podstawnik znajdujący się przy atomie azotu powoduje zawadę przestrzenną. Niezwykłe wysycenie cząsteczki oksazyrydyny elektronami można wykorzystać do podstawienia atomem tlenu i azotu w wielu reakcjach chemicznych takich jak: α-hydroksylowanie anionów enolanowych, epoksydowanie alkenów, selektywne utlenianie siarczków i selenków oraz aminowanie atomem azotu.

Opracowano chiralne pochodne oksazyrydyny, dzięki którym możliwe jest przeprowadzanie reakcji stereospecyficznych za pomocą heteroatomów. Chiralność pochodnych oksazyrydyny może wynikać ze struktury podstawników lub też z konformacyjnego zablokowania atomu azotu. Oksazyrydyny są unikalne pod względem posiadania wysokiej energetycznej bariery inwersji atomu azotu, który zachowuje swoją konfigurację absolutną. Chiralne kamforosulfonylooksazyrydyny zostały otrzymane przez F. A. Davisa w 1970 roku i stały się podstawą syntezy związków asymetrycznych. α-Hydroksylacja z zastosowaniem kamforosulfonylooksazyrydyny jest kluczowym krokiem w syntezie paklitakselu, alkaloidu otrzymywanego dotychczas z kory cisa zachodniego, stosowanego jako środek w chemioterapii.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. William D. Emmons. EammonsSeminal. „American Chemical Society”. 78, s. 6208, 1956. DOI: 10.1021/ja01604a072. 
  2. H. Krimm. KrimmSeminal. „Chemical Abstracts”. 256, 1957. 
  3. R. Horner, E. Jürgens. Notiz Über Darstellung und Eigenschaften Einiger Isonitrone (Oxazirane). „Chemische Berichte”. 90, s. 2184, 1957. DOI: 10.1002/cber.19570901010.