Oranżada w proszku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Oranżada w proszku (także lemoniada w proszku, czasem sorbet w proszku) – sproszkowana mieszanka do produkcji gazowanych napojów bezalkoholowych. Proszek musujący jest również farmaceutyczną postacią dawkowania niektórych leków lub suplementów diety.

Skład i działanie[edytuj | edytuj kod]

Jeśli do wody doda się mieszaninę sody oczyszczonej (wodorowęglanu sodu, NaHCO3) i kwasu winowego lub kwasu cytrynowego, soda oczyszczona i kwas zareagują ze sobą, tworząc winian sodu lub cytrynian sodu i kwas węglowy, który następnie rozpada się na wodę i dwutlenek węgla, co sprawia, że napój jest musujący.

Kwas cytrynowy (C6H8O7) wywołuje następującą reakcję endotermiczną:

Produkowane przemysłowo proszki musujące mogą również zawierać cukier, aromaty, barwniki spożywcze i inne dodatki.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Już w XIX wieku produkowano proszek musujący (łac. Pulvis aërophŏrus, jak nazywali go farmaceuci)[1][2]. W tym okresie powszechna była mieszanina kwasu winowego[3].

Proszek musujący był konsumowany pod koniec XIX wieku w następujący sposób: „Wsyp czubatą łyżeczkę proszku do szklanki wypełnionej do połowy wodą, raz zamieszaj i wypij tak szybko, jak to możliwe, dopóki napój musuje. […] Ponieważ w procesie zawsze traci się dużo kwasu węglowego, a działanie proszku opiera się głównie na jego działaniu, zwykły sposób jego stosowania jest dość niekorzystny. O wiele lepiej jest włożyć proszek do ust i popić wodą.”[2]

W Anglii proszek musujący nazywano soda-powder: 2 g wodorowęglanu sodu i 1,5 g kwasu winowego sprzedawano oddzielnie w kolorowych kapsułkach i dodawano do wody tylko bezpośrednio przed spożyciem[2]. Pod koniec XIX wieku istniały już warianty smakowe o smaku imbiru lub mięty pieprzowej. Był używany nawet jako proszek do leków, dla uprzyjemnienia smaku, na przykład w siarkowym proszku musującym.

Napój musujący niemieckiej marki Ahoj

Pierwszy produkowany przemysłowo napój musujący w proszku został wyprodukowany przez firmę Stollwerck w Kolonii w XIX wieku. Proszek składał się z odparowanych soków owocowych, cukru trzcinowego, kwasu cytrynowego i wodorowęglanu sodu[4]. Ta sama zasada co w przypadku musującego proszku, jest również stosowana w przypadku musujących rozpuszczalnych tabletek witaminowych i podobnych produktów.

W 1925 roku Theodor Beltle[a] z Bad Cannstatt k. Stuttgartu i jego szwagier Robert Friedel założyli firmę Robert Friedel GmbH (Frigeo), która produkowała Friedel-Brause jako „musującą lemoniadę w proszku dla wszystkich warstw społecznych”. Początkowo mus pakowano w trójkątne saszetki zawierające dwie osobne tabletki sody oczyszczonej i kwasu winowego, które trzeba było dodać razem do wody. Jako smaki oferowano tylko pomarańczę i cytrynę. W latach trzydziestych XX wieku preparat zmieniono na proszek i wprowadzono markę Ahoj[5].

Po drugiej wojnie światowej coraz popularniejsze stawały się gotowe lemoniady, a proszek musujący, który teraz dostępny był również innych smakach, prawie nie odgrywał już roli w napojach. Obecnie niektórzy spożywają również proszek musujący wraz z alkoholem, przy czym proszek miesza się z alkoholem w ustach. W Niemczech proszki musujące sprzedawane pod marką Ahoj, a np. Szwajcarii proszek musujący jest najlepiej znany jako tabletka musująca oznaczona jako Tiki. W Wielkiej Brytanii Sherbet Fountain („Fontanna Sorbetowa”) firmy Barratt składa się z 25-gramowej tuby proszku musującego z laską lukrecji i jest sprzedawana od 1925 roku. Alternatywna wersja składa się z twardego cukierka żelatynowego w sztyfcie o smaku truskawkowym, który jest koloru czerwonego. W tradycyjnym opakowaniu papierowym wierzch sztyftu miał być odgryziony w celu uformowania słomki, a proszek przez nią jest wsysany, po czym musuje i rozpuszcza się na języku.

W Polsce oranżady w proszku były dostępne także w czasach PRL[6][7]. Występowały (i nadal występują) również jako produkty medyczne (np. dla dzieci napoje witaminowe w proszku pod marką Vibovit[6] produkowane przez zakłady należące w PRL do Zjednoczenia Przemysłu Farmaceutycznego „Polfa”).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Theodor Beltle, współzałożyciel firmy Frigeo, zmarł w 1949 r.; jego udziały firmieprzejęli synowie Robert i Theodor Beltle jr.(inne języki)[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. artykuł Brausepulver w: Kleineres Brockhaus’sches Conversations-Lexikon für den Handgebrauch. In vier Bänden, Erster Band, F. A. Brockhaus, Leipzig 1854, s. 616.
  2. a b c artykuł Brausepulver w: Meyers Konversations-Lexikon, 3. Band, wydanie 3, Leipzig 1874, s. 680.
  3. Friedlieb Ferdinand Runge, Hauswirthschaftliche Briefe. Erstes bis drittes Dutzend, Zentralantiquariat der DDR, Leipzig 1988, (reprint: Berlin 1866 ), s. 62.
  4. Robert Habs, Leopold Rosner: Appetit-Lexikon: ein alphabetisches Hand- und Nachschlagebuch über alle Speisen und Getränke; zugleich Ergänzung eines jeden Kochbuches, Badenweiler 1997 (reprint pierwszego wydania: Wien 1894).
  5. a b Herbert Kihm: Theodor Belthle, ein schwäbischer Tüftler oder wie es zum „Zisch“ auf der Zunge kam. Bertuch Verlag Weimar & Trägerwerk Soziale Dienste AG. [dostęp 2023-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-07)]. (niem.).
  6. a b Ewa Palińska: Przysmaki PRL-u. Czego brakuje wam najbardziej?. trojmiasto.pl, 2022-07-21. [dostęp 2023-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-01)]. (pol.).
  7. Oranżada w proszku cytyrynowa. Spod Lady. [dostęp 2023-07-05]. (pol.).