Przejdź do zawartości

Ostnica

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ostnica
Ilustracja
Ostnica piaskowa
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

wiechlinowce

Rodzina

wiechlinowate

Rodzaj

ostnica

Nazwa systematyczna
Stipa L.
Sp. Pl. 78. 1 Mai 1753
Typ nomenklatoryczny

S. pennata L.[3]

Ostnica włosowata
Ostnica piórkowata

Ostnica (Stipa L.) – rodzaj roślin z rodziny wiechlinowatych (Poaceae). W tradycyjnym ujęciu był to szeroko ujmowany rodzaj, obejmujący około 300 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na obu półkulach[4]. Współcześnie ujęcie rodzaju jest węższe – zaliczanych jest tu ok. 150 gatunków[5][6] występujące w Europie, Azji i północnej Afryce[6][7]. Do flory Polski należy pięć gatunków: ostnica włosowata Stipa capillata, ostnica powabna Stipa pulcherrima, ostnica piórkowata Stipa pennata, ostnica piaskowa Stipa borysthenica i ostnica murawowa Stipa eriocaulis[8] (wg bazy taksonomicznej POWO Stipa pennata)[5]. Wszystkie są w Polsce rzadkie i objęte na stanowiskach naturalnych ochroną gatunkową.

Ostnice występują na suchych siedliskach w formacjach trawiastych, zwłaszcza na stepie[9][4].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Ostnica powabna

Trawy kępiaste, bez rozłogów, z trwałymi pochwami liściowymi u nasady pędów. Liście szczeciniaste do nitkowatych, z otwartymi na całej długości pochwami liściowymi. Kwiatostan typu wiechy, zwykle ścieśnionej, z kłoskami jednokwiatowymi, z plewami dłuższymi od kwiatów[9][4].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]
Pozycja systematyczna

Rodzaj z rodziny wiechlinowatych (Poaceae), rzędu wiechlinowców (Poales)[2]. W obrębie rodziny należy do podrodziny wiechlinowych (Pooideae), plemienia Stipeae[10].

Wykaz gatunków[5][11]

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Są to trawy o niskiej wartości pokarmowej. Skarmiane mogą być ewentualnie tylko za młodu. Niektóre gatunki wykorzystywane są w niektórych krajach do produkcji papieru i wykorzystywane są do celów dekoracyjnych[4]. Niektóre zaliczane tu tradycyjnie i uprawiane gatunki są współcześnie przeklasyfikowane do odrębnych rodzajów. Dotyczy to np. ostnicy mocnej Stipa tenacissima współcześnie klasyfikowanej jako Macrochloa tenacissima oraz nasseli drobnokwiatowej (ostnicy drobnokwiatowej Stipa tenuissima) współcześnie klasyfikowanej jako Nassella tenuissima[5][8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. a b Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-26] (ang.).
  3. Smithsonian Institution: Index Nominum Genericorum. [dostęp 2008-12-22]. (ang.).
  4. a b c d Marian Falkowski (red.), Trawy polskie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1982, s. 424-425, ISBN 83-09-00593-8.
  5. a b c d Stipa L., [w:] Plants of the World online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2023-03-27].
  6. a b Katarzyna Krawczyk i inni, Plastid super-barcodes as a tool for species discrimination in feather grasses (Poaceae: Stipa), „Scientific Reports”, 8, 2018 [dostęp 2023-03-27].
  7. Katarzyna Krawczyk i inni, Phylogenetic implications of nuclear rRNA IGS variation in Stipa L. (Poaceae), „Scientific Reports”, 7, 2017, DOI10.1038/s41598-017-11804-x [dostęp 2023-03-27].
  8. a b Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 172, ISBN 978-83-62975-45-7.
  9. a b Stipa Linnaeus, [w:] Flora of China [online], eFloras.org [dostęp 2023-03-27].
  10. Poaceae (grass family). [w:] Taxonomy Browser [on-line]. The National Center for Biotechnology Information. [dostęp 2011-01-26]. (ang.).
  11. Ludmiła Karpowiczowa (red.): Słownik nazw roślin obcego pochodzenia łacińsko-polski i polsko-łaciński. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1973.