Otto Wilhelm Fischer

O. W. Fischer

Imię i nazwisko	Otto Wilhelm Fischer
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1915 Klosterneuburg
Data i miejsce śmierci	1 lutego 2004 Lugano
Zawód	aktor
Współmałżonek	Anna Usell (1942–1985; jego śmierć)
Lata aktywności	1936–1996
Odznaczenia

Otto Wilhelm Fischer (ur. 1 kwietnia 1915 w Klosterneuburgu, zm. 1 lutego 2004 w Lugano) – austriacki aktor i reżyser. Był laureatem wielu nagród filmowych, przede wszystkim niemieckojęzycznego przemysłu filmowego.

Życiorys

Urodził się w Klosterneuburgu pod Wiedniem, gdzie zdał maturę w miejscowym gimnazjum. Fischer rozpoczął studia z filologii angielskiej i germańskiej oraz historii sztuki na Uniwersytecie Wiedeńskim. W 1936 zapisał się do szkoły teatralnej Max Reinhardt Seminar. Pierwsze występy aktorskie miał w wiedeńskim teatrze w Josefstadt, Kammerspiele w Monachium i wiedeńskim Volkstheater. W 1945 osiągnął szczyt swojej kariery teatralnej, kiedy dołączył do zespołu Burgtheater.

Zadebiutował na ekranie w dramacie Burgtheater (1936). Występ w roli Karla Lechnera w dramacie biograficznym Wiedeń 1910 (Wien 1910, 1943), filmie propagandowym zapewnił mu wpis na listę Gottbegnadeten-Liste. Przełomu dokonał po wojnie, grając postać Hansa–Joachima, księcia czystego w komedii romantycznej Paula Verhoevena Romans w Heidelbergu (Heidelberger Romanze, 1951) i wielu innych filmach romantycznych, często z udziałem Marii Schell.

W odróżnieniu od swoich rodaków – Oskara Wernera, Marii Schell, Romy Schneider, Curta Jungersa czy Horsta Buchholza – nie zrobił kariery międzynarodowej, natomiast cieszył się dużym uznaniem w krajach niemieckojęzycznych. Był określany mianem „niemieckiej odpowiedzi na Cary Granta”. Co gorsza, jego przerwa w Stanach Zjednoczonych zakończyła się, zanim się zaczęła: podpisał kontrakt z June Allyson w remake’u Mój pan mąż (My Man Godfrey, 1956), ale został zwolniony po 16 dniach zdjęć i zastąpiony przez Davida Nivena, gdy Fischer podobno stracił pamięć podczas kręcenia. Fischer wyreżyserował i zagrał doktora Paula Vennera u boku Anouk Aimée w dramacie Szukam ciebie (L’amour ne meurt jamais, 1956), opartym na sztuce A. J. Cronina Jupiter Laughs. Wyreżyserował wspólnie z Georgiem Marischką i zagrał tytułową postać w dramacie Hanussen (1955), filmie szczegółowo opisującym życie jasnowidza Erika Jana Hanussena. Choć film uważany jest za wysoce romantyczny, pomógł historykom i biografom w odkryciu nieznanych wcześniej faktów. Zagrał także tytułową rolę tragicznego króla Bawarii Ludwika II w klasycznym niemieckim dramacie historycznym Helmuta Käutnera Ludwig II: Splendor i koniec króla (Ludwig II: Glanz und Ende eines Königs, 1955).

W 1942 zawarł związek małżeński z aktorką pochodząca z Pragi, Anną Usell.

W 1970 otrzymał tytuł profesora i zamieszkał w Vernate w Ticino, aby skoncentrować się na językoznawstwie i filozofii, na temat których wykładał i opublikował wiele książek.

Zmarł 1 lutego 2004 w Lugano w Szwajcarii na niewydolność nerek w wieku 88 lat.

Filmografia

• Burgtheater (1936)
• Anton, der Letzte (1939)
• Meine Tochter lebt in Wien (1940)
• Der Meineidbauer (1941)
• Sommerliebe (1942)
• Wien 1910 (1943)
• Die beiden Schwestern (1943)
• Sieben Briefe (1944)
• Glück unterwegs (1944)
• Spiel (1944)
• Leuchtende Schatten (1945)
• Triumph der Liebe (1947)
• Das unsterbliche Antlitz (1947)
• Liebling der Welt (1949)
• Erzherzog Johanns grosse Liebe (1950)
• Verträumte Tage (1950)
• Heidelberger Romanze (1951)
• Das letzte Rezept (1951)
• Bis wir uns wiedersehen (1952)
• Der träumende Mund (1952)
• Ein Herz spielt falsch (1953)
• Solange du da bist (1953)
• Tagebuch einer Verliebten (1953)
• Bildnis einer Unbekannten (1954)
• Ludwig II (1954)
• Hanussen (1955, także reżyser)
• Ich suche Dich (1955/1956, także reżyser)
• Mein Vater, der Schauspieler (1956)
• Herrscher ohne Krone (1956)
• El Hakim (1957)
• ... und nichts als die Wahrheit (1958)
• Peter Voss, der Millionendieb (1958)
• Il bacio del sole (1958, Włochy)
• Helden (1958)
• Menschen im Hotel (1959)
• Abschied von den Wolken (1959)
• Scheidungsgrund: Liebe (1960)
• Es muss nicht immer Kaviar sein (1961)
• Das Riesenrad (1961)
• Axel Munthe, der Arzt von San Michele (1962)
• Frühstück im Doppelbett (1963)
• Onkel Toms Hütte (1965)
• El Marques (1965, Hiszpania)
• Non faccio la guerra... faccio l'amore (1966, Włochy)
• Komm, süßer Tod (1969)
• Liebesvögel (1969)
• Das weite Land (1970)
• Die Fliege und der Frosch (1970, produkcja telewizyjna ZDF)
• Auferstehung in Lugano (1986, produkcja telewizyjna ZDF)
• Herbst in Lugano (1987/1988, produkcja telewizyjna ZDF)
• Ich möchte noch erwachsen werden (1990, produkcja telewizyjna BR)

Nagrody i odznaczenia

• 1953–1955: Bambi
• 1956: Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián – Srebrna skorupa (reżyser, aktor) dla Ich suche Dich
• 1958–1963: statuetka Bravo Otto dla najlepszego akora, przyzna przez czytelników niemieckiego dwutygodnika dla młodzieży „Bravo”
• 1995: Odznaka Honorowa za Naukę i Sztukę
• 1996: Odznaka Honorowa za Zasługi dla Republiki Austrii
• Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec

Bibliografia

• O. W. Fischer. „Ekran”. nr 18 (160) (IV), s. 12, 1 maja 1960. Warszawa: TPPR. ISSN 0013-3299. 
• O. W. Fischer: ...was mich ankommt, als Gesicht, Traum und Empfindung. Das denkwürdigste Interview von O. W. Fischer. Zurych: Strom-Verlag, 1977. ISBN 978-3-85921-038-7.
• Dorin Popa: O. W. Fischer, Seine Filme – sein Leben, Heyne. Monachium: Heyne, 1989. ISBN 978-3-453-00124-4.

Linki zewnętrzne

• O. W. Fischer (1915–2004) w bazie IMDb (ang.)
• O. W. Fischer w bazie Filmweb
• O. W. Fischer w bazie Discogs.com (ang.)