Papeda
| ||
| ||
| Systematyka[1][2] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Podkrólestwo | rośliny zielone | |
| Nadgromada | rośliny telomowe | |
| Gromada | rośliny naczyniowe | |
| Podgromada | rośliny nasienne | |
| Nadklasa | okrytonasienne | |
| Klasa | Magnoliopsida | |
| Nadrząd | różopodobne | |
| Rząd | mydleńcowce | |
| Rodzina | rutowate | |
| Rodzaj | cytrus | |
| Gatunek | papeda | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Citrus hystrix DC. Cat. pl. horti monsp. 97. 1813[3] | ||
Papeda (Citrus hystrix DC.) – gatunek rośliny z rodziny rutowatych (Ruteceae). Pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej. Owoce nazywane bywają potocznie „limonkami kaffir”, a liście – „liśćmi kaffiru” („liśćmi kaffir”, „liśćmi limonki kaffir”).
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Ciernisty krzew lub niskie drzewko do 5 m wysokości[4].
- Liście
- Pojedyncze, o charakterystycznym kształcie klepsydry.
- Owoce
- Niewielkie zielone cytrusy, o pomarszczonej skórce.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Aromatyczna skórka owoców znajduje zastosowanie w kuchni Tajlandii i Laosu jako składnik pasty curry, zaś liście z ogonkami wykorzystywane są jako przyprawa w kuchni tajskiej i indonezyjskiej (zwłaszcza na Jawie i Bali). Sok i same owoce ze względu na zbyt cierpki smak nie mają zastosowania kulinarnego.
Sok oraz liście stosowane są w tradycyjnej medycynie indonezyjskiej, z tego względu w języku indonezyjskim owoce są określane mianem jeruk obat (dosłownie „cytrus lekarski”).
Sok wykazuje właściwości owadobójcze[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS ONE”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-10-02] (ang.).
- ↑ Taxon: Citrus hystrix DC. (ang.). Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-10-02].
- ↑ J.G. Vaughan, C.A. Geissler: Rośliny jadalne. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2001. ISBN 83-7255-326-2.
- ↑ Ics-Unido - Maps