Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jozafata Kuncewicza w Miorach

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jozafata Kuncewicza w Miorach
Парафія Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі і св. Язафата Кунцэвіча, біскупа і мучаніка y Мёрах
Ilustracja
Kościół parafialny
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Siedziba

Miory

Adres

ul. Kirowa 3, Miory

Data powołania

1728

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Diecezja

witebska

Dekanat

Miory

Kościół

Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Miorach

Filie

kościół św. Jana Chrzciciela w Wiacie, kaplica cmentarna na nowym cmentarzu parafialnym w Miorach, kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Przebrodziu

Proboszcz

Ks. Andrzej Kulik

Wezwanie

Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, św. Jozafata Kuncewicza

Wspomnienie liturgiczne

15 sierpnia, 12 listopada

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jozafata Kuncewicza w Miorach”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jozafata Kuncewicza w Miorach”
Ziemia55°36′52,0″N 27°37′49,1″E/55,614444 27,630306

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jozafata Kuncewicza w Miorach (biał. Парафія Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі і св. Язафата Кунцэвіча, біскупа і мучаніка y Мёрах) – parafia rzymskokatolicka w Miorach. Należy do dekanatu miorskiego diecezji witebskiej. Powstała w XVIII w.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół katolicki w Miorach miał istnieć już w XVI wieku. Jak się jednak wydaje, pierwszą świątynią była cerkiew prawosławna, o której mowa w testamencie Anastazji Mirskiej z 1621 roku. W 1641 roku cerkiew ta otrzymała bogate uposażenie od ówczesnego właściciela miejscowości, sędziego brasławskiego Sebastiana Światopełk-Mirskiego (według innych źródeł wybudował on wówczas kościół Wniebowzięcia NMP[1]). Trzy lata później sędzia założył przy niej monaster prawosławny. W 1690 roku syn Sebastiana, Michał, odebrał klasztor prawosławnym i przekazał unickim bazylianom. Stało się to powodem interwencji dyplomatycznej cara Piotra Wielkiego, który domagał się od króla Augusta Mocnego zwrotu obiektu poprzednim właścicielom. Interwencja ta nie przyniosła efektu. W 1728 roku cerkiew zamieniono w kościół katolicki, natomiast klasztor objęli kanonicy regularni. W 1744 roku parafia leżała w dekanacie brasławskim diecezji wileńskiej. W 1772 roku w klasztorze mieszkało 6 zakonników. W 1781 roku powiększono kościół. W 1825 r. był on drewniany, na ceglanej podmurówce, kryty gontem, a na wieżach miedzianą blachą. Parafia posiadała kaplice w miejscowościach: Kamieńpol, Święta Woda, Miory, Kociłowo, Szczawno. W 1832 r. władze carskie skasowały klasztor. Po powstaniu styczniowym wileński gubernator Michaił Murawjow-Wieszatiel, polecił odebrać kościół katolikom. Przeniesiono go jednak na inne miejsce i rzymskokatolicka świątynia w Miorach przetrwała.

Kościół w Miorach i proboszczowie Borodzicz i Krzysztofik

W 1904 roku w Aleksandrowie urodził się bł. ks. Jerzy Kaszyra, zamordowany przez Niemców w Rosicy.

W 1907 roku z inicjatywy proboszcza ks. Józefa Borodzicza została wybudowana nowa, murowana świątynia.

W dwudziestoleciu międzywojennym proboszczem parafii był ks. Romuald Świrkowski. Podczas II wojny światowej był proboszczem parafii św. Ducha w Wilnie oraz działał w konspiracji. 15 stycznia 1942 r. został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu na Łukiszkach, gdzie był torturowany. 5 maja 1942 r. został rozstrzelany w Ponarach[2].

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

W 1937 roku proboszczem został ks. Franciszek Kuksewicz. W nocy z 22 na 23 czerwca 1941 razem z ks. Stanisławem Eliaszem, proboszczem parafii w Idołcie, został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu w Berezweczu. Księża zostali rozstrzelani w Miakałajewie podczas ewakuacji więzienia, po przebyciu drogi śmierci z Berezwecza. Istnieje przekaz mówiący, że w czasie marszu ks. Kuksewiczem opiekował się i podtrzymywał go młodszy współbrat, ks. Stanisław Eliasz[3].

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

Od 1947 roku proboszczem był ks. Ryszard Stohandel. W 1951 roku w obawie przed aresztowaniem, został wywieziony w przebraniu kobiety i ukryty[4]. Wówczas Sowieci zamknęli kościół i zamienili na skład zboża, lecz zwrócili go wiernym w 1956, kiedy do parafii przybył ks. Jan Grabowski. Wyremontował kościół i ponownie poświęcił w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca 1957 roku[5].

12 listopada 2005 roku parafię odwiedził arcybiskup częstochowski ks. Stanisław Nowak, który uroczyście wniósł do kościoła przywiezione z Częstochowy relikwie św. Jozafata Kuncewicza i odprawił Mszę Świętą[6].

2 września 2008 roku odsłonięto przy kościele pomnik św. Jana Pawła II ufundowany przez stowarzyszenie Międzynarodowy Motocyklowy Rajd Katyński. Pomnik poświęcił biskup witebski ks. Władysław Blin[7].

Obecnie[edytuj | edytuj kod]

W parafii działają: Żywy Różaniec, Apostolstwo Dobrej Śmierci, Apostolstwo Bożego Miłosierdzia, III Zakon Franciszkański, Koło Ministrantów, schola, chór parafialny oraz krąg młodych małżeństw[8].

Parafia posiada kaplice filialne. W Wiacie znajduje się mały drewniany kościół św. Jana Chrzciciela z 1934 roku (według innych źródeł z 1937), odprawiane są tam 3 Msze Święte w ciągu roku. W Przebrodziu znajduje się drewniany kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa z 1933 r. Tytuł został nadany świątyni 21 lipca 2003 r. W latach 2005-2006 został wyremontowany. Na nowym cmentarzu parafialnym w Miorach znajduje się kaplica cmentarna.

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Budowa plebanii w 1907 roku

Liczba katolików, wiernych parafii w poszczególnych latach[9]. W momencie wybuchu II wojny światowej parafia liczyła ok. 5000 wiernych. W 2004 roku ok. 6500[10].

Proboszczowie parafii[11][edytuj | edytuj kod]

Kościół Najświętszego Serca Jezusowego w Przebrodziu
Kościół św. Jana Chrzciciela w Wiacie
imię i nazwisko daty urzędowania
Ks. Ludwik Mirski 1790 –
Ks. Jan Klimczewski 1822 – 1823
Ks. Grzegorz Czapulewicz 1823 – 1843
Ks. Józef Rajuniec 1852
Ks. Henryk Muller 1860
Ks. Wincenty Brzozowski[12] 1884 – 1905
Ks. Józef Borodzicz[13] 1905 – 1907
Ks. Jan Krzysztofik[14] 1907 – 1910
Ks. Romuald Chodyko (administrator)[15] 1910 – 1912
Ks. Stanisław Hryniewski (administrator)[16] 1913 – 1920?
Ks. Jan Jaśkiewicz[17] 1926 – 1927
Ks. Romuald Świrkowski[18] – 1932
Ks. Adolf Sokołowski[19] 1932 – 1937
Ks. Franciszek Kuksewicz 1937 – 1941
Ks. Jan Zawistowski[20] 1940 – 1947
Ks. Ryszard Stohandel 1947 – 1951
Ks. Jan Grabowski 1956 – 1985
Ks. Władysław Pietrajtis 1985 – 2000
Ks. Krzysztof Miękina[21] 2000 – 2019
Ks. Andrzej Kulik[22] 2019 –

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ K. Shastouski, Miory | Klasztor kanoników Regularnych Laterańskich - Komentarze [online], www.radzima.org [dostęp 2016-06-05].
  2. ↑ CZAS MIŁOSIERDZIA [online], www.archibial.pl [dostęp 2016-06-05].
  3. ↑ Czas Miłosierdzia on-line - nr 150 październik 2001 [online], www.bialystok.opoka.org.pl [dostęp 2016-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2009-02-14].
  4. ↑ Ks. Ryszard Stohandel – parafia Miory (1948-1951) | Miory [online] [dostęp 2016-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-25].
  5. ↑ ABC Miory, Wilenszczyzna, Bialorus, Kresy Portal Edukacyjny - Ksiądz Jan Grabowski dziekan i proboszcz Kościoła w Miorach [online], www.miory.eu [dostęp 2016-06-05].
  6. ↑ Tygodnik Katolicki Niedziela - „Panno Święta, co Jasnej bronisz Częstochowy i w Ostrej świecisz Bramie...” (cz. 2) [online], www.niedziela.pl [dostęp 2016-06-05].
  7. ↑ ABC Miory, Wilenszczyzna, Bialorus, Kresy Portal Edukacyjny - Content [online], www.miory.eu [dostęp 2016-06-05].
  8. ↑ Caritas parafia pw. św. Jana Chrzciciela, Trzcianka [online], www.caritas-trzcianka.smtvsat.pl [dostęp 2016-06-05].
  9. ↑ 1, Ks. Jan Zawistowski – Ikaźń, Przebrodzie [online], Przebrodzie, 11 listopada 2007 [dostęp 2020-03-30] (pol.).
  10. ↑ Betel - Białoruś [online], betel-charity.org [dostęp 2016-06-05].
  11. ↑ o, Kronika kościoła w Miorach (1641 – 2007) | Miory [online] [dostęp 2016-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02].
  12. ↑ o, Ks. Wincenty Brzozowski – proboszcz parafii Miory (1884-1905) | Miory [online] [dostęp 2016-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02].
  13. ↑ ABC Miory, Wilenszczyzna, Bialorus, Kresy Portal Edukacyjny - Ksiądz Józef Borodzicz budowniczy Kościoła w Miorach [online], www.miory.eu [dostęp 2016-06-03].
  14. ↑ o, Ks. Jan Krzysztofik – proboszcz parafii Miory (1907-1910) | Miory [online] [dostęp 2016-06-03].
  15. ↑ o, Ks. Romuald Chodyko – administrator parafii Miory (1910-1912) | Miory [online] [dostęp 2016-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02].
  16. ↑ o, Ks. Stanisław Hryniewski – administrator parafii Miory (1913-1920?) | Miory [online] [dostęp 2016-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02].
  17. ↑ o, Ks. Jan Jaśkiewicz – proboszcz parafii Miory (1926-1927) | Miory [online] [dostęp 2016-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-09].
  18. ↑ o, Ks. Romuald Świrkowski – proboszcz w Miorach | Miory [online] [dostęp 2016-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-25].
  19. ↑ o, Ks. Adolf Sokołowski – proboszcz i dziekan miorski (1932-1937) | Miory [online] [dostęp 2016-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02].
  20. ↑ o, Ks. Jan Zawistowski – dziekan i proboszcz miorski | Miory [online] [dostęp 2016-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02].
  21. ↑ o, Ks. kanonik Krzysztof Miękina | Miory [online] [dostęp 2016-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-25].
  22. ↑ Na Białorusi w Miorach odsłonięto tablicę upamiętniającą andersowców [online], PolskieRadio24.pl [dostęp 2020-04-07].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Parafia_Wniebowzięcia_Najświętszej_Maryi_Panny_i_św._Jozafata_Kuncewicza_w_Miorach&oldid=69264633”