Pasmo 20 m

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Pasmo 20 m (potocznie nazywane czternastką) – jedno z podstawowych pasm częstotliwości amatorskich zawierające się w granicach od 14,000 do 14,350 MHz dla krótkofalowców na całym świecie.

Pasmo to jest powszechnie uważane za najlepsze pasmo do DX-owania i jest jednym z najbardziej popularnych i przepełnionych pasm podczas zawodów. Wpływa na to kilka czynników: duży rozmiar pasma (350 kHz), stosunkowo mały rozmiar anten (w porównaniu z antenami na pasma 40 m i 80 m) oraz duży potencjał w ciągu dnia, nawet w niesprzyjających warunkach propagacyjnych.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Pasmo 20 m jest podstawowym pasmem do łączności średniego i dalekiego zasięgu. W Polsce podczas dnia umożliwia łączność z krajami europejskimi, rano można się spodziewać propagacji na Daleki Wschód, po południu i pod wieczór – na zachód (USA, Kanada), czasami jest także aktywne w nocy, dając szansę na bardzo dalekie łączności[1]. Znakomite efekty przynoszą próby z wykorzystaniem terminatora.

Podział pasma 20 m w Polsce[2][edytuj | edytuj kod]

Na dzień 16 października 2020

Częstotliwość
w kHz
Maksymalna szerokość pasma
w Hz
Rodzaje emisji i przeznaczenie
14000 – 14060 200 CW, preferencja dla zawodów,
14055 kHz – środek aktywności QRS
14060 – 14070 200 CW, 14060 kHz środek aktywności QRP
14070 – 14089 500 Wąskie rodzaje emisji – emisje cyfrowe
14089 – 14099 500 Wąskie rodzaje emisji – emisje cyfrowe, stacje bezobsługowe
14099 – 14101 IBP, wyłącznie dla radiolatarni
14101 – 14112 2700 Wszystkie rodzaje emisji – emisje cyfrowe, stacje bezobsługowe
14112 – 14125 2700 Wszystkie rodzaje emisji
14125 – 14300 2700 Wszystkie rodzaje emisji
SSB preferencja dla zawodów
14130 kHz – środek aktywności głosowych emisji cyfrowych
14195 ± 5 kHz – pierwszeństwo dla ekspedycji DX-owych
14230 kHz – środek aktywności emisji obrazowych
14285 kHz – środek aktywności SSB QRP
14300 – 14350 2700 Wszystkie rodzaje emisji
14300 kHz – środek ogólnoświatowej aktywności alarmowej

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jarosław Szóstka: Fale i anteny. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2001.