Przejdź do zawartości

Państwowy Fundusz Ziemi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Państwowy Fundusz Ziemi (PFZ) – instytucja utworzona dekretem o reformie rolnej w 1944 roku, mająca realizować zadania tejże reformy[1].

W skład PFZ weszły nieruchomości, będące własnością Skarbu Państwa przed 1945 rokiem, oraz nieruchomości skonfiskowane i znacjonalizowane, m.in. na podstawie dekretu o reformie rolnej z 1944 roku, dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy z 1945 roku, dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich z 1946 roku, dekretu o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych z 1949 roku oraz dekretu o przejęciu na własność Państwa niepozostających w faktycznym władaniu właścicieli nieruchomości ziemskich, położonych w niektórych powiatach województwa białostockiego, lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskiego z 1949 roku.

Część gruntów z PFZ przekazano bezrolnym oraz rolnikom, posiadającym gospodarstwa obejmujące powierzchnię mniejszą niż 5 hektarów.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1944–1989 roku na mocy zasady jednolitego funduszu własności państwowej, wyrażonej m.in. w art. 128 k.c. z 1964 roku, Skarb Państwa był jedynym właścicielem nieruchomości z PFZ, nawet tych, które były przekazywane w zarząd państwowym osobom prawnym. Za zobowiązania związane z taką nieruchomością państwowa osoba prawna odpowiadała jedynie wtedy, gdy to ona zaciągnęła zobowiązanie związane z nieruchomością pozostającą w zarządzie. W pozostałych przypadkach odpowiedzialność ponosił Skarb Państwa.

29 września 1990 roku uchwalono ustawę o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Na jej mocy państwowe osoby prawne stały się użytkownikami wieczystymi gruntów państwowych, którymi zarządzały, oraz właścicielami obiektów, znajdujących się na tychże gruntach.

Grunty Skarbu Państwa w zarządzie państwowych osób prawnych, należące do PFZ, oraz grunty Skarbu Państwa w zarządzie państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej zostały wyłączone spod tej ustawy. Na mocy ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa z 19 października 1991 roku[2] nieruchomości należące do PFZ przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Państwowy Fundusz Ziemi w świetle dekretu o przeprowadzeniu reformy rolnej

[edytuj | edytuj kod]

Dekret o przeprowadzeniu reformie rolnej z 1944 r. określił, że tworzy się Państwowy Fundusz Ziemi w celu przeprowadzenia reformy rolnej[3].

W skład Państwowego Funduszu Ziemi wchodziły:

  • aktywa dotychczasowego Funduszu Obrotowego Reformy Rolnej, powołanego ustawą z dnia 9 marca 1932 r.;
  • należności i wpływy z tytułu czynności, związanych z przebudową ustroju rolnego;
  • nieruchomości ziemskie przejęte na cele reformy rolnej;
  • należności i wpływy z administracji nieruchomości;
  • należności i wpływy z tytułu zbycia nieruchomości przejętych na cele reformy rolnej;
  • oprocentowanie gotowizny Państwowego Funduszu Ziemi;
  • dotacje skarbu państwa;
  • inne wpływy.

Z Państwowego Funduszu Ziemi pokrywane były wszelkie wydatki związane z przeprowadzeniem reformy rolnej oraz udzielane były pożyczki na urządzenie gospodarstwa oraz na inwestycje.

Źródła pozyskiwania i kierunki rozdysponowania gruntów Państwowego Funduszu Ziemi w latach 1957–1969

[edytuj | edytuj kod]

Według danych roczników statystycznych GUS źródła pozyskiwania i kierunki rozdysponowania gruntów Państwowego Funduszu Ziemi w latach 1957–1969 przedstawiały się następująco (w tys. ha)[4][5]:

Wyszczególnienie 1957 1958 1959 1960 1961 1962 1965 1967 1969
Stan gruntów PFZ 1 stycznia 613,5 705,4 866,6 889,2 973,2 920,3 1016,9 1068,2 1076,9
Przybyło gruntów PFZ: 500,6 350,4 227,6 233,6 152,9 214,5 229,9 170,7 179,9
od osób prywatnych zrzekających się gruntów 50,2 44,1 36,2 41,1 68,3 68,4 71,1 106
z rolniczych spółdzielni produkcyjnych 381,1 16,0 9,7
z gospodarstw państwowych 119,5 91,8 97,6 39,8 302 9,5 4,2 5,5 10,7
na skutek sprostowania pomiarów geodezyjnych 192,4 76,2 157,6 81,6 136,7 157,3 94,1 63,2
Rozdysponowano trwale grunty PFZ 408,7 189,2 205,0 149,6 205,8 187,6 193,3 148,4 192,2
w tym:
nadzielono lub sprzedano nowym osadnikom 133,7 57,1 38,3 37,6 29,5 25,2 49,9 40,0 38,9
nadzielono lub sprzedano na upełnorolnienie 219,0 55,0 27,1 22 18,5 13,4 22,8 15,6 38,5
przekazano rolniczym spółdzielniom produkcyjnym 17,2 43,5 36,9 28,8 24,8 7,9 19,8 12,9 17,4
przekazano państwowym gospodarstwom rolnym 38,8 11,2 35,2 26,7 59,7 79,4 64,9 59,7 81,7
przekazano na cele nierolnicze 22,4 67,5 34,5 73,3 61,7 35,9 20,2 15,7
Stan gruntów PFZ 31 grudnia 705,4 866,6 889,2 973,2 920,3 947,2 1053,5 1090,5 1064,6
Wydzierżawiono ogółem: 389,5 479,0 528,8 613,1 611,9 618,7 673,1 709,7 733,3
w tym:
bezrolnym 95,4 112,6 106,3 94,9 73,9 74,5 65,1 75,5 80,5
gospodarstwom indywidualnym 294,1 343,7 387,3 429,1 412,0 407,4 456,6 492,3 532,9
kółkom rolniczym 10,3 18,4 72,2 105,3 115,8 124,8 110,8 97,1
instytucjom państwowym i społecznym 12,4 16,8 16,9 20,7 21,0 26,6 31,1 22,8
Pozostało w bezpośredniej administracji PFZ 315,9 387,6 360,4 360,1 308,4 328,5 380,4 380,8 331,3
w tym:
grunty nadające się pod zalesienie 104,3 68,6 73,8 61,2 72,3 82,9 103,5 105,9
grunty nie nadające się do użytkowania rolniczego 56,5 82,9 145,9 139,3 93,9 75,8 66,3 52,9
grunty w bezumownym użytkowaniu rolnym 213,9 191,8 120,2 86,7 105,2 117,9 106,1 74,2

Źródła pozyskiwania i kierunki rozdysponowania gruntów Państwowego Funduszu Ziemi w latach 1980–1988

[edytuj | edytuj kod]

Według danych roczników statystycznych GUS źródła pozyskiwania i kierunki rozdysponowania gruntów Państwowego Funduszu Ziemi w latach 1980–1988 przedstawiały się następująco (w tys. ha)[4]:

Rok 1980 1985 1986 1987 1988
Stan 1 stycznia 932,0 806,0 781,0 763,0 779,0
Przybyło gruntów PFZ, w tym 205,0 87,0 107,0 122,0 120,0
z gospodarki uspołecznionej 43,0 26,0 20,0 14,0 21,0
w tym z gospodarstw państwowych 4,0 7,0 5,0 4,0 7,0
z gospodarki nieuspołecznionej 162,0 61,0 87,0 105,0 99,0
w tym za emeryturę i rentę 127,0 55,0 80,0 96,0 90,0
Trwałe rozdysponowanie gruntów PFZ, w tym 251,0 103,0 113,0 102,0 93,0
na cele rolnicze 219,0 71,0 67,0 77,0 80,0
na cele nierolnicze 32,0 32,0 46,0 25,0 13,0
Stan 31 grudnia 886,0 790,0 775,0 783,0 806,0
Zagospodarowano grunty, w tym: 693,0 593,0 580,0 586,0 597,0
przekazano gospodarstwie uspołecznionej 25,0 12,0 8,0 6,0 6,0
wydzierżawiono 505,0 437,0 427,0 427,0 434,0
Pozostało w bezpośrednie administracji PFZ 193,0 197,0 195,0 197,0 209,0
w tym grunty przeznaczone do zalesienia 156,0 166,0 155,0 150,0 103,0

Przekazanie gruntów Państwowego Funduszu Ziemi do Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa

[edytuj | edytuj kod]

W ustawie z 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami skarbu państwa stwierdzono, że grunty Państwowego Funduszy Ziemi wchodzą w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa[6].

Przekazywanie gruntów PFZ odbywało się stopniowo, co obrazują następujące dane[7]:

  • 1992 – 59,2 tys. ha, co stanowiło 7,4% stanu PFZ;
  • 1993 – 259,8 tys. ha, co stanowiło 32,5% stanu PFZ;
  • 1994 – 436,0 tys. ha, co stanowiło 54,6% stanu PFZ;
  • 1995 – 538,0 tys. ha, co stanowiło 67,4% stanu PFZ;
  • 1996 – 580,0 tys. ha, co stanowiła 72,7% stanu PFZ.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Fundusz Ziemi, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-12-08].
  2. Dz.U. z 2024 r. poz. 589.
  3. Dz.U. z 1944 r. nr 4, poz. 17: Dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej.
  4. a b Bogdan Wawrzyniak, Przemiany struktury agrarnej w rolnictwie polskim, Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2004, ISBN 83-88115-81-2.
  5. Rocznik Statystyczny Rolnictw 1971, Warszawa: GUS, 1971.
  6. Dz.U. z 1991 r. nr 107, poz. 464: Ustawa z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw.
  7. Encyklopedia Agrobiznesu, Warszawa: Fundacja Innowacja, Wyższa Szkoła Społeczno-Ekonomiczna, 1998.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jarosiewicz M., Państwowa własność nieruchomości rolnych, [w:] Prawo rolne pod red. M. Jarosiewicz i K. Kozikowskiej, Kraków 2007, s. 118–119.